: Πόλεμος σημαίνει να σκοτώνονται μεταξύ τους άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλογια τα συμφέροντα ανθρώπων που γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά δεν αλληλοσκοτώνονται:

Last update by Webmaster: 20/04/2007 >>>

: Τρομοκρατία:

Ο όρος <<τρομοκρατία>>εμφανίζεται για πρώτη φορά την περίοδο της Γαλλικής επανάστασηςκαι δηλώνει μια σειρά από οικονομικά,νομικά και πολιτικά μέτρα (όπως για παράδειγμα,κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων,κατάργηση της υπεράσπισης του κατηγορουμένου από συνήγοροπαραβίαση του οικογενειακού ασύλου από τις δημοτικές
αρχές κ.α ).που πήρε ο Ροβεσπιέρος (1793 - 1794) προκειμένου να αντιμετωπίσει τις δουλοπλοκίες των αντεπαναστατών και να στηρίξει την εθνική άμυνα και την επαναστατική κυβέρνηση.Απο αυτή την «επαναστατικώ δικαίω τρμοκρατία»που αμφισβήτησε την καθεστηκυία,μέχρι τις τρομοκρατικές ενέργειες που γίνονται σήμερα σε διάφορα μέρη του κόσμου υπάρχει μια μεγάλη εννοιολογική απόσταση.

Official page >>>

Last update by Webmaster: 31/07/2003 >>>

: SUBCULTURE:

Χαρακτηριστικά παραδείγματα «Υποπολιτισμού» στις σύγχρονες κοινωνίες αποτελούν ομάδες τσιγγάνων, μετανάστες, ιδιότυπες θρησκευτικές ομάδες, εθνικιστικές οργανώσεις. Αλλά και ατομικά ο καθένας μπορεί να έχει χαρακτηριστικά «Υποκουλτούρας» τα οποία μπορεί να επηρεάζουν τον τρόπο ζωής του και ανάλογα τον βαθμό που περιέχονται να καθορίζουν συμπεριφορές στην καθημερινή ζωή..!

Ο ιδιαίτερος λοιπόν πολιτισμός που χαρακτηρίζει μια διακριτή τοπική, οικονομική ή κοινωνική ομάδα στα πλαίσια μιας ευρύτερης περιβάλλουσας κοινωνίας, ο οποίος διακρίνεται σαφώς από τους υποπολιτισμούς των άλλων ομάδων της κοινωνίας. Πρόκειται μ' άλλα λόγια για το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό πολιτισμό μιας κατηγορίας πληθυσμού ή ενός κοινωνικού συνόλου το οποίο, παρά την ιδιαιτερότητά του, αποτελεί μέρος της περιβάλλουσας κοινωνίας και συμμετέχει στον γενικό πολιτισμό της. Γίνεται έτσι λόγος για τοπικούς υποπολιτισμούς, για υποπολιτισμούς των νέων, για υποπολιτισμό επιμέρους ή άλλων πληθυσμικών μερίδων κ.λπ. Αν και αποτελεί μέρος του γενικότερου πολιτισμού, ένας υποπολιτισμός μπορεί να διακρίνεται απ' αυτόν ως προς τη σημειωτική γλώσσα, τον τρόπο ενδυμασίας, τις αξίες ή τους κοινωνικούς κανόνες.

Last update by Webmaster: 20/04/2007 >>>

:Τσιγγανοι :

Last update by Webmaster: 15/07/2003 >>>

: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ:

Last update by DamX: 20/04/2007 >>>

: Εθνικισμός-Εθνοκεντρισμός :

«ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ» Έθνος είναι μια ευρύτερη κοινωνία ανθρώπων που έχουν συνείδηση ότι συνδέονται μεταξύ τους με κοινή ιστορία και παραδόσεις, κοινή γλώσσα ,κοινή, κατά κανόνα, θρησκεία, κοινά εδαφικά και οικονομικά συμφέροντα .Αυτή τη συναίσθηση της κοινότητας των συμφερόντων υπογραμμίζεται και ο κλασικός ορισμός του Ε.Renan: «Έθνος είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή. Δύο πράγματα, που ουσιαστικά είναι ένα και το αυτό, συγκροτούν αυτή τη ψυχή. Το ένα είναι η συννομή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων. Το άλλο είναι η πραγματική συναίρεση, η επιθυμία της συμβίωσης και η θέληση αξιοποιήσεως της κοινής κληρονομιάς».Ένα έθνος μπορεί να υπάρχει ως ιστορική κοινότητα και πολιτιστικός δεσμός χωρίς να έχει πολιτική αυτονομία ή κρατική υπόσταση. Η ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης και η προσήλωση στις αξίες και τις επιδιώξεις του έθνους αποτελεί τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός είναι η ιδεολογία που δικαιώνει το εθνικό κράτος, είτε αυτό είναι υπαρκτό είτε επιθυμητό. Από την άποψη αυτή, φαίνεται ακατανόητη η επιχειρούμενη διάκριση και η διαφορά ανάμεσα στον εθνικισμό και στον πατριωτισμό ή εθνισμό. Αν θα πρέπει να διευκρινιστεί κάτι, αυτό είναι η διαφορά ανάμεσα στον εθνικισμό και στον εθνοκεντρισμό ή σοβινισμό, δηλαδή την φανατική υποστήριξη και εξύμνηση κάθε εθνικού στοιχείου με ταυτόχρονη απόρριψη και περιφρόνηση των στοιχείων άλλων λαών. Σ' αυτές τις δύο έννοιες υπάρχει, μέλλον, η σύγχυση. «Ο εθνικισμός,(εθνοκεντρισμός) είναι μια ιδεολογία που δεν απευθύνεται μόνο στη λογική των ανθρώπων, αλλά συνδέεται έντονα με τα ανθρώπινα συναισθήματα της υπερηφάνειας, του φόβου και του μίσους. Ο εθνικισμός χρησιμοποιεί ποικίλα σύμβολα, όπως σημαίες, τραγούδια, ποιήματα, θρύλους και αγάλματα. Οι ιδέες του εθνικισμού δεν είναι παγιωμένες, αντίθετε μεταβάλλονται. Άνθρωποι του πνεύματος-ποιητές ,συνθέτες, ιστορικοί- έπαιξαν πάντα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην ανάπτυξη των εθνικών κινημάτων. Τα έθνη συνήθως προσδιορίζουν την υπόστασή τους επιστρατεύοντας μια εξαιρετικά επιλεκτική-συχνά φανταστική- εικόνα του παρελθόντος. Ήρωες και ηρωικά κατορθώματα ανακαλούνται, επαινούνται και μεγεθύνεται η σημασία τους, ενώ επαίσχυντα περιστατικά σιωπηρά παραλείπονται»
«ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ» Τα κυριότερα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τον εθνικισμό και το ιδεολογικό του περιεχόμενο είναι: 1. Η αφοσίωση στο ιδεώδες της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου εθνικού κράτους και της διαφύλαξης της ελευθερίας του, εφόσον επιτεύχθηκε η δημιουργία του. 2. Ο εθνικισμός πρεσβεύει πως κάθε δημιουργική πολιτιστική δραστηριότητα και οικονομική ευημερία πηγάζει από την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική προστασία. Αυτό εκδηλώνεται στην αφοσίωση που δείχνουν οι εθνικιστές για την λογοτεχνία τους, την ιστορία, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τη φιλοσοφία, της οικονομικές δοξασίες τους, που τις θεωρούν ανώτερες από τις αντίστοιχες επιτεύξεις ξένων εθνών(εθνοκεντρισμός). 3. Έχοντας ενστερνιστεί την πεποίθηση ότι η ιδανική πρόοδος είναι εξ ορισμού ένα εθνικό φαινόμενο, ορισμένοι εθνοκεντριστές αποκτούν, επίσης, την ιδέα της ανωτερότητας, που συνεπάγεται μια αίσθηση ευθύνης για την διάδοση της «αληθινής» πίστης και σε άλλες εθνικές ομάδες. Υπάρχει πλήθος τέτοιων ιστορικών παραδειγμάτων. Η αποικιοκρατία είναι, ίσως, το πιο εύγλωττο. 4. Ο εθνικισμός ιεραρχώντας τις αξίες και τα οφειλόμενα χρέη που έχει το άτομο, θέτει ως υπέρτατο χρέος τη νομιμοποίηση προς την εθνικότητα και το εθνικό κράτος. Σε περίπτωση δε συγκρούσεων οφείλει να θυσιάσει κάθε άλλη υποχρέωση που έχει. Aυτό εύκολα μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στον ευρύτερο του βαλκανικού χώρο. Έθνη που για μισό αιώνα περί¬που αποτελούσαν τμήματα ομοσπονδιακών κρατών διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους, επιχείρησαν να οροθετήσουν τα εδάφη τους και να συσπειρώσουν το φυλετικά ομοιογενή πληθυσμό τους. Σ' αυτόν τους τον αγώνα ήρθαν αντιμέτωπα με άλλα έθνη, που αγωνίζονταν για τον ίδιο σκοπό.Εκτός απ' αυτή τη μορφή διεκδικήσεων, που θα μπορούσε να θεωρη¬θεί δικαιολογημένη και νόμιμη για έθνη που δεν έχουν κρατική υπόστα¬ση, υπάρχει και ο εθνοκεντρισμός, η πίστη δηλαδή στην ανωτερότητα του εθνικού πολιτισμού από την οποία απορρέει για τους εθνοκεντριστές το χρέος να τον διαδώσουν, να τον επιβάλουν σε άλλες εθνικές ομάδες και, τελικά, να επεκτείνουν την κυριαρχία τους. Σ' αυτή την περίπτωση εύκο¬λα μπορεί να βρεθούν οι αφορμές- ιστορικές, για παράδειγμα, διαφορές, αμφισβητούμενα εδάφη και απελευθέρωση αλύτρωτων τμημάτων του έθνους είναι οι πιο συνηθισμένες. Επειδή, όμως, αυτά τα μεγαλοϊδεατικά εθνικιστικά οράματα στρέφονται κατευθείαν εναντίον της εθνικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων εθνικών κρα¬τών, γίνονται το έναυσμα για πολεμικές συγκρούσεις. Και μπορεί μεν σε ορισμένες περιπτώσεις ο εθνικισμός να οδηγήσει σε εκπλήρωση δίκαιων εθνικών διεκδικήσεων, συχνά, όμως, καταλήγει σε εθνική τραγωδία. Αυτό ισχύει, ασφαλώς, για τις περιπτώσεις εκείνες που οι επεκτατικές εθνικιστικές επιδιώξεις παραβιάζουν και καταλύ¬ουν βίαια τη διεθνή νομιμότητα, τα απαράγραπτα ιστορικά δικαιώματα των λαών και τις ηθικές αρχές. Αυτές τις ολέθριες επιπτώσεις του εθνι-κισμού" επισημαίνει πολύ εύστοχα ο φιλόσοφος Καρλ Πόπερ: «Όσο πε¬ρισσότερο επιχειρούμε να επιστρέψουμε στην ηρωική φυλετική κοινω¬νία, τόσο περισσότερο κατρακυλάμε προς την Ιερά Εξέταση, τις μυστικές αστυνομίες και τον γκαγκστερισμό με ρομαντική μάσκα». Προτού, όμως, φτάσει ο εθνικιστικός παροξυσμός στον πόλεμο, προηγείται συνήθως η ολοκληρωτική άλωση της πολιτικής ζωής από τους εθνικιστές. Αυτοί, προβάλλοντας με έμφαση υπαρκτούς ή ανύ¬παρκτους κινδύνους κατά του έθνους και καπηλευόμενοι την ιδέα της πατρίδας και τον αγνό πατριωτισμό των πολιτών, κατορθώνουν μερι¬κές φορές να δημιουργήσουν ένα κλίμα φανατισμού και άγριων διαθέ¬σεων. Οι διαθέσεις αυτές δε στρέφονται μόνο κατά των εχθρών του έθνους, αλλά και κατά των ομοεθνών που θα τολμήσουν να εκφράσουν διαφορετική άποψη. Όποιος διαφωνεί χαρακτηρίζεται με ευκολία προδότης και διώκεται. Έτσι, ο εθνικισμός μπορεί να οδηγήσει στην κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών, στην πολιτική βία και τον ολοκληρωτισμό. Στην εποχή μας οι εστίες εθνικιστικών συγκρούσεων αναζωπυρώ¬νονται σε ευρεία κλίμακα και με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Ο κίνδυνος, λοιπόν, μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης γίνεται αμεσότερος. Κι αν αναλογιστούμε την καταστροφική δύναμη που διαθέτουν οι σύγχρο¬νες πολεμικές μηχανές των εθνικών κρατών, εύκολα θα αντιληφθούμε και τις ολέθριες και ανεπανόρθωτες συνέπειες μιας πολεμικής αναμέ¬τρησης στην εποχή μας. Είναι, συνεπώς, απόλυτη ανάγκη να εξευρε¬θούν από τη διεθνή κοινότητα τρόποι για την ειρηνική διευθέτηση των εκκρεμών διαφορών ανάμεσα στα έθνη. Η ιστορία μάς έχει διδάξει πως, όπου και όποτε επιχειρήθηκε να δοθεί λύση με τα όπλα, η λύση αυ¬τή ποτέ δεν ήταν ούτε καλύτερη ούτε μονιμότερη από τη λύση που βασί¬στηκε στη λογική, στη διαλλακτικότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό μετα¬ξύ των εθνών. , «Ας μην εγκαταλείψουμε τη θεμελιώδη αυτή αρχή, ότι ο άνθρωπος, πριν ακόμη εγκλωβιστεί στη μια ή στην άλλη γλώσσα, προτού γίνει μέ¬λος αυτής ή της άλλης φυλής, πριν ασπαστεί τον ένα ή τον άλλο πολιτι¬σμό, ήταν και είναι πάνω από όλα ένα ον λογικό και ηθικό» (Ε. Ρενάν). Η επίκαιρη αρχή της ανοχής Ίσω5 θα ήταν ωραίο να ζούσαμε σ' έναν κόσμο όπου οι συγχωριανοί μας, οι κοντοχωριανοί μας, οι κάτοικοι της γειτονικής πόλης και της μακρινής και ολόκληρης της πατρίδας θα είχαν τις ίδιες αντιλήψεις με μας, θα πίστευαν στους ιδίους Θεούς και θα τους προσκυνούσαν με τον ίδιο τρόπο, θα μίλαγαν την ίδια γλώσσα, θα είχαν τις ίδιες ιστορικές μνήμες. Η ζωή θα κυλούσε σ' έναν παράδεισο «εθνικής καθαρότητας» που θα ήταν ταυτόχρονα και «φυλετική», θρη¬σκευτική ή ότι άλλο. Χωρίς παραφωνίες χωρίς μειονότητες που να ζητούν δι¬καιώματα και προστασίες με μόνες παραδεκτές αποκλίσεις σε κάποια θέματα πολιτικών επιλογών - αλλά κι αυτές μέσα σε προκαθορισμένα εθνικά πλαίσια. Πολλή τάξη και κάμποση πλήξη... Το όραμα αυτό σπάνια ανταποκρίνεται σε κάποια πραγματικότητα και, στις μέρες μας λιγότερο από άλλοτε. Και μόνες οι μετακινήσεις πληθυσμών, άλλες θελημένες κι άλλες αποτέλεσμα προσφυγιάς που χαρακτηρίζουν την ε¬ποχή μας, θα αρκούσαν για να διαταράξουν την υποθετική αρμονία της καθαρότητας. Αλλά το φαινόμενο έχει, προπάντων στη βαλκανική περιοχή μας, βαθύτερες ιστορικές ρίζες: ύστερα από αιώνες διαβίωσης στο ενιαίο αλλά πο¬λυεθνικό και πολυθρησκευτικό κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η γεωγραφία δεν αντιστοιχεί πια με καθαρά περιγράμματα εθνικής ή θρησκευ¬τικής συνείδησης. Χριστιανός ή μουσουλμάνος Έλληνας Αρβανίτης ή Σλάβος, ο υπήκοος του σουλτάνου μπορούσε να ζήσει και να ριζώσει όπου ήθελε, ανάλογα με τις δουλειές του ή τις προτιμήσεις του ή κάποιες επιμιξίες. [...] Το πρόβλημα μπορεί να πάρει διαστάσεις εκρηκτικές και δεν επιδέχεται παρά μια μονάχα λύση: την αποδοχή της συμβίωσης μέσα στην πολυεθνικότητα και την πολύ θρησκευτικότητα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες υπέρτατη αρετή γίνεται η ανοχή: πλησίον δεν είναι μόνον όποιος μας μοιάζει, αλλά και όποιος διαφέρει ριζικά από μας - κι αυτόν πρέπει να μάθουμε να τον ανεχό¬μαστε ή, καλύτερα, να τον αγαπάμε, όπως είναι. Οι εναλλακτικές λύσεις είναι λύσεις βαρβαρότητας. Η εθνική κάθαρση δεν σημαίνει παρά την εκμηδένιση του διαφορετικού και, βέβαια, ο αποτελεσματικότερος τρόπος εκμηδένισης είναι η θανάτωση του. Αυτό που, από χρόνια τώ¬ρα, γίνεται στην τέως μεγάλη Γιουγκοσλαβία είναι η ίδια βαρβαρότητα που προκάλεσε και παλαιότερα τις γενοκτονίες (Αρμένιοι, Κούρδοι, Εβραίοι, Τσιγγάνοι, Τιμόρ στον Ειρηνικό, αντίπαλες φυλές στην Αφρική, εκχριστιανισμός της Κεντρικής Αμερικής - ο κατάλογος είναι ατέλειωτος). Κοινή ρίζα όλων αυτών των εγκλημάτων κατά τμημάτων της ανθρωπότητας είναι η αναγωγή του διαφορετικού σε εχθρικό. Ως αντίδοτο μπορεί να λειτουργήσει η μετριοπάθεια κάποιου σχετικισμού. Ο φανατισμός της απόλυτης αλήθειας σβήνει τα περιθώρια ανοχής: αν η αλή¬θεια είναι μία και την κατέχουμε «εμείς», όλοι οι άλλοι πλανώνται και η πα¬ρουσία τους (ακόμα και στη ζωή) δεν είναι παρά μια ανωμαλία, μια επιβίωση της πλάνης κάτι που η φυσική εξαφάνιση του θα αποκαταστησεί την κανονι¬κή τάξη των πραγμάτων. Στο χριστιανικό κυνήγι των αιρέσεων, η ανωμαλία λεγόταν αμαρτία και η καταπολέμηση της αμαρτίας γινόταν με το θάνατο του αμαρτωλού, στη φωτιά ή με άλλα μέσα. Και με τη συνείδηση πάντα ήσυχη, α¬φού όλα γίνονταν για την προάσπιση της μιας και μόνης αλήθειας. Η αριθμητική σχέση των διαφόρων εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων δεν πρέπει να έχει αποφασιστική σημασία. Βεβαίως στη δημοκρατία οι περισσότεροι αποφασίζουν, αλλά σε ευαίσθητα συνειδησιακά θέματα το καλύτερο είναι κανείς να μην αποφασίζει για κάποιον άλλον. Δεν αρκεί η εξασφάλιση ενός συστήματος προστασίας των μειονοτήτων, με κάποια δικαιώματα και με περισσότερα παράπονα. Το θέμα είναι πώς κανείς δεν θα αισθάνεται ως μειο¬νότητα. Κι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον όταν ο κρατικοί μηχανισμός υιοθετεί μια στάση ουδετερότητας, αφήνοντας τις διάφορες εθνικές ή θρησκευτικές ομάδες να αναπτύσσουν παράλληλα τις δραστηριότητες τους, χωρίς κρατικές προτιμήσεις και ευλογίες. [...]

Last update by Webmaster: 10/05/2007 >>>

: Αύγουστος Κόντ (1798 -1857):

Ο Ογκίστ Κοντ γεννήθηκε στο Μονπελιέ της Γαλλίας στις 19 Ιανουαρίου 1798. Το 1814 λόγω των εξαιρετικών σχολικών του επιδόσεων έγινε δεκτός στην Ecole Polytechnique στο Παρίσι, το οποίο έκλεισε δύο χρόνια αργότερα με αποτέλεσμα την διακοπή των σπουδών του. Από το 1817 και μέχρι το 1824 διετέλεσε γραμματέας και συνεργάτης του φιλοσόφου Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν(Henri de Saint-Simon). Αυτό αποτέλεσε σημαντική ευκαιρία για τον Κοντ, καθώς ήρθε σε επαφή με την πολιτική και δημοσίευσε έναν σημαντικό αριθμό άρθρων που τον έκαναν δημοφιλή. Λίγο καιρό αργότερα, παντρεύτηκε με την Καρολίν Μασσίν.
Το 1826 άρχισε να παραδίδει μαθήματα Θετικής Φιλοσοφίας τα οποία παρακολουθούσαν επιφανείς επιστήμονες της εποχής. Ωστόσο, διακόπηκαν απότομα ύστερα από ένα πρόβλημα υγείας που του παρουσιάστηκε και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για κάποιο διάστημα στην κλινική του γιατρού Esquirol. Τα μαθήματα Θετικής Φιλοσοφίας ξεκινούν ξανά τον Ιανουάριο του 1829, σηματοδοτώντας την αρχή της δεύτερης περιόδου του Κοντ και είχαν διάρκεια 13 χρόνια. Στο διάστημα αυτό δημοσιεύθηκαν έξι τόμοι της σειράς "Μαθήματα Θετικής Φιλοσοφίας" (1830, 1835, 1838, 1839, 1841, 1842). Το 1832, πήρε στην Ecole Polytechnique την θέση του επιμελητή στην ανάλυση και την μηχανική, και την επόμενη χρονιά επιδίωξε μια θέση στο College de France, χωρίς όμως επιτυχία. Το 1842 και μετά από δυο ανεπιτυχής προσπάθειες για την θέση καθηγητή στην Ecole Polytechnique, η δημοσίευση της τελευταίας έκδοσης των Μαθημάτων Θετικής Φιλοσοφίας, τον έφερε σε αντιπαράθεση με την πανεπιστημιακή κοινότητα. Ακολούθησε μια μεταβατική περίοδος όπου εκδόθηκαν διάφορα έργα του ("Elementary Treatise on Analytic Geometry" το 1843, "Philosophical Treatise on Popular Astronomy" και "The Discourse on the Positive Spirit" το 1844). Στην συνέχεια επέστρεψε στο αρχικό ενδιαφέρον του, την πολιτική φιλοσοφία. Η φήμη και η αναγνώριση του, ως θετικιστής, εξαπλώνεται μετά τα άρθρα του φιλοσόφου Εμίλ Λιτρ (Emile Littre) στην "Le National". To 1844, είναι η χρονιά που γνωρίζεται με την Clotilde de Vaux. Ο ίδιος ο Κοντ τοποθετεί σ' αυτή την περίοδο την έναρξη της "δεύτερη καριέρας" του που χαρακτηρίζεται από μια "συνεχή κυριαρχία της καρδιάς".
Ξεκινά να γράφει το έργο του "Σύστημα Θετικής Πολιτικής" που είχε προαναγγείλει στο τέλος της σειράς των Μαθημάτων. Ο θάνατος της Clotilde, το 1846 τον έφερε σε επαφή με την λατρεία που τής είχε. Η εξέλιξη της ανθρωπότητας αποτέλεσε το θέμα της νέας σειράς μαθημάτων του. Το 1848 ίδρυσε την Κοινωνία των Θετικιστών, δημοσίευσε την "Γενική Θεωρία του Θετικισμού" και το "Θετικιστικό Ημερολόγιο", διαμόρφωσε την Λέσχη των Ιακωβίνων και το 1849 ίδρυσε μια νέα θρησκεία, την Θρησκεία της Ανθρωπότητας. Από το 1851 έως το 1854 δημοσιεύτηκαν οι τέσσερις τόμοι του έργου του "Σύστημα Θετικής Πολιτικής". Μέσα στο διάστημα αυτό ασχολήθηκε και με την συγγραφή του "Κατήχηση της Θετικής Θρησκείας".
Απαλλαγμένος από τα καθήκοντά του από την Ecole Polytechnique, ζούσε πλέον με την οικονομική ενίσχυση που του προσέφεραν άνθρωποι που τον υποστήριζαν από την Αγγλία και άλλες χώρες, αλλά και φίλοι του όπως ο Τζον Στιούαρτ Μιλ (John Stuart Mill). Το 1851, επιδοκίμασε το πραξικόπημα του Ναπολέοντα του 3ου, που έβαλε ένα τέλος στην κοινοβουλευτική "αναρχία". Ο Λιτρ, διαφωνώντας με τις θέσεις του Κοντ, αρνείται να τον ακολουθήσει. Απογοητευμένος ο Κοντ, από την πολιτική κατάσταση και την Δεύτερη Αυτοκρατορία, έρχεται σε επαφή με τον Τσάρο Νικόλαο.
Το 1856, δημοσίευσε τον πρώτο τόμο μιας μελέτης που αφορούσε την φιλοσοφία των μαθηματικών υπό τον τίτλο "Υποκειμενική Σύνθεση ή Το Καθολικό Σύστημα των Αντιλήψεων Προσαρμοσμένο στο Κράτος της Ανθρωπότητας". Ο Κοντ πέθανε στο Παρίσι στις 5 Σεπτεμβρίου 1857. Με τον θάνατό του έμειναν ανολοκλήρωτα τα έργα του "Διατριβή της Γενικής Εκπαίδευσης", "Το σύστημα της Θετικής Βιομηχανίας ή Διατριβή για την Συνολική Δράση της Ανθρωπότητας στον Πλανήτη", και "Η Διατριβή της Πρώτης Φιλοσοφίας". Ετάφη στο Κοιμητήριο Περ Λασαίζ, όπου οπαδοί του από την Βραζιλία τοποθέτησαν το Άγαλμα της Ανθρωπότητας το 1983.

Η ζωή του
Ο «πατέρας» της κοινωνικής επιστήμης και βασικός επιστημονικός αντίπαλος του Βέλγου Λαμπέρ Κετελέ (Lambert Adolphe Jacques Quetelet), άφησε ένα πληθωρικό έργο αναπτύσσοντας μια σκέψη δυνατή και συνάμα εξελικτική. Ο Κοντ, που επινόησε το νεολογισμό «κοινωνιολογία» σε αντίθεση με τον όρο «κοινωνική φυσική» που χρησιμοποιούνταν ως τότε, ήταν ιδρυτής της σχολής του θετικισμού και ο πρώτος που αντιλήφτηκε τη συνολική κίνηση και την ανατροπή μιας στρατιωτικής και παραδοσιακής κοινωνίας προς μια βιομηχανική και επιστημονική. Η δημιουργία αυτού του νέου κόσμου παράγει μια βαθιά κρίση στη δυτική κοινωνία, για τη θεραπεία της οποίας ο Κοντ αφιερώνεται στο στοχασμό και το έργο του επιστημονικού ρεφορμιστή. Έτσι εμπνεόμενος από τον Χομπς θέτει ως στόχο την αναγωγή της πολιτικής στο επίπεδο της επιστήμης. Επιθυμεί δηλαδή μια καινούρια τάξη πραγμάτων βασισμένη όχι στην παράδοση αλλά στα κεκτημένα της φιλοσοφίας. Αυτός ο θετικισμός έχει δύο στοιχειώδεις κανόνες: την παρατήρηση των γεγονότων μέσω αξιολογικής ουδετερότητας και τη διατύπωση των νόμων.
Πάνω σε αυτή τη βάση ο Κοντ χτίζει τη θεωρία του και μέσα από αυτή φτάνει στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία είναι «σαν» ζωντανός οργανισμός και ότι το σύνολο επικρατεί του μέρους. Ο αληθινός όμως «άθλος» του Κοντ είναι ότι προσπάθησε να συμφιλιώσει δύο παραδόσεις, αφενός τους νοσταλγούς της χαμένης κοινότητας και αφετέρου τους θιασώτες της ιδέας, του λόγου και της προόδου. Μέσα από αυτή τη προβληματική φτάνει σε ένα διπλό πεδίο μελέτης, την «κοινωνική στατική» και την «κοινωνική δυναμική». Δανειζόμενος από την αντίθεση ανατομία/φυσιολογία των βιολόγων ορίζει τη στατική ως τη σπουδή των προσδιορισμών της τάξης και της κοινωνικής συναίνεσης, όπως η ιδιοκτησία, η οικογένεια, η οικονομία και η γλώσσα, ενώ ως αντικείμενο της κοινωνικής δυναμικής είναι η πρόοδος του ανθρώπινου πνεύματος που παρουσιάζεται παρακάτω μέσα από τον νόμο των τριών σταδίων:

1) Η «φανταστική κατάσταση». Σε αυτή το ανθρώπινο πνεύμα φαντάζεται τα φαινόμενα όπως προκύπτουν από την άμεση και συνεχή δράση υπερφυσικών παραγόντων. Το στάδιο αυτό σηματοδοτεί την παιδική ηλικία της ανθρωπότητας με κορυφαία στιγμή το Μεσαίωνα που κυριαρχείται από το φεουδαλικό και το στρατιωτικό σύστημα. Η εποχή χαρακτηρίζεται από σταθερότητα.
2) Η «μεταφυσική κατάσταση» ή «κατάσταση αφηρημένης σκέψης». Πρόκειται περί της εφηβικής φάσης της ανθρωπότητας όπου κυριαρχούν οι αφηρημένες έννοιες όπως η σπινοζική φύση. Είναι μια μεταβατική περίοδος που αντιστοιχεί σε μία στρατιωτική κατάσταση.
3) Η επιστημονική ή θετική κατάσταση είναι η φάση όπου το ανθρώπινο πνεύμα σε ωριμότητα πλέον σταματάει την αναζήτηση της έσχατης αιτίας και λειτουργεί βάση νόμων δηλαδή ορθολογικά. Σε αυτό το ιστορικό πεδίο η παραπάνω κατάσταση εναρμονίζεται με την άνοδο της βιομηχανικής κοινωνίας στους κόλπους της οποίας μπορούν να επιβληθούν η τάξη και η συναίνεση. Οι βιομήχανοι θα έχουν αντικαταστήσει τους πολεμιστές, κάτι που αυτομάτως σημαίνει το τέλος των πολέμων και την ανθρώπινη συνεργασία για την απόκτηση πλούτου. Το σχήμα των τριών σταδίων θεωρείται από τους σύγχρονους επιστήμονες ξεπερασμένο. O Κοντ που υπήρξε βοηθός του Καζιμίρ Περιέ (Casimir Perier) και είχε εισπράξει τα θετικά σχόλια του φιλελεύθερου οικονομολόγου Στιούαρτ Μιλ (Stuart Mill) είναι πνευματικός ιδιοκτήτης του ρητού «Γνώριζε για να προβλέπεις και πρόβλεπε για να μπορείς».

Σκέψη
Ο Κοντ πρώτα πρώτα περιέγραψε την επιστημολογική οπτική του θετικισμού στο The Course in Positive Philosophy, μια σειρά κειμένων που δημοσιεύθηκαν από το 1830 έως το 1842. Αυτά τα άρθρα προηγούνται του έργου A General View of Positivism (1848, δημοσιεύθηκε στην Αγγλία το 1865). Οι πρώτοι τρεις τόμοι είχαν κυρίως να κάνουν με τις φυσικές επιστήμες που υπήρχαν ήδη (μαθηματικά, αστρονομία, φυσική, χημεία, βιολογία), ενώ οι δύο επόμενοι έδιναν έμφαση στην επερχόμενη κοινωνική επιστήμη. Παρατηρώντας την κυκλική εξάρτηση της θεωρίας και της παρατήρησης στην επιστήμη και ταξινομώντας τις επιστήμες με αυτό τον τρόπο, ο Κοντ θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο πρώτος φιλόσοφος της επιστήμης με τη σύγχρονη σημασία του όρου. Ο Κοντ ήταν επίσης ο πρώτος που διαχώρισε κατηγορηματικά τη φυσική φιλοσοφία από την επιστήμη. Η οπτική του για τον θετικισμό θα ξεκινούσε να καθορίζει, λεπτομερώς, τους εμπειρικούς στόχους της κοινωνιολογικής μεθόδου. Ο Κοντ ωφέλησε την κοινωνική ανέλιξη προτείνοντας ότι η κοινωνία περνά από τρεις φάσεις αναζητώντας την αλήθεια σύμφωνα με ένα γενικό "νόμο των τριών σταδίων". Η ιδέα είχε κάποια ομοιότητα με την οπτική του Μαρξ. Αυτό δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη καθώς και οι δύο ήταν βαθιά επηρεασμένοι από τον πρώιμο ουτοπικό κοινωνιολόγο, Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν (Henri de Saint-Simon), ο οποίος υπήρξε δάσκαλος και μέντορας του Κοντ. Τόσο ο Κοντ όσο και ο Μαρξ σκόπευαν να αναπτύξουν, επιστημονικά, μια νέα λαϊκή ιδεολογία μαζί με τον ευρωπαϊκό λαϊκισμό.
Τα στάδια του Κοντ ήταν
(1) θεολογικό,
(2) μεταφυσικό και
(3) θετικιστικό.
Η Θεολογική φάση φαίνεται στην αντίληψη του 19ου αιώνα της Γαλλίας ως προηγούμενη του Διαφωτισμού, στον οποίο κάποιος ανήκε στην κοινωνία και στους κοινωνικούς περιορισμούς που είχαν σχέση με το Θεό. Καθένας πίστευε τυφλά σε ότι δίδασκαν οι πρόγονοί του. Πίστευε σε υπερφυσικές δυνάμεις. Ο φετιχισμός έπαιζε σημαντικό ρόλο σ' αυτή την περίοδο. Η Μεταφυσική φάση δεν έχει σχέση με τα μεταφυσικά του Αριστοτέλη ή άλλων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Αντίθετα, η ιδέα είχε τις ρίζες της στα προβλήματα της κοινωνίας της Γαλλίας ως απότοκο της επανάστασης του 1789. Αυτή η μεταφυσική φάση συνεπάγεται την παγίωση των παγκόσμιων δικαιωμάτων, παρόλο που τα δικαιώματα δεν αναφέρονταν στη θρησκεία παρά μόνο μεταφορικά. Αυτό το στάδιο είναι γνωστό ως στάδιο έρευνας, επειδή οι άνθρωποι ξεκίνησαν να αιτιολογούν και να αναρωτιούνται, παρόλο που δεν υπήρχαν σταθερές αποδείξεις. Το στάδιο της έρευνας ήταν το ξεκίνημα ενός κόσμου που αναρωτιόταν για τις αρχές και τη Θρησκεία. Στην Επιστημονική φάση, η οποία επήλθε μετά την αποτυχία της επανάστασης και του Ναπολέοντα, οι άνθρωποι μπορούσαν να βρουν λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα και να τις φέρνουν σε ισχύ, παρ' όλες τις διακηρύξεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ή την πρόφαση της θέλησης του Θεού. Η επιστήμη ξεκίνησε να απαντά εντατικά ερωτήσεις. Απ' αυτή την άποψη είχε ομοιότητες με την Μαρξ και τον Jeremy Bentham. Εκείνη την περίοδο η ιδέα της επιστημονικής φάσης θεωρείτο σύγχρονη, παρ' όλο που αργότερα ήταν παράγωγο της κλασσικής φυσικής και ακαδημαϊκής ιστορίας.
Ο νόμος των τριών σταδίων του Κοντ ήταν μία από τις πρώτες θεωρίες της κοινωνικής ανέλιξης. Τον άλλο παγκόσμιο νόμο τον ονόμασε "εγκυκλοπαιδικό νόμο". Συγκρίνοντας αυτούς τους νόμους, ο Κοντ ανέπτυξε μια συστηματική και ιεραρχική κατηγοριοποίηση όλων των επιστημών, περιλαμβάνοντας την ανόργανη φυσική (αστρονομία, γεωλογία και χημεία) και οργανική φυσική (βιολογία και κοινωνιολογία). Ανεξάρτητα από την εισαγωγή του όρου από τον Emmanouel Joseph Sieyes το 1780, ο Κοντ "επαν-εφηύρε" την κοινωνιολογία, και εισήγαγε τον όρο ως νεολογισμό το 1838. Ο Κοντ είχε χρησιμοποιήσει νωρίτερα τον όρο "κοινωνική φυσική", αλλά αυτός ο όρος θεωρήθηκε κατάλληλος από άλλους, αξιοσημείωτος ο Adolphe Quetelet.
Αυτή η ιδέα της ειδικής επιστήμης -όχι των ανθρώπινων σπουδών ούτε της μεταφυσικής- για την κοινωνική διέπρεψε τον 19ο αιώνα και όχι αποκλειστικά από τον Κοντ. Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι ο όρος "κοινωνιολογία" -ένας όρος που θεωρείτο ότι επινοήθηκε από τον Κοντ- είχε ήδη θεσπιστεί από το 1780, αν και με διαφορετική σημασία από τον Γάλλο δοκιμιογράφο Emmanouel Joseph Sieyes (1748-1836).
Ο φιλόδοξος τρόπος που ο Κοντ συνέλαβε αυτή την ειδική επιστήμη της κοινωνικής ήταν όμως μοναδικός. Ο Κοντ είδε αυτή τη νέα επιστήμη, την κοινωνιολογία, ως την τελευταία και την μεγαλύτερη απ' όλες τις επιστήμες, μία η οποία θα περιελάμβανε όλες τις άλλες, θα τις ενσωμάτωνε και θα αφορούσε τα ευρήματά τους σε ένα συνεκτικό σύνολο. Πρέπει να επισημανθεί όμως, ότι υπήρχε και μία έβδομη επιστήμη μεγαλύτερη ακόμα και από την κοινωνιολογία. Ο Κοντ θεωρούσε "την ανθρωπολογία, ή την αληθινή επιστήμη του ανθρώπου, ως την τελευταία διαβάθμιση στη μεγάλη ιεραρχία της αφηρημένης επιστήμης".
Η εξήγηση του Κοντ για τη θετική φιλοσοφία εισήγαγε τη σημαντική σχέση ανάμεσα στη θεωρία, την πράξη και την ανθρώπινη κατανόηση του κόσμου. Στη σελίδα 27 της εκτύπωσης του 1855 της μετάφρασης της Harriet Martineau για το The Positive Philosophy of Auguste Comte, βλέπουμε την εξής παρατήρηση "αν αληθεύει ότι η θεωρία πρέπει να βασίζεται σε γεγονότα που μπορούν να παρατηρηθούν, είναι εξίσου αληθές ότι τα γεγονότα δεν μπορούν να παρατηρηθούν χωρίς την καθοδήγηση ορισμένων θεωριών. Χωρίς τέτοια καθοδήγηση τα γεγονότα μας θα ήταν ασύνδετα και άκαρπα, δεν θα μπορούσαμε να τα διατηρήσουμε, ούτε θα μπορούσαμε να τα αντιληφθούμε".
Ο Κοντ θεωρείται γενικά ως ο πρώτος δυτικός κοινωνιολόγος (έχοντας προηγηθεί ο Ibn Khaldun στη Βόρεια Αφρική σχεδόν τέσσερις αιώνες πριν). Ο Κοντ έδωσε έμφαση στη διασύνδεση των κοινωνικών στοιχείων ως προδρόμου της σύγχρονης λειτουργικότητας. Παρ' όλα αυτά, όπως συμβαίνει και με πολλούς άλλους σύγχρονούς του, ορισμένα στοιχεία του έργου του θεωρούνται σήμερα εκκεντρικά και αντιεπιστημονικά, και το μεγάλο όραμα για την κοινωνιολογία ως κεντρική όλων των επιστημών δεν έχει αποδώσει καρπούς.
Η έμφαση που έδωσε σε μια ποσοτική, μαθηματική βάση για τη λήψη αποφάσεων ισχύει μέχρι και σήμερα. Αποτελεί θεμέλιο της σύγχρονης έννοιας του θετικισμού, της σύγχρονης ποσοτικής στατιστικής ανάλυσης, και της επιχειρηματικής λήψης αποφάσεων. Η περιγραφή του για την κυκλική σχέση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη φαίνεται στα σύγχρονα επιχειρηματικά συστήματα της Διοίκησης Ολικής Ποιότητας και Συνεχούς Ποιότητας Βελτίωσης, όπου οι υποστηρικτές περιγράφουν ένα συνεχή κύκλο θεωρίας και πράξης μέσω ενός κύκλου τεσσάρων βημάτων, πλάνου, πράξης, ελέγχου και δράσης. Παρά την υπεράσπιση της ποσοτικής ανάλυσης, ο Κοντ διαπίστωσε την ύπαρξη ενός ορίου στην ικανότητα να βοηθήσει την εξήγηση κοινωνικών φαινομένων.
Η πρώιμη κοινωνιολογία του Χέρμπερτ Σπένσερ συνέβη σε γενικές γραμμές ως αντίδραση στον Κοντ, γράφοντας έπειτα από διάφορες εξελίξεις στην εξελικτική βιολογία, ο Σπένσερ προσπάθησε (μάταια) να αναδιατυπώσει την πειθαρχία σε ό,τι περιγράφουμε σήμερα ως κοινωνικό Δαρβινισμό. Σήμερα ο Κοντ χρωστάει τη φήμη του εν μέρει στον Emile Littre, ο οποίος ίδρυσε τη θετικιστική αναθεώρηση το 1867. Ωστόσο συνεχίζουν να γίνονται συζητήσεις για το κατά πόσο ο Κοντ σφετερίστηκε το έργο του μέντορά του Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν.

Kοινωνική στατική και Κοινωνική δυναμική
Ένας από τους βασικούς διαχωρισμούς στο οποίο προχώρησε ο Κόντ ως προς την Κοινωνιολογία ήταν αυτός της κοινωνικής στατικής και δυναμικής .Ο διαχωρισμός αυτός του Κόντ ξεκίνησε από την λογική ότι όπως η Βιολογία διακρίνεται από την Ανατομία έτσι μπορεί να διαχωριστεί και η επιστήμη της Κοινωνιολογίας ..Η κοινωνική στατική και δυναμική συνδυάζουν την συνύπαρξη των εννοιών της τάξης από την μία μέσω της κοινωνικής στατικής και της εξέλιξης από την άλλη μέσω της κοινωνικής δυναμικής , στο κλάδο της Κοινωνιολογίας .Ο Κόντ προκειμένου να αναλύσει αυτό το νέο σύστημα ,πραγματεύτηκε κατά κύριο λόγο τα θεμέλια της κοινωνικής στατικής .Ο Κόντ κατά την προσέγγιση του κοινωνικού συστήματος δε εξετάζει τις ατομικότητες ξεχωριστά , για τον Κόντ μια τέτοια επιστήμη που θα ξεκινούσε από τις ατομικότητες θα αποτύγχανε το σκοπό της .Το κοινωνικό όλο αποτελείται από κοινωνικά στοιχεία τα οποία βρίσκονται σε αμοιβαίες αρμονικές σχέσεις μεταξύ τους ,ωστόσο πάντα υπάρχει ο κίνδυνος δημιουργίας μιας παθολογικής κατάστασης μέσα από την αποδιοργάνωση τους .Αυτό το σύστημα αποτελείται από οικογένειες ,κάστες και τάξεις οι οποίες εξελίσσονται εν τέλει σε πόλεις . Βέβαια ο Κόντ στη πορεία ανάλυσης αυτού του διαχωρισμού συμπέρανε πως η ανθρώπινη κοινωνία δεν μοιάζει σε πολλά σημεία με έναν βιολογικό οργανισμό -εξάλλου αυτή ήταν και η εναρκτήρια σκέψη του διαχωρισμού του - γι' αυτό θεώρησε θεμελιώδες λειτουργικό κομμάτι της κοινωνίας την γλώσσα , η οποία μας συνδέει με το παρόν και την ανθρώπινη ιστορία .Άλλο ένα βασικό στοιχείο της κοινωνικής στατικής που θεώρησε σημαντικό ο φιλόσοφος ήταν αυτό της θρησκείας , η οποία λειτουργικά εξαλείφει τον ανθρώπινο εγωισμό .Τρίτο και τελευταίο λειτουργικό στοιχείο της κοινωνικής στατικής είναι ο διαχωρισμός της εργασίας .Παρά τις προσπάθειες που κατέλαβε ο γάλλος φιλόσοφος προκειμένου να αποδώσει μια λειτουργική και δομική πλευρά της ανθρώπινης κοινωνίας μέσα από την τάξη και την εξέλιξη , δεν κατάφερε να συνδέσει την κοινωνική δυναμική και την ανάπτυξη της κοινωνίας με την κοινωνική στατική και τον τρόπο λειτουργίας της .


H Κοινωνιολογία ως κοινωνική Φυσική
Ο Αύγουστος Κοντ ως κύρια προβλήματα της εποχής του βλέπει την αναρχία, το χάος των ιδεών, την πολιτική διαφθορά, την αναποτελεσματική διοίκηση, τα οποία θεωρούσε ότι προέκυψαν ως ένα σημαντικό βαθμό από τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση.Απέναντι στο χάος των ιδεών, προτείνει το θετικισμό ή Θετική Φιλοσοφία, τον οποίο εννοούσε ως την αναζήτηση των σταθερών νόμων που ίσχυαν και για το φυσικό κόσμο και για την κοινωνία.
Τον όρο «Κοινωνιολογία», τον οποίο καθιερώνει το 1822, τον εννοεί ως κοινωνική Φυσική. Τη νέα αυτή επιστήμη την αντιμετωπίζει σύμφωνα με το πρότυπο των Φυσικών Επιστημών. Τοποθετεί την Κοινωνιολογία στην υψηλότερη βαθμίδα μιας κλίμακας η οποία αρχίζει με τα Μαθηματικά και την Αστρονομία και συνεχίζει με τη Φυσική, τη Χημεία και τη Βιολογία, με την ιδέα ότι η επιστήμη αυτή θα μπορούσε να αντιμετωπίσει και να λύσει τα προβλήματα της κοινωνικής ζωής.Μια βασική συνεισφορά του στην ιστορία της κοινωνιολογικής σκέψης είναι η διάκριση ανάμεσα σε δύο προβλήματα, τα οποία όμως συνδέονται μεταξύ τους.
Το πρώτο συνοψίζεται στο ερώτημα: «Τι εξασφαλίζει τη συνοχή της κοινωνίας». Αφορά τη μελέτη της δομής της κοινωνίας στη μορφή που εμφανίζει, και ονομάζεται κοινωνική στατική. Πρόκειται για τη μελέτη που αφορά τους νόμους αλληλενέργειας ανάμεσα στα μέρη του κοινωνικού συστήματος, τον τρόπο με τον οποίο τα μέρη ή δομές λειτουργούν και τη σχέση τους με το ευρύτερο κοινωνικό σύστημα. Ο Κοντ θεωρεί τα μέρη και το όλον του κοινωνικού συστήματος σε κατάσταση αρμονίας. Το δεύτερο πρόβλημα το οποίο ξεχωρίζει συνδέεται με τις κινήσεις της κοινωνίας προς νέους σκοπούς και του έδωσε την ονομασία κοινωνική δυναμική. Πρόκειται για τη μελέτη της κοινωνικής αλλαγής, της διαδοχής των κοινωνικών φαινομένων και των νόμων οι οποίοι τα διέπουν. O ίδιος χαρακτηρίζει την κοινωνική δυναμική «Θεωρία της Φυσικής Προόδου της Ανθρώπινης Κοινωνίας».

O νόμος των τριών σταδίων
To υπόδειγμα του για την εξέλιξη της κοινωνίας βασίζεται στη θεωρία του για την εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης, την οποία έβλεπε να πραγματοποιείται σε τρία στάδια. O περίφημος νόμος των τριών σταδίων αφορούσε την ωρίμανση της ανθρώπινης σκέψης, όλων των κλάδων της γνώσης, την Ιστορία του κόσμου.
Ο Α. Κοντ διατύπωσε το νόμο των τριών σταδίων του ανθρώπινου πνεύματος:
. Το θεολογικό στάδιο, στο οποίο ο άνθρωπος ερμηνεύει τον κόσμο (τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα) ως έργο θεοτήτων, δαιμόνων και γενικότερα υπερφυσικών δυνάμεων. Σ' αυτό το στάδιο παρατηρείται μια «ειδική συμμαχία» ανάμεσα στην επίγεια και την πνευματική εξουσία, δηλαδή ανάμεσα στους στρατιωτικούς και τους ιερείς, ενώ η κυρίαρχη κοινωνική οντότητα είναι η οικογένεια.
. Το μεταφυσικό στάδιο, στο οποίο ο άνθρωπος ερμηνεύει τον κόσμο με προσφυγή σε αφηρημένες ιδέες και έννοιες, όπως είναι αυτή της «φύσης», που την ανέδειξε σε πρωταρχική οντότητα. Στο στάδιο αυτό κυριαρχούν οι νομικοί και οι άνθρωποι της Εκκλησίας, ενώ η κυρίαρχη κοινωνική οντότητα είναι το κράτος.
. Το θετικό στάδιο, στο οποίο ο άνθρωπος παρατηρεί τα φαινόμενα και ανακαλύπτει τους νόμους που τα διέπουν. Σ' αυτό το στάδιο κυριαρχούν οι επιστήμονες και οι επιχειρηματίες, ενώ η κυρίαρχη κοινωνική οντότητα είναι η ανθρωπότητα στο σύνολό της. Είναι προφανές ότι, σύμφωνα με το μοντέλο αυτό του Κοντ, το ανθρώπινο πνεύμα προχωρά από το θεολογικό στο μεταφυσικό τρόπο σκέψης, για να καταλήξει στο θετικό τρόπο που αποτελεί την κορυφαία φάση της εξέλιξης του πνεύματος. Ο Κοντ θεωρούσε ότι η κοινωνιολογία ήταν η ανώτερη μορφή του θετικού πνεύματος

Last update by DamX: 17/02/2013 >>>

: Καπιταλισμός :

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑΣ. ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΜΟΡΦΕΣ 1. ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΑΓΟΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ. 2. ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Ο ΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΕΠΕΝΔΥΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ.
1. ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ.
2. ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΩΤΟΥΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΜΟΝΟ ή ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥΣ.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΙΑΔΕΧΘΗΚΕ ΤΗΝ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ. ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΟΠΟΥ Ο ΑΣΤΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΝΤΑΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ ΩΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥΣ ΜΙΣΘΩΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΕ ΕΝΙΑΙΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ. Ο ΕΡΓΑΤΗΣ ΜΕΤΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΠΑΡΑΓΩΓΟ. ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: 1. ΠΩΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΗ, 2. Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟΣ) ΑΛΛΑ ΣΕ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, 3. ΤΟΝ ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΟΝΑΔΑ. ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΕΓΙΝΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ. ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1640 ΕΓΙΝΕ Η ΠΡΩΤΗ ΑΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΕ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ. ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ : 1. Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΑΠΟΡΡΟΦΑΤΑΙ ΜΑΖΙΚΑ ΩΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ, 2. Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΨΗΛΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΑΜΗΛΕΣ ΤΙΜΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΙΩΝ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΩΘΗΣΟΥΝ ΣΤΗ ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, 3. ΟΙ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΟΙ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ, 4. Ο ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΣΤΑ ΕΡΓΟΤΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΜΕ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΝΑ ΕΙΣΑΓΕΤΑΙ ΣΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 18ου ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΫΦΙΣΤΑΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ. ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ -ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ- ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Ο 19ος ΑΙΩΝΑΣ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟ ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ. ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΥΨΗΛΟΤΕΡΩΝ ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΩΝ, ΕΝΩ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΨΗΦΟΥ. ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΥΤΗ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΟΡΦΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ. Η ΟΠΟΙΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΩΘΟΥΝ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΜΑΖΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ. ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΪΟΝ ΑΔΙΑΘΕΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ.

Last update by DamX: 20/05/2007 >>>