1 π.Χ. Γέννησις Ιησού Χριστού του Ναζωραίου στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, «επί Καίσαρος Αυγούστου».Kαταδεικνύεται η καταγωγή του, ως ανθρώπου, από το «γένος» Δαβίδ και Αβραάμ (Ματθ. 1,1-16, Λουκ. 3,24-38). Κατά το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ο Ιησούς αποκαλύπτεται από τη βρεφική ήδη ηλικία ως ο Χριστός και ο Κύριος, ο απεσταλμένος του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Οι Ευαγγελιστές επισημαίνουν ότι η Γέννηση του Ιησού είχε προφητευθεί από μεγάλους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης πριν από πολλούς αιώνες και ήταν κάτι αναμενόμενο. Η πρώτη σχετική «προφητεία» δίδεται από τον ίδιο τον Θεό αμέσως μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων, σύμφωνα με την οποία «το σπέρμα της γυναικός» (Εκείνος που θα γεννηθεί από μια γυναίκα) θα συντρίψει την κεφαλή του «όφεως» – διαβόλου (Γεν. 3,15). Οι μεγάλοι Προφήτες είχαν δεί συγκεκριμένα γεγονότα, συνδεόμενα με τη Γέννηση: ότι ο Χριστός θα γεννηθεί από παρθένο (Ησ. 7,14), θα καλείται Εμμανουήλ, δηλ. Θεός (Ησ. 7,14), θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ (Μιχ. 5,2), θα ονομασθεί Ναζωραίος (Ματθ. 2,23). Είχαν δεί επίσης την προσκύνηση των Μάγων (Ψαλμ. 71,10-11, Ησ. 60,6), την επιστροφή από την Αίγυπτο (Ωσ. 11,1), τον θρήνο για τη σφαγή των νηπίων (Ιερ. 38,15).
Εντάσσοντας τη Γέννηση στο τοπικό και χρονικό της πλαίσιο, οι ιεροί Ευαγγελιστές τονίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Ματθ. 2,1), την εποχή που βασίλευε εκεί ο Ηρώδης (Ματθ. 2,1), όταν ηγεμόνας της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος (Λουκ. 2,2) επί Ρωμαίου αυτοκράτορος «Καίσαρος Αυγούστου» (Λουκ. 2,1) και μάλιστα με αφορμή γενική απογραφή, που ο ίδιος είχε διατάξει, για ολόκληρη την αυτοκρατορία («απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην, Λουκ. 2,1), απογραφή, που ήταν η πρώτη της ηγεμονίας του Κυρηνίου στη Συρία (Λουκ. 2,2). Τα παραπάνω πρόσωπα και γεγονότα είναι ιστορικά. Ο Οκταβιανός Αύγουστος ήταν αυτοκράτορας μεταξύ των ετών 31 π.Χ και 14 μ.Χ.
Η σφαγή τών 14.000 αναιρεθέντων νηπίων.
O Ηρώδης, που κατά ένα μανιακό και πράφρονα τρόπο "ζητεί την ψυχήν τού Παιδίου", φανερώνεται με τις ενέργειές του ως εκπρόσωπος τών δυνάμεων του κακού και παρουσιάζεται με τη μορφή Αντιχρίστου (Δες Αποκάλυψη κεφ. 12/ιβ΄).Ο Ηρώδης «ο Μέγας» ήταν βασιλιάς στην Ιουδαία (υποτελής στη Ρώμη) στο διάστημα 37 π.Χ – 4 π.Χ. Ο βίαιος χαρακτήρας του επιβεβαιώνεται από εξωβιβλικές πηγές. Είχε διαδοχικά δέκα συζύγους και απέκτησε πολλά παιδιά, αρκετά από τα οποία φονεύθηκαν με εντολή του. Κάποτε εκτέλεσε 45 από τα 70 μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου των Ιουδαίων, δηλ. όλη σχεδόν την πνευματική, οικονομική και πολιτική αριστοκρατία των Εβραίων (Σ. Αγουρίδη, Ιστορία των χρόνων της Κ. Διαθήκης, Θεσ/νίκη 1983, σ. 266). Όποιος γνωρίζει «πόσα μέλη της οικογένειάς του, και ιδίως πόσα παιδιά του εξόντωσε ο Ηρώδης, δεν εκπλήσεται για την ευαγγελική αφήγηση περί της σφαγής των νηπίων στη Βηθλεέμ» (αυτόθι, σ. 268). Η ηγεμονία του Κυρηνίου επιβεβαιώνεται από τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, XVIII, 1-2), ενώ για την τακτική των συχνών απογραφών στην αυτοκρατορία μαρτυρούν πολλές εξωβιβλικές πηγές. Ο ισχυρός του παρόντος, όμως, είναι ο ουσιαστικά αδύναμος, και το ευάλωτο Βρέφος θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής. Το γεγονός της σφαγής των νηπίων αποκτά έτσι και μια σωτηριολογική και εσχατολογική προοπτική, εφόσον εντάσσεται παράλληλα μεταξύ τών "σημείων τών εσχάτων" που προϊδεάζουν και προετοιμάζουν για την τελική συντριβή του κακού και την επικράτηση του καλού.
27 μ.Χ. περίπου. Έναρξη τού δημοσίου κηρύγματος τού Ιησού Χριστού. Η κατάσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είναι η εξής: Πληθυσμός: 33.000.000. (50 % δούλοι). Οι Ιουδαίοι τής αυτοκρατορίας ήταν 2.300.000 (7% τού πληθυσμού τής αυτοκρατορίας), κυρίως προσύλητους στον Ιουδαϊσμό. Ο πληθυσμός τής Παλαιστίνης, ήταν 580.000 Ιουδαίοι και 233.000 εθνικοί.
30 μ.Χ. περίπου. Σταύρωση, ανάσταση και ανάληψη τού Χριστού. Δίνεται η εντολή Του: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη" (Ματθαίος 28/κη΄ 19). Περίπου 4.000 πιστοί στον Χριστό σε όλη την Παλαιστίνη υπήρχαν κατά τις ημέρες τών εμφανίσεων τού αναστημένου Ιησού. Πεντηκοστή. Μετά τη θαυματουργική επιφοίτηση τού Αγίου Πνεύματος και τα όσα είδαν, 3.000 Ιουδαίοι προσύλητοι από κάθε περιοχή τού τότε γνωστού κόσμου, βαπτίζονται Χριστιανοί, και φεύγουν μεταφέροντας τη Χριστιανική πίστη στους Ιουδαίους όλων τών χωρών προέλευσής τους. (Πράξεις 2/β΄ 41). (Παλαιστίνη, Ισραήλ, Αίγυπτος, Λίβανος, Ιορδανία, Λιβύη, Συρία, Ιταλία κλπ)
33 μ.χ Εγκαθίδρυση της Πρώτης Εκκλησίας             ΤO ΑΓΙΟ ΦΩΣ           ΓΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ-ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ
34 μ.Χ. περίπου. Μαρτύριο τού πρωτομάρτυρος Στεφάνου, και διωγμός στους Χριστιανούς τής Ιουδαίας από τους Εβραίους. Ο διωγμός εξαναγκάζει τους Χριστιανούς να καταφύγουν σε άλλες περιοχές, και να μεταφέρουν εκεί το Ευαγγέλιο. Πρώτοι Χριστιανοί στην Αιθιοπία από τον Αιθίοπα ευνούχο, και στη Σαμάρεια από τον Φίλιππο. Μεταστροφή τού Σαούλ στη Χριστιανική πίστη, που ονομάζεται Παύλος.
Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης! Τις πληροφορίες για τον βίο και το έργο του μεγάλου Αποστόλου αντλούμε από το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» και από τις Επιστολές του, αλλά και από άλλες αρχαιότατες εξωβιβλικές μαρτυρίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής χωρία: Πραξ.9,1-29, 22,3-21,26,9-20, Γαλ.1,13-24, A΄Κορ.15,8, Εφ.3,8, Φιλιπ.3,12, κλπ. Το ιεραποστολικό του έργο περ-γράφεται στα κεφάλαια 13ο - 28ο του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων».
Γεννήθηκε γύρω στο 15 μ.Χ. στην Ταρσό της Κιλικίας από Iουδαίους γονείς, οι οποίοι κατάγονταν από την φυλή του Βενιαμίν. Ονομαζόταν Σαούλ ή Σαύλος και επίσης είχε και το ρωμαϊκό όνομα Παύλος. Οι εύποροι γονείς του έδωσαν στον φιλομαθή γιο τους υψηλή παιδεία. Επίσης το αξιόλογο ελληνιστικό πνευματικό κλίμα της Ταρσού επέδρασαν θετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Τόσο ο πατέρας του όσο και ο Παύλος ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων.
Αυτό σημαίνει ότι από μικρός είχε καλλιεργήσει στην ανήσυχη ψυχή του θέρμη και ζήλο για την πίστη του.
Γύρω στο 34 μ.Χ. βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάζει κοντά στον ονομαστό νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ.22,3). Ο νεαρός φαρισαίος μαθητής έδειξε ιδιαίτερο ζήλο για τη διάσωση της θρησκείας του. Τον συναντούμε συμμέτοχο στον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πραξ.7,54) και λίγο αργότερα φανατισμένο διώκτη των Χριστιανών. Διαβάζουμε στο ιερό κείμενο: «Σαύλος ελυμαίνετο την εκκλησίαν κατά τους οίκους εισπορευόμενος, σύρων τε άνδρας και γυναίκας παρεδίδου εις φυλακήν» (Πραξ.8,3). Εξαιτίας του υπέρμετρου μάλιστα ζήλου του και του μίσους κατά των πιστών του Ιησού, ζήτησε από τον αρχιερέα να τεθεί επικεφαλής αποσπάσματος, το οποίο θα βάδιζε προς τη Δαμασκό, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εκεί Ιουδαίους που είχαν γίνει Χριστιανοί και να τους σύρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ (Πραξ.9,1).
Όμως καθ' οδόν έγινε το μεγάλο θαύμα. Ο διώκτης Παύλος είδε ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο τον έριξε από το άλογο και τον τύφλωσε. Ταυτόχρονα άκουσε μια φωνή να του λέγει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Ο τρομοκρατημένος Παύλος ρώτησε: «Τις ει, Κύριε;» και απάντησε: «Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις΄ αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεται σοι τι σε δει ποιείν» (Παρξ.9,4-6). Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός συντάραξε κυριολεκτικά τον Παύλο, μετανόησε και αφού μπήκε στην πόλη συναντήθηκε με τον επί κεφαλής της Εκκλησίας Ανανία, ο οποίος τον θεράπευσε από την τύφλωση, τον κατήχησε και τον βάπτισε. Το γεγονός αυτό έγινε χρονολογικά πιθανότατα το 36 μ.Χ.
Από τότε ο Παύλος έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ύστερα από μια επιμελή προετοιμασία ανέλαβε να εκχριστιανίσει τους εθνικούς, δηλαδή τους μη Ιουδαίους.
Με συνοδεία άξιων συνεργατών, όπως του Βαρνάβα και του Μάρκου ως ένα σημείο, ο Παύλος ξεκίνησε το 48 μ.Χ. την πρώτη μεγάλη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς στα 13ο και 14ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Πρώτος σταθμός τους ήταν η Σαλαμίνα και ύστερα η Πάφος της Κύπρου, όπου κήρυξαν και ίδρυσαν εκκλησίες. Κατόπιν διάβηκαν στην Μικρά Ασία και περιόδευσαν στις πόλεις Πέργη της Παμφυλίας, στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στο Ικόνιο, τα Λύστρα, την Δέρβη και αλλού. Παρ' όλες τις δυσκολίες που συνάντησαν και τις διώξεις που υπέστησαν, το κήρυγμά τους σημείωσε επιτυχία. Σε όλες τις πόλεις ίδρυσαν τοπικές εκκλησίες. Μέσω της Αττάλειας επέστρεψαν στην Αντιόχεια, όπου «συναγαγόντες την εκκλησίαν ανήγγειλαν όσα εποίησεν ο Θεός μετ' αυτών και ότι ήνοιξε τοις έθνεσι θύραν πίστεως» (Πραξ.14:27).
Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Ιερουσαλήμ (48 μ.Χ.), η οποία έλυσε σοβαρά θέματα ιεραποστολής (Πράξ.15ο κεφ.). Σε αυτή ο Παύλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Κατόρθωσε να πείσει ότι η αποστολή του Ιουδαϊσμού τελείωσε και πως η χάρη του Θεού έρχεται σε κάθε άνθρωπο, που συντάσσεται με το Χριστό.
Ύστερα με συνεργάτη του τον Σίλα αναχώρησε για την δεύτερη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται στα 16ο , 17ο και 18ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Μέσω της Συρίας και Κιλικίας περιόδευσε τις πόλεις της Ασίας Δέρβη και Λύστρα. Εκεί συνάντησε τον ευσεβή και ένθερμο νέο Τιμόθεο, το οποίο πήρε και αυτόν μαζί του. Διάβηκαν την Φρυγία, την Γαλατία, έφτασαν στην Μυσία και κατόπιν στην Τρωάδα. Κατόπιν οράματος πέρασαν στην Μακεδονία και ίδρυσαν εκκλησίες στους Φιλίππους, την Θεσσαλονίκη, την Βέροια, την Αθήνα και την Κόρινθο, στην οποία έμειναν περίπου ενάμισι χρόνο στο σπίτι του Ακύλα και της Πρισκίλας. Με το τέλος και της δεύτερης περιοδείας ο Παύλος έφτασε στην Έφεσο και από εκεί μέσω Καισάρειας στην Ιερουσαλήμ. Κατόπιν επέστρεψε στην Αντιόχεια για ανάπαυση.
Σύντομα ανέλαβε να επιτελέσει και την Τρίτη αποστολική περιοδεία του. Περιγράφεται στα 19ο και 20ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Επισκέφτηκε την Γαλατία, την Φρυγία και κατέληξε στην Έφεσο, όπου έμεινε τρία χρόνια διδάσκοντας και στηρίζοντας την εκκλησία της μεγάλης ασιατικής αυτής πόλεως. Μετά ήλθε στην Τρωάδα, πέρασε ξανά στους Φιλίππους, στην Θεσσαλονίκη, στην Βέροια, ίσως στην Ήπειρο και τερμάτισε στην Κόρινθο, όπου έμεινε τρεις μήνες.
Μέσω Τρωάδος, Μιλήτου και Καισάρειας έφτασε και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνελήφθη ως ταραχοποιός και οδηγήθηκε σε δίκη (Πράξ.21ο κεφ.). Ως ρωμαίος πολίτης (Ρωμ.11,1) απαίτησε να δικαστεί στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Ρώμης. Γι' αυτό αναχώρησε δέσμιος ακτοπλοϊκώς για την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Κοντά στη νήσο Μελίτη ναυάγησε το πλοίο και βγήκαν στην ξηρά όπου κήρυξε και ίδρυσε και εκεί εκκλησία. Τελικά έφθασε στη Ρώμη, όπου ύστερα από δύο χρόνια σχετικού περιορισμού δικάστηκε και αθωώθηκε (Πράξ.27ο και 28ο κεφ.). Στο σημείο αυτό τελειώνει και το ιερό βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».
Από την Ρώμη έπλευσε στην Κρήτη, όπου αφήκε επίσκοπο τον εκλεκτό και πιστό συνεργάτη του Τίτο, ανέβηκε στην Κόρινθο, στην Μακεδονία και επισκέφτηκε πιθανότατα την Νικόπολη της Ηπείρου το Φθινόπωρο του 66 μ.Χ., όπου και παραχείμασε (Τιτ.3,12). Μετά πέρασε και πάλι στην Ασία, όπου αφήκε τον αγαπητό του συνοδό Τιμόθεο, αφού τον κατέστησε επίσκοπο στην Έφεσο. Η τέταρτη και τελευταία περιοδεία του μεγάλου αποστόλου τερματίστηκε στην Δύση. Έφτασε σύμφωνα με μαρτυρία του αγίου Κλήμεντα Ρώμης στις εσχατιές της Δύσης, στην Ισπανία. Κατόπιν κατάκοπος και τσακισμένος από τις κακουχίες κατέληξε στην Ρώμη. Κατάλαβε το τέλος του και έγραψε στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο: «εγώ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε» (Β΄Τιμ.4,6-8). Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, που είχε κηρύξει ο παράφρονας Νέρων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Ο Παύλος κατέστη ο κύριος στόχος των ειδωλολατρών δημίων. Έτσι γύρω στο 67 μ.Χ. συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε, σφραγίζοντας έτσι το τιτάνιο ιεραποστολικό του έργο με το μαρτύριό του.
Ο μεγάλος αυτός Απόστολος μας άφησε και δεκατέσσερις επιστολές, οι οποίες κατέχουν σπουδαία θέση στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτές είναι: 1) Η προς Ρωμαίους, 2) προς Κορινθίους Α΄, 3) προς Κορινθίους Β΄ 4) προς Γαλάτας, 5) προς Εφεσίους, 6) προς Φιλιππησίους, 7) προς Κολασσαείς, 8) προς Θεσσαλονικείς Α΄, 9) προς Θεσσαλονικείς Β΄,10) προς Τιμόθεον Α΄,11) προς Τιμόθεον Β΄,12) προς Τίτον, 13) προς Φιλήμονα και 14) προς Εβραίους.
Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται ομού με του άλλου κορυφαίου απόστόλου Πέτρου στις 29 Ιουνίου.
35 μ.Χ. περίπου. Πολλαπλασιασμός τών Χριστιανών στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια (Πράξεις 9/θ΄ 31). Πρώτοι Χριστιανοί στην Αρμενία.
36 - 40 μ.Χ. Είσοδος τών Εθνικών στη Χριστιανική πίστη με πρώτο τον Κορνήλιο. Ευρεία εισροή Ιταλών Ρωμαίων πολιτών από τον Πέτρο
στην Καισάρεια. (Πράξεις 10/ι΄ 1-48). Χριστιανοί σε Αντιόχεια, Ελλάδα και Ρώμη.Κλήσις του Αποστόλου Παύλου
42 μ.Χ. Πλήθος πιστεύει στην Αλεξάνδρεια, τη Φοινίκη και την Κύπρο. (Πράξεις 11/ια΄ 21). 43 μ.Χ. Ο αριθμός τών Χριστιανών στην Αντιόχεια, (με τη βοήθεια τού Παύλου και τού Βαρνάβα), είναι 500. Για πρώτη φορά ονομάζονται τότε Χριστιανοί. (Πράξεις 11/ια΄ 21).
44 μ.Χ. Διωγμός τών Χριστιανών στην Ιερουσαλήμ από τους Εβραίους, από τον βασιλιά Ηρώδη Αγρίππα τον 1ο. Αποκεφαλισμός τού Ιακώβου. Φυλάκιση και διαφυγή τού Πέτρου.
45 - 46 μ.χ. Ίδρυσις Ελληνοφώνων Εκκλησιών στην Κύπρο και Μικρά Ασία (Πέργη,Αττάλεια,Αντιόχεια Πισιδίας,Ικόνιον,Λύστρα,Βέργη Λυκαονίας) από των Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα
50 μ.Χ. περίπου. Ιουδαίοι και Χριστιανοί εξορίζονται από τη Ρώμη. Ο Παύλος κηρύττει σε Μακεδονία, Αχαϊα και Ασία. (Πράξεις 16/ις΄ 6).Ίδρυσις των Εκκλησιών Φιλίππων,Θεσσαλονίκης,Βεροίας,Αθηνών,Κορίνθου από τον Απόστολο Παυλο στην Ελλάδα ( πρώτη Ευρωπαική Εκκλησία )
51 μ.χ. Κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην Αθήνα
52 μ.Χ. Ο απόστολος Θωμάς κηρύττει στην Ινδία.Ϊδρυση της Εκκλησίας της Εφέσου από τον Απόστολο Παύλο
57 μ.Χ. Κατάσταση τής πόλης τής Ρώμης: 3000 περίπου Χριστιανοί, 5 εκκλησιασμάτων. Συνολικός πληθυσμός Ρώμης: 800.000.
60 μ.Χ. περίπου. Πρώτοι Χριστιανοί στη Δαλματία και Ιλλυρικόν (Γιουγκοσλαβία).
61 μ.Χ. Αρχή τής Κελτικής Εκκλησίας.
63 μ.Χ. Μαρτύριο τού Μάρκου στην Βαϋκάλη κοντά στην Αλεξάνδρεια.Ίδρυση της Εκκλησίας Κρήτης από τον Απόστολο Παύλο
64 μ.Χ. Μεγάλη πυρκαγιά τής Ρώμης. 1ος Μεγάλος διωγμός τών Χριστιανών από τον Νέρωνα. Οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος μαρτυρούν μαζί με χιλιάδες Χριστιανούς. Ο ιστορικός Τάκιτος, που γεννήθηκε γύρω στο 56 μ.Χ., λέει ότι ο Νέρων, για να βγάλει τις υποψίες από πάνω του, κατηγόρησε τους Χριστιανούς για την πυρκαγιά, τους οποίους τότε "τους κατασπάραξαν τα σκυλιά και πέθαναν" και "τους έκαιγαν ρίχνοντάς τους στις φλόγες για να χρησιμεύουν ως νυχτερινός φωτισμός, όταν έσβηνε το φως τής ημέρας. Ο Νέρων πρόσφερε τους κήπους του γι' αυτό το θέαμα". (Τα Χρονικά, Βιβλίο ΧV, παρ. 44).
66 μ.Χ. Αντι-Ιουδαϊκές εξεγέρσεις και οργανωμένες σφαγές Εβραίων στην Αίγυπτο. 50.000 φονεύθηκαν στην Αλεξάνδρεια, και 60.000 αλλού.
67 μ.Χ. Ο Βεσπασιανός με 60.000 στατιώτες, καταπνίγει Ιουδαϊκή εξέγερση, και ανακαταλαμβάνει την Γαλιλαία.
69 μ.Χ. Οι Ιουδαίοι τής διασποράς που έχουν ακούσει το Χριστιανικό ευαγγέλιο από Χριστιανούς, είναι ήδη 4.000.000.
70 μ.Χ. Καταστροφή τής Ιερουσαλήμ από τον Τίτο με 4 λεγεώνες. 600.000 Ιουδαίοι σκοτώνονται στην Ιουδαία, 10.000 Ιουδαίοι σταυρώθηκαν, 90.000 Ιουδαίοι μεταφέρονται στη Ρώμη ως δούλοι. Οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί τής Ιερουσαλήμ που πρόσεξαν στην προφητεία τού Χριστού για την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ, διαφεύγουν πριν την καταστροφή και διασκορπίζονται μεταφέροντας το Ευαγγέλιο σε άλλες περιοχές. Τέλος τών Ιουδαϊζόντων Χριστιανών. Το κέντρο τού Χριστιανισμού τής ανατολικής αυτοκρατορίας, είναι πια η Αντιόχεια. Η κατάσταση παγκοσμίως 30 χρόνια (μία μόλις γενεά) μετά τον Χριστό είναι: Ο κόσμος έχει εκχριστιανισθεί κατά 0,1%. Έχει ακούσει το Ευαγγέλιο το 15% τού κόσμου, και οι Γραφές έχουν μεταφρασθεί σε 5 γλώσσες.
71 μ.Χ. Κτίζεται το Κολοσσαίον στη Ρώμη. Μεγάλος αριθμός Χριστιανών ρίχνεται στα θηρία, ή μαρτυρούν αλλιώς.
80 μ.Χ. περίπου. Το Ιεραποστολικό κέντρο τής Χριστιανικής πίστης μετακινείται στην Έφεσο, από τον απόστολο Ιωάννη. Φτάνουν στη Γαλλία οι πρώτοι Χριστιανοί εξ' Ιταλίας, και ο Χριστιανισμός μεταδίδεται για πρώτη φορά στην Τυνησία.
81 - 86 μ.Χ. 2ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός από τον Τίτο Φλάβιο Δομιτιανό (81-86 μ.Χ.)
Αυτός βρήκε αφορμή το "φόρο τού διδράχμου", που δεν πλήρωναν οι Χριστιανοί, επειδή έπαυαν να είναι Ιουδαίοι και άρχισε σκληρό διωγμό κατά τών Χριστιανών. Τότε μαρτύρησαν ο 1ος επίσκοπος Αθηνών Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στην πυρά και ο Τιμόθεος επίσκοπος Εφέσου, μαθητής τού Αποστόλου Παύλου. Θα ακολουθήσει ο Πούπλιος. Ήταν σύντομος διωγμός, όμως πολύ σφοδρός. Εφάρμοσε το σύστημα των προδοσίας, της καταγγελίας και της δημεύσεως της περιουσίας. Οι Χριστιανοί διώχθηκαν επειδή αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στη λατρεία τού αυτοκράτορα. Δολοφονήθηκαν περίπου 40.000 Χριστιανοί στη Ρώμη και σε ολόκληρη την Ιταλία, ανάμεσα στους οποίους και ο Φλάβιος Κλήμης εξάδελφος τού αυτοκράτορα, ενώ η γυναίκα του Φλαβία Δομίτιλλα, εξορίσθηκε, Εξορίσθηκε τότε και ο απόστολος Ιωάννης στην Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη. (Εγκυκλοπαίδεια Χάλεϋ σελ. 959,1053,1059).
90 μ.Χ. περίπου. Πρώτοι Χριστιανοί στη (σημερινή) Δυτική Γερμανία.
98 - 117 μ.Χ. 3ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός από τον Τραϊανό (98-117 μ.Χ.)
Οι Χριστιανοί κατηγορήθηκαν επειδή δεν λάτρευαν τον αυτοκράτορα και δεν θυσίαζαν στους Ρωμαίους θεούς. Διήρκεσε σε όλη τη διάρκεια τής βασιλείας τού αυτοκράτορος. Διασώζεται αποκαλυπτική επιστολογραφία τού αυτοκράτορα με τον Πλίνιο, περί τού διωγμού αυτού. Εκεί ο Πλίνιος φαίνεται απογοητευμένος, επειδή στην περιοχή του οι Χριστιανοί είναι τόσοι πολλοί, που οι ειδωλολατρικοί είναι έρημοι, και μόνο μετά τους διωγμούς άρχισαν πάλι να γίνονται θυσίες. Στους διωγμούς αυτούς μαρτύρησαν ο Συμεών, αδελφός τού Ιησού Χριστού και επίσκοπος Ιερουσαλήμ, ο οποίος σταυρώθηκε το 107 μ.Χ., και επίσης ο Ιγνάτιος, δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας, τον οποίο πήραν στη Ρώμη, και τον έριξαν στα θηρία. Μαρτυρούν εν Φιλλίποις μεταξύ άλλων ο Παρμενάς, ο Ζώσιμος, και το 109-110 μ.Χ. ο επίσκοπος Δυρραχίου Άστιος.Μαρτύριο του Αγίου Ιγνατίου,Επισκόπου Αντιοχείας.Διωγμός επί Τραιανού
100 μ.Χ. 2 γενιές (60 έτη) μετά τον Χριστό, ο κόσμος είναι κατά 0,6% Χριστιανοί. Έχει ευαγγελισθεί κατά 28%, και οι Γραφές έχουν μεταφρασθεί σε 6 γλώσσες. Ο Χριστιανισμός είναι κυρίως αστικός. Μεταφέρεται από πόλη σε πόλη μέσω τών αστικών οδών.
Πρώτοι Χριστιανοί στο Μονακό, Στη Σρι Λάνκα (τότε Κεϋλόν), στη Σαουδική Αραβία, στη Ρουμανία (τότε Ρωμαϊκή επαρχία τής Δακίας), και Λατινόφωνοι πρώτοι Χριστιανοί στην Αλγερία (τότε Ρωμαϊκή επαρχία Μαυριτανίας).
115 μ.Χ. Μαρτύριο αγίου Ιγνατίου Επισκόπου Αντιοχείας.
117 μ.Χ. Διωγμός τού Αδριανού (117 - 138 μ.Χ.)
Δίωξε τους Χριστιανούς, όμως με μετριοπάθεια. Ο Τηλεφόρος, ποιμένας τής Εκκλησίας τής Ρώμης μαρτύρησε τότε, μαζί με πολλούς άλλους. Στις ημέρες του αυτοκράτορα αυτού, ο Χριστιανισμός δυνάμωσε πολύ, κερδίζοντας πιστούς και από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Επί Αδριανού 125-126 μ.Χ. διατυπώνεται η πρώτη απολογία του Κοδράτου και του Αριστείδη. Από τους διωγμούς παραλίγο να διαλυθεί η Χριστιανική παροικία στην Αθήνα αλλά αποσοβήθηκε με τους λόγους και την εμψύχωση από τον Κοδράτο.
132 μ.Χ. Δεύτερη Ιουδαϊκή εξέγερση υπό τον Βάρ. Κοκέβα. Δεύτερη καταστροφή τής Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους. Όλος σχεδόν ο πληθυσμός τής Παλαιστίνης πέθανε ή διέφυγε. 136 μ.Χ. Ο Ανδριανός επανιδρύει την Ιερουσαλήμ. Στη θέση τού Ναού τής Ιερουσαλήμ ανηγέρθει ναός τού Δία.
138 μ.Χ. Διωγμός τού Αντωνίου Πίου (138-161 μ.Χ.)
Ο αυτοκράτορας αυτός, αν και δεν δίωξε ειδικά τους Χριστιανούς, είχε μανία με την επιβολή τών νόμων, με πολλούς από τους οποίους δεν ήταν δυνατόν να συμμορφωθούν οι Χριστιανοί, και έτσι στις ημέρες του μαρτύρησαν έμμεσα αρκετοί Χριστιανοί, μεταξύ τών οποίων και ο Πολύκαρπος, η περιγραφή τού μαρτυρίου τού οποίου διασώζεται στο ομόνυμο πρωτοχριστιανικό βιβλίο: (Μαρτύριον Πολυκάρπου). Σταματούν τότε οι διωγμοί σε Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
150 μ.Χ. περίπου. Πρώτοι Χριστιανοί στην Αγχίαλο και Δεβελτόν κατά μήκος τής Μαύρης Θάλασσας. Πρώτοι Ρωμαίοι Χριστιανοί στην Πορτογαλία.
156 μ.Χ. Θάνατος τού Πολυκάρπου, επισκόπου Σμύρνης δια πασσαλώσεως.
161 μ.Χ. 4ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός (161 - 180 μ.Χ.)
Οι σκληρότεροι διωγμοί από την εποχή τού Νέρωνα ως τότε. Όπως ο Ανδριανός, θεώρησε και αυτός πολιτική ανάγκη την υποστήριξη τής επίσημης θρησκείας τής αυτοκρατορίας. Με μεγάλη σκληρότητα αποκεφάλισε και έριξε στα θηρία πολλές χιλίαδες Χριστιανούς, ανάμεσα στους οποίους τον γνωστό πρωτοχριστιανό συγγραφέα Ιουστίνο τον Μάρτυρα. Τη θηριωδία του τη γνώρισε ιδιαίτερα η Νότια Γαλατία. Υπέβαλε τα θύματά του σε απίστευτα βασανιστήρια. Μια Χριστιανή δούλη, ο Βλαντίνα, ενώ την βασάνιζαν από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να λέει: "Είμαι Χριστιανή. Κανείς από εμάς δεν έκανε τίποτα κακό". Τα χρόνια αυτά βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε η Αγία Παρασκευή. Ο Μάρκος Αυρήλιος επισκέπτεται την Ελλάδα και δημιουργούνται θύματα από τους διωγμούς. Την συνέχεια των διωγμών αναλαμβάνει ο υιός του Κόμοδος.
174 μ.Χ. Πρώτοι Χριστιανοί στην Αυστρία.
176 μ.χ. Διωγμός από τον Μάρκο Αυρήλιο
177 μ.χ. Μαρτύριοτων εν Λουγδούνω και Βιέννη Χριστιανών
180 μ.Χ. Χριστιανοί υπάρχουν πλέον σε όλες τις επαρχίες τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στη Μεσοποταμία. Ο Πάνταινος ιδρύει σχολή εκπαίδευσης ιεραποστόλων στην Αλεξάνδρεια τής Αιγύπτου. Ενέα χρόνια αργότερα, έχουμε αναφορά από την Ινδία για Χριστιανούς που προέκυψαν από την ιεραποστολική αυτή σχολή.
190 μ.Χ. Εκτεταμένη μεταστροφή προς τον Χριστιανισμό στη Βόρεια Αφρική, κατά τεραστίους αριθμούς.
193 μ.Χ. 5ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός, επί Σεπτιμίου Σεβίρου. (193-211 μ.Χ.)
Την εποχή τού Σεβήρου ανανεώθηκε ένας νόμος το 202, που δεν επέτρεπε τον προσηλυτισμό. Ο διωγμός αυτός υπήρξε πολύ δριμύς, αλλά όχι γενικός. Περισσότερο υπέφεραν η Αίγυπτος η Γαλατία και η Βόρεια Αφρική. Στην Αλεξάνδρεια έκαιγαν στη φωτιά, σταύρωναν ή αποκεφάλιζαν καθημερινά πολλούς μάρτυρες, ανάμεσα στους οποίους και ο Λεωνίδας, ο πατέρας τού Ωριγένη και ο Ειρηναίος, επίσκοπος τού Λουγδούνου (σημερινής Λυών τής Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα στην Καρχηδόνα, μια αριστοκράτισσα με την πιστή δούλη της, την Φελίσιτα, τις οποίες τις κομμάτιασαν τα θηρία. Κράτησε από το 202 ως το 211.
197 μ.Χ. Ο Τερτυλιανός γράφει: "Το αίμα τών μαρτύρων εχύθη" και "Δεν υπάρχει πράγματι έθνος που να μην είναι Χριστιανικόν".
200 μ.Χ. Η κατάσταση Παγκοσμίως 6 γενιές (160 έτη) μετά τον Χριστό: Ο κόσμος είναι κατά 3,4% Χριστιανοί. Ευαγγελισμένος 32%.Οι Γραφές μεταφρασμένες σε 7 γλώσσες.
Διωγμοί στην Αίγυπτο, με χιλιάδες Χριστιανούς μάρτυρες. Πρώτοι Χριστιανοί στην Ελβετία (καλούμενη τότε Ρωμαϊκή επαρχία τής Ραιτίας). Πρώτοι Χριστιανοί στη Σαχάρα και στο Βέλγιο. Η Έδεσσα (σήμερα Ούρφα) γίνεται η πρώτη πόλις - κράτος που όρισε τον Χριστιανισμό επίσημη κρατική θρησκεία.
202 μ.Χ. Διωγμός Σεπτιμίου Σεβήρου
205 μ.Χ. περίπου. Ο Κλήμης Αλεξανδρείας γράφει: "Σύμπας ο κόσμος, μετά τών Αθηνών και τής Ελλάδος, (έχει) ήδη καταστεί κυριαρχία τού Λόγου".
210 μ.Χ. περίπου. Πρώτοι Χριστιανοί στο Κατάρ (τότε Περσική επαρχία τού Μπέϊτ Κατράγυε). (Πρώτα τεκμήρια από το 224 μ.Χ.).
225 μ.Χ. Πάνω από 20 Ασσυριακές επισκοπές τής Εκκλησίας στην περιοχή τού Τίγρη και τού Ευφράτη στην Κασπία Θάλασσα και στο Μπαχρέιν.
235 μ.Χ. 6ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί Μαξιμίνου. (235-238 μ.Χ.)
Στους διωγμούς αυτούς, κυνηγήθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα οι ηγέτες τών Χριστιανών. Ο Ωριγένης γλίτωσε κρυβόμενος.
240 μ.Χ. περίπου. Γρηγόριος ο Θαυματουργός γίνεται επίσκοπος Πόντου, μιας κατά πλειοψηφίαν ειδωλολατρικής περιοχής. Αρχίζει μαζική κίνησις προς τον Χριστιανισμό. Το 95% απ' αυτούς, μεταστράφηκαν προς τον Χριστό ως τον θάνατό του το 270 μ.Χ.
249 μ.Χ. 7ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί στρατιωτικού ηγεμόνος Δεκίου. Συστηματική κρατική απόπειρα καταστροφής τού Χριστιανισμού (249-251 μ.Χ.)
Αποφάσισε να εξοντώσει τον Χριστιανισμό. Θεωρούσε τους Χριστιανούς αιτία τού ξεπεσμού τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συνελάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους. Ο διωγμός του απλώθηκε σε όλη την έκταση τής αυτοκρατορίας, και ήταν πολύ σφοδρός. Πλήθη ολόκληρα Χριστιανών, θανατώθηκαν με τα πιο σκληρά βασανιστήρια στη Ρώμη, στη Βόρεια Αφρική, στην Αίγυπτο και στη Μικρά Ασία. Ο Κυπριανός γράφει ότι "ολόκληρος ο κόσμος ερημώθηκε". Ο διωγμός κράτησε σε όλη τη διάρκεια τής βασιλείας του. Μεταξύ των Αθηναίων θανατώνονται ο Ηράκλειος, ο Παυλίνος και ο Βενέδημος. Στην Κόρινθο μαρτυρικό θάνατο έχει ο Κυπριανός Παύλος. Στους διωγμούς θανατώθηκαν πάρα πολλές γυναίκες και η Αγία Χάρισσα στην δε Αθήνα ο επίσκοπος Λεωνίδας που τον κρέμασαν αφού τον βασάνισαν. Του έφτιαξαν αργότερα βασιλική «Μαρτύριον» στον Ιλισό που ανακαλύφθηκε από τις ανασκαφές. Το ίδιο συμβαίνει στην Κρήτη (Κύριλλος 84 ετών και Θεόδουλος, Σατουρνίνος, Εύπορος, Γελάσιος, Ευνίκιος, Αγαθόπους, Ζωτικός, Κλεομένης, Βασιλείδης και Ευάρεστος) Χίο (Άγιος Ισίδωρος), Κόρινθο (13 μάρτυρες), Θεσσαλονίκη (Ελκιονίς μνήμη 28 Μαΐου).
250 μ.Χ. Υπάρχουν πάνω από 100 επισκοπές στη Νότια Ιταλία. Πρώτοι Χριστιανοί στην τότε επαρχία τής Παννονίας (Ουγγαρία) και στο Λουξεμβούργο. Εκκλησία ιδρύεται στη Χερσώνα (Σεβαστούπολη), Κριμέα και Ουκρανία. Πρώτοι Χριστιανοί με μία επισκοπή στο Μπαχρέϊν.
251 μ.Χ. Κατάσταση πόλης τής Ρώμης: 30.000 Χριστιανοί, σε 1.000.000 ειδωλολάτρες (3% τού πληθυσμού της) με 46 πρεσβυτέρους 7 διακόνους, 42 νεωκόρους, 52 εξορκιστές, 1500 χήρες και ενδεή πρόσωπα. Οι Χριστιανοί αντέχουν και συνεχίζουν να αυξάνουν.
252 μ.Χ. Καταστροφική επιδημία πανώλης προσβάλλει τον κόσμο τής Μεσογείου, σκοτώνει το 25% τού συνολικού πληθυσμού τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα σε 20 έτη, ενώ πεθαίνει το 50% τού πληθυσμού τής Αλεξάνδρειας. Στην Καρχηδόνα ο επίσκοπος Κυπριανός οργανώνει ιατρική βοήθεια.
253 μ.Χ. 8ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί Βαλεριανού. (253-260 μ.Χ.)
Δριμύτερος διωγμός από τον προηγούμενο του Δεκίου. Κράτησε από το 257 ως το 259 μ.Χ.. Θανάτωσε πολύ κόσμο, μεταξύ τών οποίων και τον Κυπριανό, επίσκοπο Καρχηδόνας. 260 μ.Χ. Οι Χριστιανοί τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανέρχονται πλέον σε 40% και αυξάνονται ταχύτατα.
258 μ.Χ. Διωγμός του Ουαλεριανού .Ο Βαλεριανός, αναφέρεται και ως Ουαλεριανός, (λατ. Caesar Publius Licinius Valerianus Augustus, 193 ή 200 – 260 ή 264) ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Με καταγωγή από αριστοκρατική οικογένεια, ανέβηκε ταχύτατα τα σκαλιά της ιεραρχίας. Συγκλητικός το 238, αυτοκράτορας το 253, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρώμης που αιχμαλωτίστηκε και δολοφονήθηκε, από τον Πέρση βασιλιά Σαπώρ.
270 μ.Χ. Κτίζονται οι πρώτες Βασιλικές (τετράγωνοι Χριστιανικοί ναοί).
9ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί Αυρηλιανού. (270-275 μ.Χ.)
287 μ.Χ. Μαζικές προσχωρήσεις στη Χριστιανική πίστη στην Αρμενία, επί Γρηγορίου τού Φωτιστού. Ο Χριστιανισμός διακυρήσσεται εκεί επίσημη κρατική θρησκεία.
295 μ.Χ. Ο Δαυϊδ Βάρσα ευαγγελίζεται στην Ινδία.
300 μ.Χ. Η κατάστασις παγκοσμίως 9 γενιές μετά τον Χριστό: Ο κόσμος είναι 4,4% Χριστιανοί, και 35% ευαγγελισμένος. Οι Γραφές μεταφράσθηκαν σε 10 γλώσσες. Οι περιοχές τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την ισχυρότερη Χριστιανική ανάπτυξη, είναι: Συρία, Μικρά Ασία, Αίγυπτος, Β. Αφρική, Ρώμη και Λυών, με τη μεγαλύτερη αριθμητική δύναμη στην Ανατολή. Δεν υπάρχει περιοχή τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που να μην έχει ακούσει για τον Χριστό. Στην Ιταλία οι επισκοπές είναι πάνω από 200.
Στη Γεωργία υπάρχει ιεραποστολική δραστηριότητα. Στο Αφγανιστάν (τότε Κορασάν) πρώτοι Χριστιανοί. 303 μ.Χ. 10ος και τελευταίος μεγάλος αυτοκρατορικός Ρωμαϊκός διωγμός, επί Διοκλητιανού, με την παρακίνηση τού καίσσαρα Γαλέριου. Διατάχθηκε καταστροφή όλων τών Εκκλησιαστικών κτιρίων και Γραφών. Περίπου 500.000 Χριστιανοί εξετελέσθηκαν σε 9 χρόνια συστηματικών σφαγών. (284-305 μ.Χ.)
Ο χειρότερος από όλους τους άλλους διωγμούς, ο πιο δρυμύς και καταστροφικός και καθολικός σε όλη την έκταση τής αυτοκρατορίας. Επί 9 χρόνια τα όργανα τού αυτοκράτορα κυνηγούσαν τους Χριστιανούς στα δάση και τις σπηλιές, για να τους κάψουν ή να τους ρίξουν στα θηρία, και να τους κάνουν κάθε είδους βασανιστήριο που επινοούσε η ειδωλολατρική θηριωδία. Στη Μ. Ασία υπολογίζεται ότι θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί, στην Αίγυπτο 140.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Όμως οι Χριστιανοί άντεξαν και πάλι. Ο Διοκλητιανός αλλά και ο ίδιος ο Γαλέριος, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να νικήσουν τον Χριστιανισμό, και έτσι το 311 μ.Χ. παραχώρησε ο ίδιος ανεξιθρησκεία. Επί Διοκλητιανού το 303 θανατώνεται και ο Άγιος Δημήτριος, στην Παλαιστίνη ο Άγιος Γεώργιος, στην Αίγυπτο η Αγία Αικατερίνη. Επί Γαλέριου έγινε μεγάλη σφαγή Χριστιανών στην Κόρινθο όπου και αναγνώστηκαν τα εξής ονόματα (Μύρων, Βικτωρίνος, Βίκτωρ, Νικηφόρος, Κλαυδιανός, Σαραπίων, Παπίας, Κοδράτος, Κορίνθιοι) και γύρω από την Κόρινθο (Κυπριανός, Διονύσιος, Άνεκτος, Παύλος, Κρίσκης, Λεωνίδας, Ειρήνη, Αδριανός). Στην Νίκαια μαρτυρούν οι εκ Θεσσαλονίκης Αγάπη, Χιονία και Ειρήνη. Στην Θεσσαλονίκη Ματρώνα, Αλέξανδρος, Ανυσία, Αγαθόπους διάκονος, Θεόδουλος αναγνώστης, Φλωρέντιος, Ταυρίων. Στην Κέρκυρα κάηκαν ζωντανοί οι μάρτυρες Ζήνων, Ευσέβιος, Νέων και Βιτάλιος.
304 μ.Χ. Διωγμός από τον Διοκλητιανό Στον στρατό ο Διοκλητιανός διακρίθηκε για την εξαιρετική νοημοσύνη του και έφτασε μέχρι το αξίωμα του υπάτου. Όταν δολοφονήθηκε ο αυτοκράτορας Νουμεριανός το έτος 284, οι στρατηγοί ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Διοκλητιανό. Κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του (285 - 293), ο Διοκλητιανός προσέλαβε ως συνάρχοντα τον Μαξιμιανό, επειδή ένας μόνο άρχοντας δεν επαρκούσε για τις ανάγκες της απέραντης αυτοκρατορίας. Ο Μαξιμιανός ήταν γενναίος στρατηγός και καταγόταν από την Πανονία. Ανάλαβε τη διοίκηση της Δύσης, ενώ ο Διοκλητιανός κυβερνούσε την Ανατολή.
Στη δεύτερη περίοδο της βασιλείας του, ο Διοκλητιανός καθιέρωσε το σύστημα της τετραρχίας. Δηλαδή προσέλαβε ακόμη δύο βοηθούς και συνάρχοντες που είχαν τον τίτλο του Καίσαρα. Ο Διοκλητιανός είχε βοηθό τον Γαλέριο και ο Μαξιμιανός τον Κωνστάντιο Χλωρό. Ο Κωνστάντιος κυβερνούσε τη Γαλατία, Ισπανία, Βρετανία με πρωτεύουσα τη γαλατική πόλη Τρεβήρους, ο Μαξιμιανός την υπόλοιπη Δύση με πρωτεύουσα το Μιλάνο, ο Γαλέριος τη βαλκανική χερσόνησο με πρωτεύουσα το Σίρμιο της Σερβίας και ο Διοκλητιανός την υπόλοιπη Ανατολή με πρωτεύουσα τη Νικομήδεια της Βιθυνίας, της οποίας την ανοικοδόμηση επιτήρησε ο ίδιος.
Ο Διοκλητιανός έκανε πολλές μεταβολές στη διοίκηση: Το πολίτευμα έγινε απόλυτη μοναρχία. Ο αριθμός των υπαλλήλων αυξήθηκε. Οι βάρβαροι κατέλαβαν σημαντική θέση στον στρατό και την πολιτεία. Το πρόσωπο του αυτοκράτορα ήταν ιερό και οι υπήκοοι έπρεπε να του αποδίδουν λατρεία. Εξαπέλυσε δριμείς διωγμούς κατά του Χριστιανισμού και του Μανιχαϊσμού. Το 303, μόλις ξέσπασαν οι διωγμοί κατά των χριστιανών, το παλάτι του πυρπολήθηκε και ο εμπρησμός αποδόθηκε στους χριστιανούς. Σε αντίποινα κατεδαφίστηκε ο καθεδρικός ναός.
Το 305 ο Διοκλητιανός παραιτήθηκε και αποσύρθηκε στο ανάκτορό του στο Σπάλαθο της Δαλματίας, όπου πέθανε μετά από 6 έτη.
310 μ.Χ. περίπου. Η Γαλατία είναι ακόμα κατά 70% ειδωλολατρική.
313 μ.Χ. Ο Μέγας Κωνσταντίνος εκδίδει Διάταγμα Ανοχής, που νομιμοποιεί τον Χριστιανισμό σε όλη την αυτοκρατορία.Παύση διωγμών στη Δύση.Διάταγμα των Μεδιολάνων (αλλιώς και διάταγμα του Μιλάνου, καθώς τα Μεδιόλανα είναι το - από τα λατινικά εξελληνισμένο - όνομα του σημερινού Μιλάνου της Ιταλίας) ονομάζεται το διάταγμα της θέσπισης της ανεξιθρησκείας στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με το οποίο ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των χριστιανών το 313 μ.Χ.
Με το διάταγμα νομιμοποιήθηκε η χριστιανική Εκκλησία ως «επιτρεπόμενη θρησκεία» (βλ.Religio licita), οι οπαδοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους. Με αυτή την κίνηση ο Κωνσταντίνος δεν έκανε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας, απλώς εγγυήθηκε την ανοχή του κράτους απέναντι στους χριστιανούς. Παρόλο που το διάταγμα ίσχυε οι διωγμοί σταμάτησαν μόνο όταν ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας (324). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι χριστιανοί να μην κρύβονται και κατά συνέπεια να μην χρησιμοποιούν τις κατακόμβες ως μέρος για να κρύβονται και να τελούν τις θρησκευτικές τους τελετές.
319 μ.Χ. Οι ειδωλολατρικές θυσίες απαγορεύονται σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
324 μ.Χ.Ο Μέγας Κωνσταντίνος καθίσταται μονοκράτωρ.Παύση των διωγμών στη Ανατολή
325 μ.Χ. Ά Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας.Διήρκεσε δύο μήνες και δώδεκα ημέρες και πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας. Συγκλήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο στις 20 Μαΐου του 325 και έλαβαν μέρος 318 επίσκοποι. Εξέδωσε είκοσι κανόνες συμπεριλαμβανομένου του Συμβόλου της Νικαίας (α’ μέρος του Συμβόλου της Πίστεως) και κανόνισε την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα. Κύριος λόγος σύγκλησής της υπήρξε η διάσπαση της ενότητας της εκκλησίας η οποία διέτρεχε κίνδυνο λόγω της διάσπασης που προκαλούσε η διδασκαλία του Αρείου ενάντια στη θεότητα του Ιησού Χριστού και τα σχίσματα στην Αίγυπτο. Η Σύνοδος καταδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου και διακήρυξε την ομοουσιότητα του Υιού με τον Πατέρα. Τέλος αποκρούστηκε η αγαμία των κληρικών.
326 μ.Χ. εϋρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη
330 μ.Χ. Η κατάσταση Παγκοσμίως 10 γενιές μετά τον Χριστό είναι: 12% τού παγκοσμίου πληθυσμού Χριστιανοί, και ο κόσμος έχει ευαγγελισθεί 36%. Οι Γραφές είναι μεταφρασμένες σε 10 γλώσσες. Μεταφορά τής πρωτεύουσας τής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη.
339 μ.Χ. Βαρύς διωγμός τών Χριστιανών στην Περσία μέχρι το 379 μ.Χ.
Διακεκομένος και έντονος διωγμός υπό τών Σασανιδών ηγεμόνων μέχρι το 640 μ.Χ. όταν κατακτήθηκε από το Ισλάμ. 340 μ.Χ. περίπου. Οι επισκοπές γίνονται 100 στην Αίγυπτο.
345 μ.Χ. Διωγμός στην Ανατολική Συρία.
350 μ.Χ. περίπου. Με τη διάσπαση τού βασιλείου τής Μερόης κατά τα επόμενα 100 χρόνια, τα 3 διάδοχα κράτη της καθίστανται επισήμως Χριστιανικά. Οι πρώτοι Χριστιανοί (μοναχοί από την Κρήτη) εγκαθίστανται στην Ιρλανδία.
361 μ.Χ. Ο Ιουλιανός ο αποστάτης κάνει μια τελευταία απόπειρα αναβίωσης τής ειδωλολατρικής θρησκείας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
378 μ.Χ. Ο Ιερώνυμος γράφει: "Από Ινδίας μέχρι Βρετανίας, όλα τα έθνη αντηχούν τον θάνατον και την ανάστασιν τού Χριστού (Isaiam Cliv, Epistol. XIII Ad Paulinum). Υπολογίζει από τα στοιχεία που έχει, ότι 1.900.000 Χριστιανοί έχουν μαρτυρήσει από το 30 μ.Χ.
380 μ.Χ. Πόλις τής Αντιοχείας: Σε πληθυσμό 500.000 το 50% είναι Χριστιανοί, και αυξάνουν ταχέως. Ο αυτοκράτωρ τής Ανατολής Θεοδόσιος, καθιστά τον Χριστιανισμό θρησκεία τού κράτους και διατάσσει όλοι οι υπήκοοι τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να γίνουν Χριστιανοί.
381 μ.Χ. Β΄Οικουμενική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α’ τον Μέγα, συμμετείχαν 150 ορθόδοξοι επίσκοποι και 36 Μακεδονιανοί. Καταδίκασε τους οπαδούς του Μακεδονίου, οι, οποίοι αμφισβητούσαν τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος («πνευματομάχοι») και, για ακόμη μια φορά, τον Άρειο, και συμπλήρωσε το Σύμβολο της Πίστεως (Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως).
395 μ.Χ. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαιρείται οριστικά. Η Δυτική κυβερνάται από τη Ρώμη (που λεηλατήθηκε το 410, το 455 και το 476), ενώ η Ανατολική από την Κωνσταντινούπολη.
400 μ.Χ. Η κατάσταση παγκοσμίως 12 γενεές μετά τον Χριστό: Ο κόσμος είναι 17,1% Χριστιανοί, και Ευαγγελισμένος κατά 39%. Οι γραφές μεταφράσθηκαν σε 11 γλώσσες.
Μερικά εκατομμύρια Χριστιανοί είναι γνωστό ότι ετάφησαν σε κατακόμβες κοντά στη Ρώμη, επί 3 αιώνες πριν από τη χρονολογία αυτή. Οι τάφοι τών Χριστιανών που κρύβουν οι κατακόμβες τής Ρώμης, υπολογίζονται από 2 ως 7 εκατομμύρια, και έχουν βρεθεί πρισσότερες από 4000 επιγραφές που ανήκουν στην περίοδο από τον Τιβέριο ως τον Κωνσταντίνο. (Εγκυκλοπαίδεια τού Χάλεϋ σελ. 1061). 8.000 Έλληνες Χριστιανοί βρήκαν ταφή στις Κατακόμβες τής Μήλου κατά τους πρώτους 3 μ.Χ. αιώνες. Αυτό είναι ενδεικτικό στοιχείο της εξάπλωσης και αποδοχής του Χριστιανισμού και την αυτοκρατορική αποδοχή και υποστήριξη της νέας θρησκείας. Ο πληθυσμός της Μήλου τα πρώτα 100 μ.Χ. χρόνια ανέρχονταν σε 20.000 ψυχές (Ρωμαίοι , Έλληνες , Εβραίοι και δούλοι). Πρώτοι Χριστιανοί στη Ρωμαϊκή επαρχία τής Μαυριτανίας.
409 μ.Χ. Αρειανοί Βησιγότθοι εισβάλλουν στην Ιβηρική χερσόνησο.
410 μ.Χ. Πτώσις τής Ρώμης στον Αλάριχο και τους Βησιγότθους.Πρώτη πολιορκία της Ρώμης.Όμως το 408 ο Στιλίχων δολοφονήθηκε με εντολή του Ονωρίου και οι μεταξύ τους συζητήσεις διακόπηκαν. Τότε βρήκε την ευκαιρία ο Αλάριχος να επιτεθεί στην ιταλική χερσόνησο και αφού προσπέρασε τη Ραβέννα όπου είχε καταφύγει ο Ονώριος, έφτασε τον Δεκέμβριο στη Ρώμη.Αρχικά εγκατέστησε στρατόπεδα σε κάθε μια από τις δώδεκα πύλες της πόλεως και ήλεγχε τους δρόμους και τον Τίβερη. Πρεσβεία που οργανώθηκε και στάλθηκε από τη Σύγκλητο για να συζητήσει με τον Αλάριχο, διαπίστωσε πόσο ανυποχώρητος ήταν στα αιτήματά του: όλο το χρυσάφι και όλα τα πολύτιμα μέταλλα που βρίσκονταν στην πόλη και την απελευθέρωση όλων των βάρβαρων δούλων.
Δεύτερη πολιορκία της Ρώμης.Την ίδια στιγμή ο στρατός του Αλάριχου ενισχύθηκε από τον γαμπρό του Αλάριχου, Αταούλφο. Ο Αλάριχος ζήτησε νέα ανταλλάγματα προκειμένου να μην επιτεθεί στην Ιταλία. Αντιπροσωπεία της Συγκλήτου έφτασε στη Ραβέννα όπου συζήτησε με τον Ονώριο τα αιτήματα του Αλάριχου: να γίνει αρχηγός του αυτοκρατορικού στρατού με αμοιβή, ετήσιο χρηματικό δώρο και τρόφιμα στους ανθρώπους του, οι οποίοι θα εγκαθίστατο στα εδάφη του Νωρικού και της Δαλματίας, κι όλα αυτά με αντάλλαγμα να παρέχει στρατιωτικές υπηρεσίες στη Ρώμη. Ο Ονώριος, ασφαλής πίσω από τους βάλτους που περιέβαλλαν τη Ραβέννα, απέρριψε τις προτάσεις αυτές και ο Αλάριχος ξαναπολιόρκησε τη Ρώμη. Τότε, με τη σύμφωνη γνώμη της Συγκλήτου, εγκατέστησε ως ανδρείκελο αυτοκράτορα τον ελληνικής καταγωγής Πρίσκο Άτταλο, το 409.
Τρίτη πολιορκία της Ρώμης - κατάληψη και λεηλασία της.Καθώς ο Άτταλος δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του Αλαρίχου, ο τελευταίος τον απομάκρυνε και επανέλαβε τις συνομιλίες με τον Ονώριο. Η αφορμή για την επίθεση δεν άργησε να έλθει: καθώς οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί του ήταν δυσαρεστημένοι από τη μακρόχρονη αναμονή, η ξαφνική επίθεση από αυτοκρατορικό στρατιωτικό απόσπασμα υπό την ηγεσία του Γότθου Σάρου, προσωπικού εχθρού του Αλαρίχου, κατά μιας γοτθικής φάλαγγας και ο σφαγιασμός της ξεχείλισε το ποτήρι: Ο Αλάριχος επιτέθηκε στη Ρώμη, αποφασισμένος να την καταλάβει. Η άμυνά της ήταν πολύ σύντομη και στις 24 Αυγούστου του 410 οι Γότθοι του Αλάριχου εισέβαλαν στη Ρώμη. Οι αρχαίες πηγές συμφωνούν ότι, παρά τη μεγάλη λεηλασία, δεν συνέβησαν πολύ μεγάλες καταστροφές στην πόλη. Πολύ λίγα κτίρια φαίνεται να κάηκαν και οι κάτοικοί της δεν υπέφεραν τα δεινά που γενικά υπέφεραν οι πληθυσμοί των πόλεων που καταλαμβάνονταν μετά από πολιορκία.
431 μ.Χ. Γ Όικουμενική Σύνοδο στην Έφεσω,στη βασιλική της Θεοτόκου, το 431 από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’. Συμμετείχαν 200 επίσκοποι, ανάμεσα στους οποίους ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ως προεδρεύων. Καταδίκασε τις διδαχές του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου, ο οποίος υπερτόνιζε την ανθρώπινη φύση του Ιησού έναντι της θείας, υποστηρίζοντας ότι η Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και όχι τον Θεό. Παρόλο αυτά η σύνοδος διακήρυξε ότι ο Ιησούς είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, με πλήρη ένωση των δύο φύσεων και απέδωσε επίσημα στην Παρθένο Μαρία τον τίτλο «Θεοτόκος». Ανακήρυξη αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Κύπρου από την Οικουμενική Σύνοδο.
438 μ.Χ. Θεοδωσιανός Κώδιξ, που κωδικοποιεί τη Ρωμ. Νομοθεσία. Και απαγορεύει εκφοβιστικά (και όχι πρακτικά) την ειδωλολατρική θρησκεία.
Στα παραπάνω χρονολογικά γεγονότα, είναι εμφανές, ότι οι Χριστιανοί επί 3 αιώνες διαρκών διωγμών, κατάφεραν να αυξηθούν και να κατακτήσουν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όταν ο Θεοδόσιος άρχισε να απαγορεύει την εθνική λατρεία ΓΙΑ ΠΟΛΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, αλλά και για να διασώσει την αρχαία τέχνη από φανατικούς ψευτοχριστιανούς, ήδη οι Χριστιανοί ήταν πλειονότητα. Ήδη το 260 μ.Χ. οι Χριστιανοί αποτελούσαν το 40% τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και μόνο οι αμόρφωτοι κάτοικοι τής υπαίθρου είχαν παραμείνει Παγανιστές, προσκολλημένοι στην ειδωλολατρεία. Βεβαίως ο Θεοδόσιος διευκόλυνε τους Χριστιανούς με τα διατάγματά του να επιβληθούν απόλυτα, όμως απλώς επιτάχυνε κάτι που ούτως ή άλλως θα συνέβαινε. Οι κάτοικοι τής αυτοκρατορίας, με τη θέλησή τους και παρά τους διαρκείς διωγμούς τριών αιώνων που υφίσταντο από ειδωλολάτρες αυτοκράτορες αλλά και από οχλοκρατικές ενέργειες, δέχθηκαν το ευαγγέλιο τής σωτηρίας τού Ιησού Χριστού, και κατέκτησαν την αυτοκρατορία. Κάθε προσπάθεια να αποδοθεί η επικράτηση τού Χριστιανισμού σε δήθεν διωγμούς ειδωλολατρών, είναι ανιστόρητη και φτηνή δικαιολογία. Φωνάζει ο κλέφτης να φοβάται ο νοικοκύρης!!! Τα στοιχεία τού χρονολογικού αυτού πίνακα, λήφθηκαν κυρίως από το 2ο μερος τής Παγκόσμιας Χριστιανικής Εγκυκλοπαίδειας, όπως δημοσιεύθηκε από την αδελφότητα τής Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής. Θεσσαλονίκη 1990. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης οι εγκυκλοπαίδειες: Σύγχρονη Σχολική εγκυκλοπαίδεια. Εκδόσεις Πιπέρη Σωτήρα σελ. 188. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη Τόμος 7 σελ. 155.
451 μ.Χ. Δ΄Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του, Αυγούστα Πουλχερία στις 8 Οκτωβρίου 451 στη Χαλκηδόνα. Αποτελούνταν από 650 επισκόπους και καταπολέμησε τη διδασκαλία του Μονοφυσιτισμού, η οποία, με πρωτεργάτη τον αρχιμανδρίτη Ευτυχή, δίδασκε ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε πλήρως την ανθρώπινη. Το μεγαλύτερο μέρος των πιστών υιοθέτησε τις αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και αποδοκίμασε τις απόψεις του Μονοφυσιτισμού. Ένα άλλο μέρος πιστών,οι οπαδοί του Μονοφυσιτισμού, δεν αναγνώρισαν αυτές τις αποφάσεις και αποκόπηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτοί ονομάστηκαν Προχαλκηδόνιοι ή Αντιχαλκηδόνιοι.
553 μ.Χ. Ε΄Οικουμενική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη με τη συμμετοχή 165 επισκόπων, υπό την προεδρία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ευτυχίου. Την συγκάλεσε ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄. Επαναβεβαίωσε τα ορθόδοξα δόγματα περί της Αγίας Τριάδας και του Ιησού Χριστού και καταδίκασε πλήθος μη ορθοδόξων συγγραμμάτων καθώς και ορισμένους συγγραφείς (Ευάγριο, Δίδυμο, Ωριγένη κ.α.).
626 μ.Χ. Άβαροι και Πέρσες προσβάλλουν την Κωνσταντινούπολη (Ακάθιστος Ύμνος )
Τον 7ο αι. μ.Χ., όταν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν βασιλιάς ο Ηράκλειος, οι Πέρσες, που ήταν εχθροί των Βυζαντινών, πήραν στην κατοχή τους από τους Αγίους Τόπους τον Σταυρό του Κυρίου μας. Ο Ηράκλειος τότε οργάνωσε εκστρατεία εναντίον τους, προκειμένου ο Σταυρός να επανέλθει στο μέρος που ανήκε. Πήρε λοιπόν πολύ στρατό και αφήνοντας την πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, προχώρησε προς τα νότια.
Όταν το πληροφορήθηκαν αυτό οι Άβαροι, ένας λαός που ζούσε στα βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας, κατευθύνθηκαν προς την Πόλη και άρχισαν την πολιορκία της. Η Κωνσταντινούπολη βέβαια είχε ισχυρά τείχη και δεν ήταν καθόλου εύκολο για οποιονδήποτε εχθρό να την καταλάβει. Ωστόσο οι Άβαροι την είχαν περικυκλώσει από ξηρά και θάλασσα και η θέση των λίγων υπερασπιστών της γινόταν κάθε μέρα και δυσκολότερη. Σ΄ αυτές τις δύσκολες ώρες ο πατριάρχης Σέργιος περιερχόταν στα τείχη, κρατώντας στα χέρια του την εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών και προσευχόμενος να γλιτώσει την Πόλη από τον φοβερό κίνδυνο που την απειλούσε. Ενώ, λοιπόν, τα πράγματα γινόταν δύσκολα καθώς οι εχθροί ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση και ο Ηράκλειος έλειπε μακριά, μέσα στο κατακαλόκαιρο , τη νύχτα της 7ης Αυγούστου, σηκώθηκε μεγάλος ανεμοστρόβιλος.
Τα πλοία των Αβάρων διαλύθηκαν, ενώ οι Βυζαντινοί περνούσαν στην αντεπίθεση. Ο εχθρικός στρατός και στόλος διασκορπίσθηκαν και η Πόλη σώθηκε.Η κατάληξη αυτή αποδόθηκε από τον πιστό λαό της Πόλης στη βοήθεια της Παναγιάς μας. Έτσι, πλήθος λαού συγκεντρώθηκε στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών και έψαλαν τον ύμνο προς την Παναγία, την Υπέρμαχο Στρατηγό, που τους έσωσε από τον κίνδυνο. Καθώς ο ύμνος αυτός, γνωστός από παλιότερα στους χριστιανούς, στην περίπτωση αυτή ψάλθηκε με όρθιους όλους τους πιστούς, προς τιμή της Θεοτόκου, ονομάστηκε Ακάθιστος Ύμνος.
Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελείται από 24 Οίκους (στροφές), ο καθένας από τους οποίους αρχίζει με ένα γράμμα της αλφαβήτου. Οι δώδεκα είναι εκτενείς και ο καθένας καταλήγει με το εφύμνιο Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε· οι άλλοι δώδεκα είναι σύντομοι και ο καθένας καταλήγει με το εφύμνιο Αλληλούια. Επειδή ο κάθε Οίκος της πρώτης δωδεκάδας αρχίζει με τη λέξη Χαίρε, το σύνολο της εκκλησιαστικής αυτής ακολουθίας, που απευθύνεται στην Παναγία μας, ονομάζεται Χαιρετισμοί της Θεοτόκου. Το σύνολο των στίχων που ακούγονται αποτελούν μια υπέροχη ποιητική δημιουργία, της οποίας ο δημιουργός είναι άγνωστος, αλλά σύμφωνα με την παράδοση της Εκλησίας αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό. Μία εικόνα των Χαιρετισμών φυλάσσεται σήμερα στην Ι.Μ. Διονυσίου του Αγίου Όρους.
Οι Χαιρετισμοί, όπως τους λέει ο λαός μας, ψάλλονται στους ορθόδοξους ναούς το απόγευμα της Παρασκευής των πρώτων 5 εβδομάδων της Μεγάλης Σαρακοστής. Τις 4 πρώτες Παρασκευές ψάλλονται από 6 Οίκοι κάθε φορά (αυτές ονομάζονται Στάσεις) και την 5η Παρασκευή ψάλλεται όλος ο Ακάθιστος Ύμνος (και οι 24 Οίκοι). Ο ύμνος αυτός εντάσσεται στην ακολουθία της Εκκλησίας που ονομάζεται Μικρό Απόδειπνο και στα μοναστήρια διαβάζεται κάθε μέρα κι όχι μόνο τη Μεγάλη Σαρακοστή.
628 μ.Χ. Αναστήλωση του Τιμίου Σταυρού από τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο
681 μ.Χ. ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ΄ Πωγωνάτο.Παραβρέθηκαν από 150 έως 289 επίσκοποι.Επιβεβαίωσε την πλήρη και αληθινή ενανθρώπηση του Ιησού έναντι της αντίθετης διδασκαλίας των Μονοθελητών. Η Σύνοδος αυτή διατύπωσε ότι ο Χριστός έχει Θεία και Ανθρώπινη θέληση.Yπάρχουν δύο φύσεις, η θεία και η ανθρωπίνη, υπάρχουν και δύο φυσικές θελήσεις και δύο φυσικές ενέργειες, η θεία και η ανθρωπίνη, που ενεργούσαν «αδιαιρέτως, ατρέπτως, ασυγχύτως», χωρίς να επικρατεί αντιπαλότητα μεταξύ τους.
691 μ.Χ. Η εν Τρούλλω Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη.Συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό Β΄ το 691 στο ανακτορικό δωμάτιο του Τρούλλου, από όπου έλκει και την ονομασία «Εν Τρούλλω Σύνοδος». Συμμετείχαν 211 επίσκοποι και το έργο της ήταν συμπληρωματικό αυτού των Ε' και ΣΤ' Συνόδων. Συστηματοποίησε και ολοκλήρωσε το έργο των δύο προηγουμένων Συνόδων και γι’ αυτό, αν και Οικουμενική, ονομάσθηκε «Πενθέκτη», ως τμήμα εκείνων, και δεν αριθμήθηκε ως ξεχωριστή Οικουμενική Σύνοδος.
787 μ.Χ. Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 787 στην Νίκαια της Βιθυνίας (σημερινό Ιζνίκ Τουρκίας) με πρωτοβουλία της Ειρήνης της Αθηναίας, που ασκούσε την εξουσία στο Βυζάντιο ως επίτροπος του ανήλικου γιού της Κωνσταντίνου ΣΤ’ για να αποκαταστήσει την Εικονολατρία. Διήρκεσε έως τις 13 Οκτωβρίου, κλείνοντας την πρώτη φάση της Εικονομαχίας στο Ναό της Αγίας Σοφίας, το 787 κατόπιν αίτησης του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου. Αποφάσισε την αναστήλωση των εικόνων καταδικάζοντας την Εικονομαχία και την ιδέα της σχηματοποίησης της αόρατης και άυλης Τριάδας. Εκεί εκφράσθηκε το δόγμα ότι η εικονογράφηση του Χριστού και των Αγίων εδράζεται στην ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας και διευκρινίστηκε ότι η τιμή προς τις εικόνες αναφέρεται στο πρόσωπο που αυτή απεικονίζει και όχι στο υλικό από το οποίο είναι αυτή φτιαγμένη.
843 μ.Χ. Ποιούμε ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο επισυνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 - 843 μ.Χ.).
H εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια. Το 726 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Λέων ο Γ' ο Ίσαυρος (717 - 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρίας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκλινε στην ειδωλολατρία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του ανεικονικές απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ανεικονική ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη. Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη. Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτή επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα δυσνόητα σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας.
Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως μέσον τιμής του εικονιζόμενου προσώπου. Ακόμα και ο Χριστός μπορεί να εικονισθεί, διότι έγινε άνθρωπος. Μάλιστα όποιος αρνείται τον εικονισμό του Χριστού αρνείται ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση Του! Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια. Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P . G . 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P . G .94 1356). Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.
H αναστηλώσασα έχει τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα.Βεβαίως η ηρεμία δεν αποκαταστάθηκε, διότι εξακολουθούσαν να βασιλεύουν εικονομάχοι αυτοκράτορες. Στα 843 η ευσεβής αυτοκράτειρα Θεοδώρα, επίτροπος του ανήλικου γιου της Μιχαήλ του Γ΄, έθεσε τέρμα στην εικονομαχική έριδα και συνετέλεσε στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας.
858 μ.Χ. Μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Θεόφιλου και την αποκατάσταση των Εικόνων, η Βασιλομήτωρ Θεοδώρα επέλεξε τον Ιγνάτιο, ως σταθερό αντίπαλο της Εικονομαχίας, για να διαδεχτεί τον Πατριάρχη Μεθόδιο που υποστήριζε τη μετριοπαθή μερίδα. Όταν ο Ιγνάτιος, ως Πατριάρχης πλέον, καθαίρεσε το 853 τον ηγέτη των μετριοπαθών Γρηγόριο Ασβεστά, αρχιεπίσκοπο Συρακουσών, ο τελευταίος απευθύνθηκε στον Πάπα Λέοντα Δ΄ με κατηγορίες περί αντικανονικότητας της εκλογής του Ιγνάτιου και έτσι εγκαινιάστηκε μια περίοδος διαμάχης μεταξύ των θρόνων Ρώμης και Κωνσταντινούπολης.
Το 858 ο παντοδύναμος καίσαρ Βάρδας, παραδυναστεύων του ανεψιού του Μιχαήλ Γ΄, εκθρόνισε τον πατριάρχη Ιγνάτιο. Αιτία ήταν το γεγονός ότι ο Ιγνάτιος ήταν ο εκλεκτός της Θεοδώρας, αδελφής του Βάρδα και μητέρας του Μιχαήλ, την οποία ο Βάρδας είχε παραμερίσει και είχε ζητήσει από τον Ιγνάτιο να την κάνει μοναχή. Ο Ιγνάτιος αρνήθηκε και ήταν πια φανερό ότι είχε συνταχθεί με την Θεοδώρα εναντίον του Βάρδα. Η αφορμή δόθηκε στα Θεοφάνεια του 858, όταν ο Ιγνάτιος αρνήθηκε την θεία κοινωνία στον Βάρδα επειδή έδιωξε την γυναίκα του και συζούσε με την γυναίκα ενός γιου του παρά τις επανειλημμένες συστάσεις του πατριάρχη. Ο Βάρδας έπεισε τον Μιχαήλ ότι ο Ιγνάτιος συνωμοτούσε για επαναφορά της Θεοδώρας κι ο τελευταίος εξορίστηκε στη νήσο Τερέβινθο της Προποντίδος και στην συνέχεια στην Μυτιλήνη.
Ο Βάρδας είχε ήδη επιλέξει τον Φώτιο, αλλά δεν είχε κάνει γνωστή την επιλογή του. Δεδομένου ότι οι φιλοδοξίες ήταν μεγάλες και ότι πολλοί αρχιερείς πήραν το μέρος του Ιγνάτιου, ο Βάρδας χρησιμοποίησε το εξής τέχνασμα: Υποσχέθηκε στον κάθε ένα μητροπολίτη τον πατριαρχικό θρόνο, ζητώντας του ταυτόχρονα να αποποιηθεί αρχικά για λόγους μετριοφροσύνης και να αποδεχτεί μετά, ύστερα από επιμονή του βασιλιά που θα είχε εντυπωσιαστεί από την σεμνότητα και ταπεινότητα του υποψηφίου. Έτσι έγινε κι όλοι αρνήθηκαν όταν τους έκανε την πρόταση ο Μιχαήλ, προδίδοντας όμως όλοι (και οι Ιγνατιανοί) τον Ιγνάτιο.
Εν τω μεταξύ ο Φώτιος, λαϊκός ως τις 20 Δεκεμβρίου του 858 και επικεφαλής του ανώτερου αυτοκρατορικού δικαστηρίου, είχε καρεί μοναχός την ημέρα εκείνη, την επομένη έγινε αναγνώστης, την άλλη υποδιάκονος, την επομένη χειροτονήθηκε διάκονος, και την πέμπτη μέρα, στις 24 Δεκεμβρίου πρεσβύτερος. Το απόγευμα της 24ης Δεκεμβρίου συγκεντρώθηκαν στο Παλάτι οι αρχιερείς, και ο Μιχαήλ ανακοίνωσε ότι σέβεται τις αρνήσεις τους. Συνεπώς δεν έμενε άλλη λύση, μια και καθαιρέθηκε ο Ιγνάτιος, από το να γίνει πατριάρχης ένας υποψήφιος που είχε ήδη αποδεχτεί. Οι μητροπολίτες αιφνιδιάστηκαν, αλλά ήταν πλέον αργά, και η βασιλική δυσμένεια επεκρέματο επί της κεφαλής τους. Το Νοέμβριο του 858 η Σύνοδος της Κων/πολεως χωρίς να ρωτήσει τον Φώτιο και παρά την ρητή αντίθεσή του, τις αρνήσεις και τα κλάματά του, ως μόνη αρμο­δία να αντιμετωπίσει το πρόβλημα εκ της αντικανονικής και αυθαίρετης εκθρονίσεως του Πατριάρχη Ιγνατίου από τον Βάρδα, τα σχίσματα, τις έριδες, τις διαιρέσεις και τα λοιπά κακά που προκάλεσε αυτή η εκθρόνιση, έκρινε τον Φώτιο ως τον μόνο κατάλληλο για τον Πατριαρχικό Θρόνο. Έτσι στις 25 Δεκεμβρίου του 858 έγινε η χειροτονία του σε Πατριάρχη. Χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Συρακουσών Γρηγόριο Ασβεστά.
Το μόνο που κατόρθωσαν οι μητροπολίτες για ν’ αποκαταστήσουν κάπως την υπόληψή τους, ήταν να πάρουν έγγραφη διαβεβαίωση του υποψηφίου περί σεβασμού και τιμής προς τον Ιγνάτιο. Αλλά ο Φώτιος κατόρθωσε να τους την αφαιρέσει και να την καταστρέψει.
Σώζονται βέβαια επιστολές του Φωτίου προς τον Βάρδα όπου γράφει ότι θεωρεί «ανάξιον εμαυτόν και του αρχιερατικού βαθμού και της ποιμαντικής εγχειρήσεως» και θρηνεί και οδύρεται για τις διώξεις των Ιγνατιανών που ακολούθησαν. Αλλά η μετέπειτα στάση του φανερώνει την φιλοδοξία του, την επιμονή του και την δύναμη της θέλησής του
861 μ.Χ. Η εκλογή του Φωτίου έπασχε τυπικώς γιατί ο Ιγνάτιος αρνούνταν επίμονα να παραιτηθεί (οι χρονογράφοι μάλιστα διεκτραγωδούν τα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη), και επιπλέον ο λαός και πολλοί ιερωμένοι ήταν με το μέρος του.
Για να θεραπευθεί η ανωμαλία ο Φώτιος συγκάλεσε σύνοδο και ζήτησε από τον έχοντα τα εκκλησιαστικά πρωτεία Πάπα να στείλει τοποτηρητές. Οι επιστολές του Μιχαήλ και του Φωτίου προς τον Πάπα έλεγαν ότι σκοπός της συνόδου ήταν η οριστική επικύρωση της κατάλυσης της Εικονομαχίας, παρεμπιπτόντως δε επρόκειτο να διευθετηθεί και το θέμα της πατριαρχικής μεταβολής, δεδομένου ότι ο Ιγνάτιος «παραιτήθηκε λόγω γήρατος και απολάμβανε κάθε τιμής και φροντίδας στο νησί που αποσύρθηκε».
Ο Πάπας Νικόλαος Α΄ έστειλε δύο επισκόπους ως τοποτηρητές για να εξετάσουν και να κρίνουν, και έγραψε συγχρόνως στον Μιχαήλ υπαινισσόμενος ότι θα επικύρωνε την ενθρόνιση του Φωτίου αν του αποδίδονταν η δικαιοδοσία στις ελληνικές χώρες και τα κτήματα της Καλαβρίας, όλα δηλαδή όσα είχαν αφαιρεθεί από τους πάπες από τον Λέοντα Γ΄.
Η σύνοδος συνήλθε στις αρχές Μαΐου του 861 στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Συμμετείχαν 348 επίσκοποι και προήδρευαν οι τοποτηρητές του πάπα. Ο Ιγνάτιος προσήχθη, αρνήθηκε και πάλι να παραιτηθεί, δικάστηκε, καταδικάστηκε και καθαιρέθηκε ενώ οι τοποτηρητές αναφώνησαν κι αυτοί «ανάξιος». Ο Βάρδας και ο Φώτιος είχαν βρει τρόπο να τους κάνουν να ξεχάσουν τα περί αποδόσεως δικαιοδοσίας και κτημάτων. Πέραν αυτών, η σύνοδος αυτή επικύρωσε μεν τις κατά των εικονομάχων αποφάσεις, πήρε όμως πολλά μέτρα περιοριστικά της ίδρυσης μοναστηριών και του μοναχικού βίου.
863 μ.Χ. Διάδοση του Χριστιανισμού από τον Μεθόδιο και Κύριλλο στους Σλάβους.
Ο Άγιος Κύριλλος και ο Άγιος Μεθόδιος (826-869, 815-885, παλαιά εκκλ. σλαβονική γλώσσα: Кѷриллъ и Меѳодїи) ήταν αδέλφια, Βυζαντινοί Χριστιανοί θεολόγοι και ιεραπόστολοι. Μέσω του έργου τους επηρέασαν την πολιτιστική ανάπτυξη όλων των Σλάβων, για αυτό πήραν τον τίτλο Απόστολοι των Σλάβων. Πιστώνονται με την επινόηση του Γλαγολιτικού αλφάβητου, του πρώτου αλφάβητου που χρησιμοποιήθηκε για τη μεταγραφή της Παλαιάς Εκκλησιαστικής Σλαβονικής γλώσσας.
Μετά το θάνατό τους οι μαθητές τους συνέχισαν το ιεραποστολικό έργο τους μεταξύ άλλων Σλάβων. Και τα δύο αδέλφια τιμώνται στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως άγιοι, με τον τίτλο των ισαποστόλων. Το 1880 ο Πάπας Λέων Η΄ εισήγαγε την εορτή τους στο ημερολόγιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το 1980 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ τους ανακήρυξε συνπροστάτες αγίους της Ευρώπης, μαζί με το Βενέδικτο τον εκ Νουρσίας
963 μ.Χ. Ίδρυση της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος και του κοινοβιακού Μοναχικού βίου από τον Όσιο αθανάσιο. Ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης θεωρείται ο θεμελιωτής του μοναχισμού στο Άγιο Όρος. Γεννήθηκε γύρω στο 930 μ.Χ. στην Τραπεζούντα. Οι γονείς του, οι οποίοι κατάγονταν από την Αντιόχεια, πέθαναν πολύ νωρίς, ο πατέρας του πριν γεννηθεί, ενώ η μητέρα του λίγο καιρό μετά την γέννηση του, αφού προηγουμένως του έδωσε το όνομα Αβράμιος. Το πεντάρφανο μωρό μεγάλωσε μια μοναχή, φίλη της μητέρας του, η οποία όμως και αυτή πέθανε όταν ο Αβράμιος έγινε επτά ετών. Κοντά σε αυτή ο Άγιος γνώρισε και αγάπησε το Χριστιανισμό και το μοναχισμό. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τραπεζούντα και κατόπιν συνέχισε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έμεινε στο σπίτι μιας ξαδέλφης του, η οποία ήταν παντρεμένη με έναν αξιωματικό που ονομαζόταν Ζεφινεζέρ. Στην Κωνσταντινούπολη φοίτησε στη σχολή του Αθανάσιου, ο οποίος θεωρούνταν σοφός δάσκαλος. Στη σχολή αυτή δίδαξε κατόπιν και ο ίδιος και απέκτησε μεγάλη φήμη.
Αργότερα γνώρισε τον Όσιο Μιχαήλ τον Μαλεΐνο, ο οποίος ήταν ηγούμενος στη Μονή Κυμινά στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Μαζί με αυτόν, γνώρισε και τον ανηψιό του, Νικηφόρο Φωκά, ο οποίος μετά από μερικά χρόνια έγινε Αυτοκράτορας. Ο Αβράμιος ακολούθησε τον Όσιο Μιχαήλ στη Μονή Κυμινά, όπου εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Αθανάσιος. Μετά από τέσσερα χρόνια αποσύρθηκε στην έρημο, όπου ασκήτεψε, μέχρι τη στιγμή που ο Όσιος Μιχαήλ τον όρισε πνευματικό πατέρα του Νικηφόρου Φωκά. Αυτό μεγάλωσε τη φήμη του, πράγμα το οποίο ο ίδιος δεν ήθελε. Έτσι, πήγε στο μοναστήρι του Ζυγού στον Άθω, όπου παρουσιάστηκε με το όνομα Βαρνάβας, επιζητώντας την αφάνεια. Η ταυτότητα του όμως έγινε γνωστή και ο Νικηφόρος Φωκάς ζήτησε να τον δει και εκδήλωσε την επιθυμία του να γίνει μοναχός. Του ζήτησε μάλιστα να κτίσει μια εκκλησία και ένα ησυχαστήριο στον Άθω, στέλνοντάς του για το σκοπό αυτό αρκετό χρυσάφι.
Έτσι ο Αθανάσιος έκτισε το 963 τη Μονή Μεγίστης Λαύρας στην άκρη του Άθω. Το έτος αυτό θεωρείται και το έτος έναρξης του μοναστηριακού κοινοβιακού βίου στο λεγόμενο πλέον «Άγιο Όρος». Γύρω από το καθολικό της μονής κτίστηκαν κελιά, μαγειρείο, τράπεζα, νοσοκομεία, ξενώνες, υδραγωγείο, μύλος. Πολλοί μοναχοί ήρθαν να ζήσουν στη Μονή υπό την καθοδήγηση του Αγίου Αθανασίου, ο οποίος εφάρμοσε καινοτομίες στο μοναστικό βίο του Αγίου Όρους. Οι μοναχοί άρχισαν να καλλιεργούν την γη και να συνδυάζουν την προσευχή με την εργασία και τη δημιουργία, ενώ ως τότε ζούσαν περισσότερο ασκητικό, αναχωρητικό βίο.
Στη Μονή αυτή έμεινε ο Άγιος Αθανάσιος για σαράντα χρόνια. Κατά τη διάρκεια οικοδόμησης μιας εκκλησίας, κατέρρευσε ένα τμήμα του τρούλου και τον καταπλάκωσε, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει, ενώ κατά μία άλλη εκδοχή βρήκε τραγικό θάνατο όταν μαζί με άλλους μοναχούς έπεσαν από την κόγχη του Ιερού. Η μνήμη του τιμάται στις 5 Ιουλίου
975 μ.Χ. Βάπτιση της Ρωσίδας όλγας και εκχριστιανισμός των Ρώσων
1054 μ.Χ. Το Σχίσμα της Δυτικής Εκκλησίας.είναι η διαίρεση και διάσπαση της κοινωνίας μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Εκκλησίας όταν επικεφαλής τους ήταν ο Πάπας Ρώμης Λέων Θ' και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Κηρουλάριος, ύστερα από τους αμοιβαίους αναθεματισμούς που εξαπολύθηκαν τον Ιούλιο του 1054.Ο Μιχαήλ Κηρουλάριος ήταν άνθρωπος ιδιαίτερα φιλόδοξος αποπειρόμενος συνωμοσία κατά του Μιχάηλ Δ' να γίνει αυτοκράτορας.
Διακρινόταν από υπεροψία και αλαζονεία καθώς φορούσε ερυθρά πέδιλα και συνομιλούσε ως ίσος προς ίσο με τον αυτοκράτορα.Ήταν «ο πιο ισχυρογνώμων […]ιεράρχης της βυζαντινής ιστορίας. ».
Ο Ουμβέρτος ήταν μεν ευσεβής και μορφωμένος αλλά αλαζόνας, οξύθυμος, εγωιστής και με βρώμικη γλώσσα όταν μιλούσε για τους Έλληνες. Και οι δύο, ο Κηρουλάριος με τον Ουμβέρτο, ήταν «τολμηροί και αδίστακτοι»
Όσο δεν για τον Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο ήταν ιδιαίτερα αδύναμος. και πρόθυμος να θυσιάσει τον Πατριάρχη για χάρη της φιλίας με τη Ρώμη. Τελικά αποδείχθηκε αμφίρροπος αφού ο Κηρουλάριος τον μετάπεισε. Τα κίνητρα και για τις δύο πλευρές ήταν «μικρόψυχα και προσωπικά και δεν είχαν καμία σχέση με υψηλά ζητήματα αρχών». Λίγο πριν αρχίσει η Β΄ Σταυροφορία, ένας Γάλλος επίσκοπος παρότρυνε το βασιλιά της Γαλλίας να διακηρύξει ότι οι Βυζαντινοί ήταν μόνο στο όνομα χριστιανοί.
Συνεπώς οι Δυτικοί όφειλαν να τους αντιμετωπίσουν και να τους τιμωρήσουν ως αλλόθρησκους.
Απέναντι στο Βυζάντιο οι Δυτικοί έτρεφαν ένα ιδιόμορφο αίσθημα κατωτερότητας. Η πολυτέλεια της αυτοκρατορικής αυλής, το μέγεθος και ο πλούτος της Κωνσταντινούπολης, της μεγαλύτερης πόλης στον τότε γνωστό κόσμο, όξυναν τη φαντασία και το φθόνο των Σταυροφόρων. Αυτοί με τη σειρά τους προκαλούσαν αισθήματα αποτροπιασμού και απέχθειας στους Βυζαντινούς.
1099 μ.Χ. Άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους. Ο στρατός των Σταυροφόρων κυρίευσε την Ιερουσαλήμ (15 Ιουλίου 1099), σε μια βδομάδα ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν εξελέγη κυβερνήτης της πόλης αλλά δεν στέφτηκε ποτέ βασιλιάς.Ο Βαλδουίνος αποφάσισε την συμμετοχή του σε προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα και αναχώρησε από την Έδεσσα τον Νοέμβριο. Αργότερα ενώθηκε με προσκυνητές που αναχώρησαν από την Αντιόχεια με τον Βοημούνδο Α΄ και τον παπικό απεσταλμένο Δαγοβέρτο της Πίζας.
Οι μουσουλμανικές επιθέσεις στον κουρασμένο στρατό έφεραν πολλές απώλειες αλλά οι προσκυνητές έφτασαν στα Ιεροσόλυμα (21 Δεκεμβρίου 1099).Σε τέσσερις μέρες ο Δαγοβέρτος εξελέγη νέος Λατίνος πατριάρχης της Ιερουσαλήμ. Ο νέος πατριάρχης επιβεβαίωσε την κατοχή των νέων εδαφών στα δυο αδέλφια Γοδεφρείδο και Βαλδουίνο αλλά ο Βαλδουίνος δεν δέχτηκε κανένα επίσημο αξίωμα και αναχώρησε με τον Βοημούνδο από την πόλη (1 Ιανουαρίου 1100).Ο Σελτζούκος κυβερνήτης της Δαμασκού Αμπού Νασρ Σαμς αλ-Μουλούκ Ντουκάκ έστειλε στρατό να τους επιτεθεί αλλά συνετρίβησαν κοντά στην Μπάαλμπεκ, ο Βαλδουίνος επέστρεψε στην Έδεσσα τον Φεβρουάριο.
1204 μ.Χ. Άλωση της Κωνσταντινούποληςαπό τους Σταυροφόρους.Η σχέση του Βυζαντίου με τους Δυτικούς, και στη συνέχεια των Ορθοδόξων με τους Καθολικούς, στιγματίστηκε ανεξίτηλα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204 μ.Χ.). Οι πρωτοφανείς σφαγές και λεηλασίες των Σταυροφόρων έκαναν το βυζαντινό χρονικογράφο Χωνιάτη να παρατηρήσει ότι «ακόμα και οι Σαρακηνοί είναι καλοί και συμπονετικοί, σε σύγκριση με αυτούς τους ανθρώπους που στον ώμο τους φέρουν το σταυρό του Χριστού».Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορες ήταν ο Αλέξιος Δ' , ο Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος και ο Θεόδωρος Α', από την Δ' Σταυροφορία, με επικεφαλής τον Ερρίκο Δάνδολο, τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό και τον Βαλδουίνο Α'. Η σταυροφορία διήρκεσε μέχρι το 1204, όταν τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε.
1261 μ.Χ. Ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Έλληνες
1404 μ.Χ. Εφεύρηση της τυπογραφίας
1443 μ.Χ. Σύνοδος των Ανατολικών Πατριαρχείων στην Ιερουσαλήμ που αποκηρύσσει την ένωση των Εκκλησιών την δια της εν Φλωρεντίας Συνόδου του έτους 1439.Η Σύνοδος Φλωρεντίας λεγόμενη και Σύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας λέγεται η σύνοδος που από μέρους της Καθολικής εκκλησίας θεωρείται ότι είναι η συνέχεια της συνόδου της Βασιλείας που είχε αρχίσει το 1431 από τον πάπα Μαρτίνο τον Ε΄. Κατά την διάρκεια της συνόδου της Βασιλείας ο πάπας Μαρτίνος Ε΄ πέθανε και στην θέση του στην Ρώμη εξελέγη ο Ευγένιος Δ'.
Οι περισσότεροι επίσκοποι που ήταν παρόντες στην σύνοδο της Βασιλείας αρνήθηκαν την εξουσία του Ευγενίου επί της συνόδου και τον καθαίρεσαν, εκλέγοντας στη θέση του τον Φιλίκα Ε΄. Οι επίσκοποι της συνόδου της Βασιλείας, άλλωστε, εμφορούντο από το πνεύμα του λεγόμενου «συνοδικού κινήματος» που ζητούσε την επιστροφή της εκκλησίας στο συνοδικό σύστημα διοίκησης. Έτσι η δυτική εκκλησία βρέθηκε να έχει δύο αντιπάλους πάπες.
Ο Ευγένιος, για αντιπερισπασμό, μετέφερε σε πρώτη φάση την σύνοδο, με όσους επισκόπους του ήταν πιστοί, στην Φεράρα το 1438 και αργότερα, το 1439, στην Φλωρεντία, όπου και εκεί συζητήθηκε το ζήτημα της Ένωσης των εκκλησιών -Ανατολικής και Δυτικής- υπό την ηγεσία του. Προφανώς μέσω της ένωσης ο Ευγένιος ήθελε να ενισχύσει το κύρος του έναντι της συνόδου της Βασιλείας και όσων επισκόπων δεν τον αναγνώριζαν.
Το αποτέλεσμα της Συνόδου ήταν να ψηφισθεί η Ένωση των δυο εκκλησιών αλλά, εξαιτίας αντιδράσεων στη Κωνσταντινούπολη, να μην γίνει πράξη ποτέ. Ο Μάρκος ο Ευγενικός (1393-1445), υπήρξε Μητροπολίτης Εφέσου και μια από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές και θεολογικές προσωπικότητες της εποχής του. Θεωρείται ο κύριος παράγοντας της αποτυχίας της ένωσης της Δυτικής και της Ανατολικής Εκκλησίας στη σύνοδο της Φλωρεντίας, όπου ήταν ο μόνος που αρνήθηκε να υπογράψει.
Υπήρξε ηγετικη φυσιογνωμία του κινήματος των ανθενωτικών, προτείνοντας ακραίες λύσεις γιά την αποφυγή της ένωσης των δύο εκκλησιών ("καλύτερα σκλαβωμένα σώματα στους Τούρκους, παρά σκλαβωμένο πνεύμα στον αιρετικό πάπα"). Για το λόγο αυτό εκδιώχτηκε από την αυτοκρατορική αυλή, που επεδίωκε μια συμβιβαστική λύση του ζητήματος για την αντιμετώπιση του οθωμανικού κινδύνου. Μετά τον θάνατο του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και την αναρρίχηση στο Πατριαρχικό θρόνο του ανθενωτικού Πατριάρχη Γεννάδιου Σχολάριου ο οποίος υπήρξε μαθητής του, ανακηρύχθηκε σε Άγιο.
1453 μ.Χ. Αλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους.Υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Η άλωση αυτή της Κωνσταντινούπολης, σήμανε και το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Το Βυζάντιο ήταν ήδη εξασθενημένο και διαιρεμένο τους τελευταίους δύο αιώνες, σκιά της παλιάς Αυτοκρατορίας. Η Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και αργότερα, μετά την επανάκτησή της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση.
Η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο, το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελές στον Οθωμανό σουλτάνο.
Έτσι, η Άλωση ήλθε ως φυσικό αποτέλεσμα και της αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή. Οι συγκρούσεις ήταν ιδιαίτερα άνισες υπέρ των Τούρκων, σε σημείο που να μνημονεύεται από τις πηγές το τετελεσμένο της έκβασης της πολιορκίας. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται και στον ηρωισμό των πολιορκημένων και ιδιαίτερα του Αυτοκράτορα. Το γεγονός της πτώσης της «θεοφυλάκτου Πόλεως», άφησε βαθιά ίχνη στις πηγές της εποχής.
1461 μ.Χ. Άλωση της Τραπεζούντας από τους Τούρκους.Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ή Τραπεζούντια Αυτοκρατορία ήταν μια μοναρχία που άκμασε από το 13ο ως το 15ο αιώνα, αποτελούμενη από τη μακρινή βορειοανατολική γωνία της Μικράς Ασίας και τη νότια Κριμαία. Δημιουργηθείσα αρχικά κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης εναντίον του σφετερισμού του αυτοκρατορικού θρόνου από τους εγγόνους του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α Κομνηνού΄, η Τραπεζούντα έγινε Βυζαντινό Ελληνικό διάδοχο κράτος που ιδρύθηκε μετά την πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας κατά την Δ΄ Σταυροφορία, μαζί με την Αυτοκρατορία της Νίκαιας και το Δεσποτάτο της Ηπείρου. Οι Αυτοκράτορες της Τραπεζούντας έθεταν τις αξιώσεις τους για τον Αυτοκρατορικό θρόνο επί δεκαετίες μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τη Νίκαια το 1261.
Η μοναρχία της Τραπεζούντας υπήρξε το μακροβιότερο από τα βυζαντινά διάδοχα κράτη. Το Δεσποτάτο της Ηπείρου σταδιακά υποβαθμίστηκε και καταλήφθηκε για λίγο από την αποκατασταθείσα Βυζαντινή Αυτοκρατορία γύρω στα 1340, στη συνέχεια έγινε Σερβική κτήση και αργότερα κληρονομήθηκε από τους Ιταλούς, καταλήγοντας τελικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1479, έχοντας προ πολού πάψει να διεκδικεί το Βυζαντινό θρόνο. Ενώ η Αυτοκρατορία της Νίκαιας είχε γίνει η αναστημένη βυζαντινή αυτοκρατορία, έπαψε να υπάρχει το 1453 με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας επέζησε μέχρι το 1461 όταν ο Οθωμανός Σουλτάνος ​​Μωάμεθ Β΄ την κατέλυσε μετά από πολιορκία ενός μηνός και αιχμαλώτισε τον ηγεμόνα της και την οικογένειά του. Το Κριμαϊκό Πριγκιπάτο της Θεοδωρούς, παρακλάδι της Τραπεζούντας, επέζησε άλλα 14 χρόνια και υποτάχθηκε στους Οθωμανούς το 1475
1476 μ.Χ. Εκτύπωση του πρώτου Ελληνικού βιβλίου (Γραμματική κ.Λασκάρεως)
1517 μ.Χ. H Μεταρρύθμιση του Λούθηρου.Ο Λούθηρος (1483-1546), θεολόγος και ουμανιστής διανοούμενος, ήταν ο πρωτεργάτης της Μεταρρύθμισης. Υποστήριζε ότι, επειδή ο Θεός ήταν παντογνώστης, γνώριζε εκ των προτέρων ποιοι άνθρωποι θα σωθούν και ποιοι όχι. Μέχρι τότε η Εκκλησία είχε την αποκλειστική δυνατότητα «χορήγησης της Χάρης» στους πιστούς.
Η νέα διδασκαλία υπονόμευε την εξουσία της, καθώς ο Λούθηρος αμφισβήτησε το ρόλο της Εκκλησίας ως ενδιάμεσου μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού. Πρότεινε μια νέα, αμεσότερη σχέση του ανθρώπου με το Θεό, αμφισβητώντας την αναγκαιότητα πολλών εκκλησιαστικών μυστηρίων.
Η Μεταρρύθμιση πέρασε με μεγάλη ευκολία από τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας στο εσωτερικό και της πιο ταπεινής αγροτικής κοινότητας. Ξεπέρασε όμως και τα σύνορα της Γερμανίας, απ’ όπου ξεκίνησε. Επεκτάθηκε αρχικά σ’ όλες τις γερμανόφωνες περιοχές (Ελβετία, Αυστρία), μετά στις Κάτω Χώρες, έπειτα στην Αγγλία, τη Σκανδιναβία, τη Γαλλία, τη Βόρεια Ιταλία και την ανατολική Ευρώπη. Τα νέα της γερμανικής θρησκευτικής επανάστασης διαδόθηκαν από τον τυπωμένο λόγο των φυλλαδίων, βιβλίων, αφισών, κ.ά. και από τα εκτεταμένα εμπορικά και ακαδημαϊκά δίκτυα, προκαλώντας ανάλογα κινήματα και στις άλλες χώρες.
1561 μ.Χ. Ά έκδοση του ελληνικού κειμένου της Καινής Διαθήκης στην Ευρώπη (υπό του Εράσμου).Ο Desiderius ή Έρασμος (1467-1536) υποστήριζε την επιστροφή του χριστιανισμού στις ρίζες του και την αποκάθαρση του χριστιανικού δόγματος από τις παραμορφώσεις που είχε υποστεί από τις μεταγενέστερες εκδόσεις των Γραφών.
Έκανε έκκληση για μίμηση του Ιησού, μέσα από την εξοικείωση του πιστού με τον αληθινό λόγο του Θεού. Με άλλα λόγια, κήρυττε την αμεσότητα της σχέσης του πιστού με το Δημιουργό. Στο Μωρίας Εγκώμιον, ο Έρασμος επι 40 τέθηκε με σφοδρότητα στις αντιλήψεις της Καθολικής Εκκλησίας και ιδιαίτερα στον τρόπο που ασκούσε την πνευματική της ηγεμονία. Επισήμανε τις πολλαπλές καταχρήσεις εξουσίας, οι οποίες αποτελούσαν παρερμηνεία του αληθινού νοήματος της χριστιανικής θρησκείας.
Σε αντίθεση με το Λούθηρο, που, όπως θα δούμε, επιδίωξε το διαχωρισμό από τη δυτική Εκκλησία, ο Έρασμος επιδίωκε τη θρησκευτική μεταρρύθμιση στο πλαίσιο μιας ενιαίας Εκκλησίας
1589 μ.Χ. Ίδρυση του Ρωσικού Πατριαρχείου με πρώτο πατριάρχη τον Ιώβ.Η εκκλησία είναι συγκροτημένη βάσει ιεραρχικής δομής. Στο κατώτερο επίπεδο αυτής της δομής βρίσκεται η ενορία, δηλαδή η εκκλησία με τους πιστούς της. Υπάρχουν περίπου 28.000 ενορίες κυρίως στη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Αριθμεί περίπου 135 εκατομμύρια μέλη παγκοσμίως γεγονός που την προσδιορίζει ως την πρώτη μεγαλύτερη τοπική εκκλησία μεταξύ των ορθοδόξων και δεύτερη μετά την Καθολική Εκκλησία του χριστιανικού κόσμου.
Όλες οι ενορίες ανήκουν σε επαρχεία (επαρχίες) ισοδύναμα με τις επισκοπές κεφαλή των οποίων είναι οι αρχιερείς ή επίσκοποι. Παγκοσμίως υπάρχουν περίπου 130 επαρχεία. Κάποιες εκκλησίες ενίοτες οργανώνονται σε εξαρχεία, ή αυτόνομες εκκλησίες. Το υψηλότερο επίπεδο εξουσίας αντιπροσωπεύεται από τον πατριάρχη Μόσχας και πασών Ρωσιών, κεφαλή του πατριαρχείου της Μόσχας. Αν και ο πατριάρχης διακρίνεται για τις εκτεταμένες εξουσίες του δε θεωρείται αλάθητος ούτε έχει άμεση εξουσία σε ζητήματα πίστης. Τούτη η εξουσία ανήκει σε συμβούλιο επισκόπων (arhiereysky sobor).
1660 μ.Χ. Εγκατάσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι.Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία είναι ένα από τα αρχαιότερα κέντρα της χριστιανικής πατροπαράδοτης εκκλησίας. Ιδρύθηκε ως «επισκοπή Βυζαντίου» από τον Απόστολο Ανδρέα (αν και από πολλούς αυτό θεωρείται μεταγενέστερος και ανιστόρητος ισχυρισμός). Πρώτος επίσκοπος τοποθετήθηκε από τον Απόστολο Ανδρέα ο Στάχυς, ακολουθούμενος από εικοσιτέσσερεις άλλους επισκόπους, με τελευταίο τον Άγιο Μητροφάνη.
1721 μ.Χ. Κατάργηση του Ρωσικού Πατριαρχείου
1789 μ.Χ. Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη από τη Γαλλική Επανάσταση.Η Γαλλική Επανάσταση ήταν περίοδος μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών στη Γαλλία, που διήρκεσε από το 1789 έως το 1799. Aνέτρεψε τη μοναρχία, καθιέρωσε μια μορφή δημοκρατίας, πέρασε από περιόδους βίαιων πολιτικών ταραχών, και κατέληξε σε μια δικτατορία υπό τον Ναπολέοντα. Πολλές από τις αρχές της επανάστασης μεταδόθηκαν προς τη Δυτική Ευρώπη και πέρα από αυτή.
Εμπνευσμένη από φιλελεύθερες και ριζοσπαστικές ιδέες, η επανάσταση άλλαξε ριζικά την πορεία της σύγχρονης ιστορίας, προκαλώντας παγκοσμίως μείωση των απόλυτων μοναρχιών και αντικατάστασή τους από δημοκρατίες.
Κατά την ορθόδοξη άποψη που ήταν η κυρίαρχη μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, η επανάσταση οργανώθηκε από την ανερχόμενη αστική τάξη (Bourgeoisie), η οποία εμπνευσμένη από τα κηρύγματα των Διαφωτιστών και με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», θέλησε να βελτιώσει την υπάρχουσα μοναρχία μετατρέποντάς την σε συνταγματική και όχι να την καταργήσει. Στην πορεία όμως, η μοναρχία καταργήθηκε και μετά από περιόδους τρομοκρατίας αλλά και οργάνωσης δίκαιου κράτους, η νεοσύστατη Δημοκρατία καταλύθηκε από τον Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη
1807 μ.Χ. Απαγόρευση του δουλεμπορίου των μαύρων στην Αγγλία.
1821 μ.Χ. Η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση ήταν η ένοπλη εξέγερση την οποία διεξήγαγαν επαναστατημένοι Έλληνες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.
Η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων, ή κατ' άλλους η ανάδυση του ελληνικού εθνισμού εντοπίζεται κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο, περί τον 13ο έως 15ο αιώνα, αλλά οι απαρχές του ελληνικού εθνικού κινήματος που οδήγησε στην Επανάσταση εμφανίζονται πολλούς αιώνες αργότερα, στην ώριμη φάση του νεοελληνικού Διαφωτισμού το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Την περίοδο αυτή, η διάδοση της παιδείας συνοδεύτηκε με τη διάδοση -αρχικά μεταξύ των Ελλήνων που ζούσαν στις παροικίες της Δυτικής Ευρώπης και είχαν φιλοδυτικό προσανατολισμό της ιδέας της ύπαρξης ενός ελληνικού έθνους που συνδεόταν με την αρχαία Ελλάδα και δικαιούταν χωριστή πολιτική ύπαρξη.
Μία από τις οργανώσεις που δημιουργήθηκαν μέσα σε αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό κλίμα ήταν η Φιλική Εταιρεία, μια μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό από τρεις Έλληνες εμπόρους με σκοπό την προετοιμασία μιας ελληνικής επανάστασης. Οι Φιλικοί είχαν αρχικά περιορισμένη επιτυχία, οικειοποιούμενοι, όμως, μια παράδοση ορθόδοξων προφητειών για την ανασύσταση της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και αφήνοντας να εννοηθεί ότι είχαν τη στήριξη της τσαρικής Ρωσίας, κατάφεραν εν μέσω μιας κρίσης της εμπορικής ναυτιλίας, από το 1815 και εξής, να προσεταιριστούν τα παραδοσιακά ελληνορθόδοξα στρώματα.
1833 μ.Χ. Άνακήρυξη του "Αυτοκεφάλου" της Εκκλησίας της Ελλάδος. Απαγόρευση του δουλεμπορίου των μαύρων στην Αγγλία.
1837 μ.Χ. Ϊδρυση Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
1843 μ.Χ. Ϊδρυση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα.Η αρχική ημερομηνία εκδήλωσης του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επανάστασης. Ο ενθουσιώδης όμως Μακρυγιάννης διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευσθεί η εκδήλωση του κινήματος. Το κίνημα είχε αποφασισθεί να ξεσπάσει στους στρατώνες, έτσι ώστε να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Έτσι, τη νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου πολλά σημαίνοντα στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη για να δώσουν το τελικό σύνθημα.
Η χωροφυλακή παρατήρησε τις ύποπτες κινήσεις γύρω από την οικία του και την περικύκλωσαν. Ο Καλλέργης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα "Ζήτω το Σύνταγμα".
Αμέσως διέταξε έναν λόχο να διαλύσει την πολιορκία του οίκου του Μακρυγιάννη και άλλον ένα να ανοίξει τις φυλακές του Μεντρεσέ, ενώ αυτός παράλληλα κατευθυνόταν με 2.000 στρατιώτες στα ανάκτορα. Επιπλέον είχε στείλει στρατιωτικά αποσπάσματα να καταλάβουν το νομισματοκοπείο, την Εθνική Τράπεζα, το Δημόσιο Ταμείο και τα διάφορα υπουργεία.
1844 μ.Χ. Ϊδρυση Θεολογικής Σχολής Χάλκης.Το πρώτο Σύνταγμα του Βασιλείου της Ελλάδος ήταν το Ελληνικό Σύνταγμα του 1844. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, η στρατιωτική φρουρά της Αθήνας, με τη βοήθεια των πολιτών, επαναστάτησε και απαίτησε από τον βασιλιά Όθωνα την παραχώρηση Συντάγματος.
Το Σύνταγμα που διακηρύχτηκε τον Μάρτιο του 1844 προήλθε από τις εργασίες της «Εθνικής Συνέλευσης της Τρίτης Σεπτέμβρη των Ελλήνων στην Αθήνα» και ήταν ένα Συνταγματικό Σύμφωνο, δηλαδή μια σύμβαση μεταξύ του μονάρχη και του Έθνους. Το Σύνταγμα αυτό αποκαθιστούσε τη Συνταγματική Μοναρχία και βασίστηκε στο Γαλλικό Σύνταγμα του 1830 και στο Βελγικό Σύνταγμα του 1831.
1850 μ.Χ. Έκδοση Πατρ.Τόπμου Ανακηρύξεως Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος
1862 μ.Χ. (1η Ιανουαρίου) Εκλογή Μητροπολίτου Αθηνών Μισαήλ Α'Αποστολίδη (απο την Πάτρα και την Ηλεία).(8 Αυγούστου ) Εκλογή Μητροπολίτου Αθηνών Θεοφίλου Α'Βλαχοπαπαδοπούλου (από την Αιτωλοακαρνανία)
1845 μ.Χ. Δίκη της Νυρεμβέργης: οι γενοκτονίες θα τιμωρούνται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
1863 μ.Χ. Κατάργηση της δουλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
1869 μ.Χ. Κήρυξη του "Αλάθητου" του Πάπα Ρώμης από την Α'Σύνοδο του Βατικανού.Ο Πάπας Πίος ο Θ΄ (Papa Pio IX, 13 Μαΐου 1792 - 7 Φεβρουαρίου 1878) ήταν η εκκλησιαστική κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας που συνέδεσε το όνομα του με δύο ιστορικά δόγματα για την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία: το πρώτο ακούει στο όνομα Άμωμος σύλληψη της Παρθένου Μαρίας και το δεύτερο στην Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, γνωστό ως το δόγμα του Αλάθητου του πάπα.
Το δόγμα της Αμώμου Σύλληψης της Παναγίας υπαγόρευε ότι η Μαρία από την πρώτη στιγμή της σύλληψης της ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα. Ο λόγος αυτού ήταν το ότι ήθελαν να απαλλάξουν τον Υιό από την διαδοχή της κληρονομικής ανθρώπινης αμαρτίας. Μάλιστα αναφέρεται ότι ο πάπας Πίος ο Θ΄ είχε αποφασίσει την έκδοση του δόγματος αυτού ex cathedra χωρίς να συμβουλευτεί την σύνοδο του. Το δεύτερο δόγμα, το οποίο ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην Α' σύνοδο του Βατικανού, περί Αλάθητου του πάπα έγινε κυρίως για πολιτικούς λόγους το 1870, καθώς η Ιταλία μαστιζόταν από τις συνεχείς αψιμαχίες ανάμεσα σε φιλελεύθερους καθολικούς και υποστηρικτές της υπεράλπειας πολιτικής που υποστήριζε η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία.
Αποτέλεσμα της συντριπτικής πλειοψηφίας υπέρ του Αλάθητου ήταν το σχίσμα των Παλαιοκαθολικών με πρωτοβουλία του Γκίλιγκαν και με πρώτο επίσκοπο τον Ράινγκερς των Γιανσενιστών της Ουτρέχτης. Ο πάπας Πίος Θ΄, αν και θριάμβευσε η πολιτική του, στο τέλος απογοητεύτηκε και δήλωσε ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει τα κοινωνικά δρώμενα της εποχής του.
1870 μ.Χ. Ο Παλαιοκαθολικισμός
1871 μ.Χ. Κατάργηση του Κοσμικού Κράτους του Πάπα από τους Ιταλούς
1874 μ.Χ. Εκλογή Μητροπολίτου Αθηνών Προκοπίου Α'Γεωργιάδου ( από την Μεσσηνία )
1879 μ.Χ. Έκδοση Πατριαρχικού τόμου περί Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Σερβίας
1885 μ.Χ. Έκδοση Πατριαρχικού τόμου περί Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ρουμανίας
1889 μ.Χ. Εκλογή Μητροπολίτου Αθηνών Γερνανού Β' Καλλιγά ( από την Κεφαλληνία 5 Ιουλίου )
1896 μ.Χ. Εκλογή Μητροπολίτου Αθηνών Προκοπίου Β' Οικονομίδη ( 17 Οκτωβρίου )
1902 μ.Χ. Εκλογή Μητροπολίτου Αθηνών Θεοκλήτου Α' Μηνοπούλου ( από Μονεμβασία και Λακεδεμονίας 4 Νοεμβρίου )
1910 μ.Χ. Ψήφιση του πρώτου Ενοριακού νόμου στην Ελλάδα
1912 μ.Χ. Βαλκανικόί πόλεμοι. Ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος. Τον Οκτώβριο του 1912 η Ελλάδα, η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Βουλγαρία, συνασπισμένες με διμερείς μεταξύ τους συμμαχίες, προκάλεσαν πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό να απελευθερώσουν τα εναπομείναντα ευρωπαϊκά εδάφη της αυτοκρατορίας που διεκδικούσαν. Ήταν ο πρώτος από δύο διαδοχικούς πολέμους, τους Βαλκανικούς Πολέμους, που τερματίστηκαν το θέρος του 1913 με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία ουσιαστικά έθεσε τέλος στην τουρκική κυριαρχία στην Ευρώπη και άλλαξε ριζικά τον πολιτικό χάρτη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Τον πόλεμο προκάλεσε το Μαυροβούνιο στις 25 Σεπτεμβρίου/8 Οκτωβρίου 1912, ύστερα από αξίωση του, την οποία δεν αποδέχτηκε η Πύλη, να εξασφαλίσει ευνοϊκή συνοριακή ρύθμιση. Ακολούθησε λίγες ημέρες αργότερα η Βουλγαρία, σε απάντηση στην επιστράτευση και τη συγκέντρωση στρατευμάτων της Τουρκίας στη Θράκη. Στις 30 Σεπτεμβρίου/13 Οκτωβρίου οι πρέσβεις της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας αξίωσαν επισήμως από την οθωμανική κυβέρνηση να προβεί σε μεταρρυθμίσεις στις κτήσεις της αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, αξίωση που συνιστούσε ουσιαστικά τελεσίγραφο, το οποίο η Πύλη δεν ήταν δυνατόν να αποδεχτεί.
Ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος έληξε με την υπογραφή της Συνθήκης Λονδίνου (1913) που συνομολογήθηκε μεταξύ των νικητών συμμάχων, (Ελλάδας-Βουλγαρίας, Μαυροβουνίου και Σερβίας) αφενός και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου. Αποτελέσματα του Α' Βαλκανικού πολέμου ήταν η εκδίωξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από όλη σχεδόν την Βαλκανική χερσόνησο, αφού η συμμαχία των βαλκανικών κρατών της απέσπασε το Κοσσυφοπέδιο, την Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης και η αφύπνιση των Αλβανών που θα οδηγήσει στην δημιουργία του κράτους της Αλβανίας.
1914 μ.Χ. Α'Παγκόσμιος πόλεμος.Ο παγκόσμιος χαρακτήρας των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, σε συνδυασμό με τον συνασπισμό των δυνάμεων αυτών σε δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, την Τριπλή Συμμαχία (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) και την Τριπλή Συνεννόηση (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία), σήμαινε γενίκευση κάθε τοπικής κρίσης σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Τα θύματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανήλθαν σε 9 εκατομμύρια στρατευμένους και σε άλλους τόσους αμάχους ξεπερνώντας συνολικά τα 18,5 εκατομμύρια ψυχών.Στο μεταξύ ο πόλεμος επεκτάθηκε γεωγραφικά και έγινε πραγματικά παγκόσμιος, καθώς οι αρχικοί αντίπαλοι προσπαθούσαν να προσεταιριστούν τις ουδέτερες χώρες με κάθε δυνατό μέσο. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που έσπευσε να ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων (Τριπλής Συμμαχίας) τον Νοέμβριο του 1914, διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που κατείχε. Η έξοδος των Τούρκων στον πόλεμο λειτούργησε σαν καταλύτης σε μια τεράστια γεωγραφική περιοχή και διευκόλυνε την έξοδο και άλλων χωρών. Την άνοιξη του 1915 οι Σύμμαχοι (Τριπλή Συνεννόηση) κατόρθωσαν να αποσπάσουν την Ιταλία από τους παλαιούς της συμμάχους, τη Γερμανία και την Αυστρία, με διάφορες εδαφικές υποσχέσεις σε βάρος της Αυστρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
1917 μ.Χ. Ανασύσταση του Ρωσικού Πατριαρχείου
1918 μ.Χ. Εκλογή Μητροπολίτου Αθηνών Μελετίου Γ'Μεταξάκη ( από Κιτίου ).Νέ λσοv Μαvτέλα (γεvv. το 1918) Πρώτος ελεύθερος πρόεδρος της Νότιας Αφρι κής (1991). Η Νότια Αφρική από το 1948 είχε ρατ σιστική δικτατορία, γνωστή ως απαρτχάιντ (ο καθένας χωριστά). Η λευκή μειοψηφία εκ μεταλλευόταν το μαύρο πληθυσμό με τον πιο άγ ριο τρόπο. Ο Μαντέλα έμεινε στη φυλακή 26 χρόνια λόγω της δράσης του εναντίον του καθεστώτος. Απελευθερώθηκε το 1990 και ξε κίνησε συνομιλίες με τον πρόεδρο Ντε Κλερκ, με τ ον οποίο μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1993.
1919 μ.Χ. Ελληνική Απελευθέρωση Μικράς Ασίας ( 15 Μαίου ) ,Γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού
(συντελέσθη κατά το διάστημα 1919 - 1923).
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Στη συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε ανάμεσα στη Γερμανία και τις νικήτριες δυνάμεις, την περίφημη Συνθήκη των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919), υπερίσχυσαν οι απόψεις και οι επιδιώξεις της Γαλλίας, η οποία άλλωστε ήταν η περισσότερο ενδιαφερόμενη δύναμη. Οι κυριότεροι όροι της συνθήκης ήταν εδαφικοί, στρατιωτικοί και οικονομικοί. Η Γερμανία έχασε την Αλσατία και τη Λορραίνη, τις οποίες προσάρτησε η Γαλλία, καθώς και διάφορες μικρότερες περιοχές, που προσάρτησαν το Βέλγιο και η Πολωνία. Η Γερμανία έχασε επίσης όλες τις αποικίες της. Εξίσου βαρείς ήταν οι στρατιωτικοί όροι. Αποστρατικοποιήθηκε η ανατολική όχθη του Ρήνου σε βάθος 50 χιλιομέτρων και καταλήφθηκε από τους Συμμάχους. Η Γερμανία υποχρεώθηκε επίσης να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις δυσανάλογες προς τις δυνατότητές της. Οι συνθήκες ειρήνης με τις άλλες ηττημένες δυνάμεις, με την Αυστρία (Συνθήκη του Σαιν Ζερμαίν, 10 Σεπτεμβρίου 1919), με τη Βουλγαρία (Συνθήκη του Νεϊγύ, 27 Νοεμβρίου 1919), με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (Συνθήκη των Σεβρών, 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) και με την Ουγγαρία (Συνθήκη του Τριανόν, 4 Ιουνίου 1920), αφορούσαν κυρίως τις χώρες που διεκδικούσαν εδάφη τους: την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία, καθώς και τις νέες χώρες, τη Γιουγκοσλαβία, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, οι οποίες θεωρήθηκαν χώρες συμμαχικές.
Η Συνθήκη του Νεϊγύ επιβεβαίωσε την ελληνική κυριαρχία επί των εδαφών μεταξύ του Έβρου και του Νέστου έως τα τουρκοβουλγαρικά σύνορα, αλλά η περιοχή τέθηκε προσωρινά υπό συλλογική συμμαχική κυριαρχία, ώσπου να συναφθεί και ελληνοτουρκική συνθήκη ειρήνης. Χωριστή σύμβαση με την ίδια ονομασία και ημερομηνία (14/27 Νοεμβρίου 1919) προέβλεπε την αμοιβαία και εθελούσια μετανάστευση των «Βουλγάρων την φυλήν» από την Ελλάδα και των «Ελλήνων την φυλήν» από τη Βουλγαρία- για να διευκολυνθεί μάλιστα η αναχώρησή τους, προβλεπόταν η δυνατότητα ρευστοποίησης των περιουσιακών στοιχείων τους. Κοινή επιδίωξη των κυβερνήσεων και των δύο χωρών ήταν να απαλλαγούν οι χώρες τους από τις αντίστοιχες μειονότητες, ώστε να εκλείψουν στο μέλλον εκατέρωθεν διεκδικήσεις εδαφών στην επικράτειά τους. Με τη Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου) παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η Θράκη, η Δυτική και η Ανατολική, και αναγνωρίστηκε η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου, εκτός από τα Δωδεκάνησα. Ανατέθηκε επίσης στην Ελλάδα η προσωρινή διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης. Με την ίδια συνθήκη η Κωνσταντινούπολη και τα Στενά αποτέλεσαν ουδέτερη ζώνη υπό τον έλεγχο συμμαχικής επιτροπής. Η συνθήκη αυτή ωστόσο αποδείχτηκε βραχύβια και τάφηκε κάτω από τα ερείπια της Μικρασιατικής Καταστροφής.
1922 μ.Χ. Μικρασιατική Καταστροφή και Διωγμός των Χριστιανών της Μικράς Ασίας και θράκης ( Μαρτυρικός θάνατος Μητροπολίτου Σμύρνης Χρισοστόμου ,Κυδωνιών Γρηγορίου,Μοσχονησίων Αμβροσίου,Ικονίου Προκοπίου και Ζήλων Ευθυμίου ). Ο όρος Μικρασιατική Καταστροφή είναι όρος που έχει υιοθετηθεί από την ελληνική ιστοριογραφία για να περιγράψει τα αποτελέσματα της Μικρασιατικής Εκστρατείας στην Ελλάδα και στον ελληνισμό γενικότερα. Συγκεκριμένα αναφέρεται στο τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1918-22, την φυγή από την Τουρκία της ελληνικής διοίκησης, που είχε εγκατασταθεί στα δυτικά μικρασιατικά παράλια, κατά τη Συνθήκη των Σεβρών, όπως και την σχεδόν άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού μετά την κατάρρευση του μετώπου και τη γενικευμένη πλέον εκδίωξη μεγάλου μέρους του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού από τη Μικρά Ασία. Τα γεγονότα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, να επιφέρουν την τελεία καταστροφή του Θρακικού και Μικρασιατικού ελληνισμού μαζί με του Πόντου
1923 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εξ Αρχιμανδρήτου( 8 Μαρτίου ),Ίδρυση του πρώτου Κατηχητικού Σχολείου στην Ελλάδα,Έκδοση περιοδικού <<Θεολογία>> και <<Εκκλησία >>
1924 μ.Χ. Διαρρύθμιση του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου ( από την Εκκλησία της Ελλάδος 10 - 23 Μαρτίου )
1925 μ.Χ. Ίδρυση του Ρουμανικού Πατριαρχείου
1928 μ.Χ. Έκδοση Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως περί της διοικήσεως των Ι. Μητροπόλεων του Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου ( Νέων Χωρών ) στην Ελλάδα
1931 μ.Χ. Νόμος περί Ενοριακών Ναών και Εφημερίων
1936 μ.Χ. Ίδρυση της Αποστολικής Διακονίας
1937 μ.Χ. Ίδρυση της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας
1938 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου Α' Φιλλιπίδη( από Τραπεζούντος 13 Δεκεμβρίου )
1939 μ.Χ. Αρχή του Β'Παγκοσμίου Πολέμου ( 1 Σεπτεμβρίου )
1940 μ.Χ. Τορπιλλισμός του Ευδρόμου << Έλλη >> από τους Ιταλούς στο λιμάνι της νήσου Τήνου ( 15 Αυγούστου ).Στις 15 Αυγούστου του 1940 και περί ώρα 08:25', λίγο πριν τη λιτάνευση της ιερής εικόνας της Παναγίας Τήνου, και ενώ στη προκυμαία υπήρχε ήδη πολύς κόσμος, το ιταλικό υποβρύχιο Delfino "εν καταδύσει" πλησίασε τον θαλάσσιο χώρο εξαπολύοντας τρεις τορπίλες κατά του ευδρόμου ΕΛΛΗ ενώ ήταν αγκυροβολημένο έξω από τον λιμένα της Τήνου όπου και συμμετείχε στις εκδηλώσεις του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εκ των οποίων μόνο μία έπληξε αυτό, προκαλώντας έκρηξη στο μηχανοστάσιο και πυρπόληση των δεξαμενών πετρελαίου, με 9 νεκρούς και 24 τραυματίες. Οι δε άλλες δύο τορπίλες προορίζονταν να χτυπήσουν τα επιβατηγά Έλση και Έσπερος που βρίσκονταν μέσα στο λιμάνι της Τήνου. Όμως η απόπειρα απέτυχε και οι τορπίλες αστόχησαν και εξερράγησαν στη προκυμαία καταστρέφοντας μόνο ένα τμήμα του κρηπιδώματος του λιμένα, χωρίς ευτυχώς να προκαλέσουν θύματα. Παρά τις προσπάθειες όμως που κατέβαλε το πλήρωμα με τη βοήθεια των επιβατικών πλοίων να το ρυμουλκήσει στα ρηχά τελικά το ΕΛΛΗ βυθίστηκε περίπου μία ώρα μετά στις 09:45΄ και το πλήρωμα αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει πηδώντας στη θάλασσα.Για καλή τύχη των τραυματισμένων ναυαγών, στην περιοχή βρίσκονταν τα αλιευτικά σκάφη ΠΡΟΠΟΝΤΙΣ και ΕΛΕΝΗ, ιδιοκτησίας Μιχάλη Σπυρ. Πετυχάκη. Αψηφώντας τον κίνδυνο της αναμενόμενης εκρήξεως της Έλλης, ο Καπετάν Μιχάλης Πετυχάκης έδωσε σήμα στα σκάφη του να προσεγγίσουν και να περισυλλέξουν 24 τραυματίες ναυαγούς προτού υπάρξουν περισσότερα θύματα. Για την ηρωική του πράξη τιμήθηκε μαζί με το πλήρωμα του από τον Βασιλιά Γεώργιο και την Ελληνική κυβέρνηση με Τιμητική Ευαρέσκεια. η Ιταλία κηρύττε τον πόλεμο κατά της Ελλαδος (28 Οκτωβρίου 1940 ),Η Γερμανία κηρύττει τον πόλεμο κατά της Ελλαδος (6 Απριλίου 1941),Είσοδος Γερμανικού στρατού στην Αθήνα (27 Απριλίου 1941 ),Αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα (12 Οκτωβρίου 1941),Ήττα Γερμανών (Μάιος 1945).Με τον όρο Μάχη του Στάλινγκραντ[Σημ. 1] (ρωσ: Сталинградская битва, γερ: Schlacht von Stalingrad) εννοούμε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ και του Κόκκινου Στρατού στην περιοχή του Στάλινγκραντ, από τις 17 Ιουλίου 1942 μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου 1943.
Αρχικά, ο Αδόλφος Χίτλερ διέταξε τις δυνάμεις που είχε στη Νότια Ρωσία (Ομάδα Στρατιών «Νότος») να επιτεθούν στον Καύκασο, με σκοπό να καταλάβουν τις μεγάλες ποσότητες πετρελαίου της περιοχής, οι οποίες θα επέτρεπαν στους Γερμανούς να συνεχίσουν τον πόλεμο. Ωστόσο, ο Χίτλερ αποφάσισε να χωρίσει την Ομάδα Στρατιών «Νότος» σε δύο ομάδες: Ομάδα Στρατιών «Α» και Ομάδα Στρατιών «Β».
Σύμφωνα με το σχέδιο της Επιχείρησης «Κυανό» (ή «Μπλε»), η Ομάδα Στρατιών «Α», υπό τις διαταγές του Στρατάρχη Βίλχελμ Λίστ, ανέλαβε την επιχείρηση στον Καύκασο, ενώ η Ομάδα Στρατιών «Β», υπό τις διαταγές του Στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάιχς, ανέλαβε την επίθεση στο Στάλινγκραντ. Η Ομάδα Στρατιών «Β» αποτελούνταν από την 6η Στρατιά του Φρίντριχ Πάουλους (συχνά λανθασμένα αναφέρεται ως «φον» Πάουλους) και την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων του Χέρμαν Χοτ, καθώς και από συμμαχικές μονάδες.
Ο Χίτλερ ήθελε να καταλάβει το Στάλινγκραντ, καθώς ήταν βιομηχανικό κέντρο στην περιοχή του ποταμού Βόλγα, ενώ επίσης άνοιγε τον δρόμο στις πετρελαιοφόρες πηγές του Καυκάσου. Η επίθεση των Γερμανών στην πόλη είχε και προπαγανδιστικό χαρακτήρα - η πόλη έφερε το όνομα του τότε Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. Γι' αυτό τον λόγο, εξάλλου, οι δύο ηγέτες διέταξαν τις δυνάμεις τους να κρατήσουν τις θέσεις τους «πάση θυσία».
Η πρώτη φάση της μάχης (γερμανική επίθεση) ξεκινήσε στις 17 Ιουλίου 1942. Η 6η Στρατιά απώθησε τις σοβιετικές δυνάμεις στον ποταμό Ντον. Γι' αυτό τον λόγο, ο Χίτλερ αποφάσισε να αποσύρει την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων από το μέτωπο του Στάλινγκραντ. Το χτύπημα της 6ης Στρατιάς δέχθηκε η 62η Στρατιά του Βασίλι Τσουϊκόφ. Στα τέλη Αυγούστου, η Λουφτβάφε μετέτρεψε σε ερείπια το 80% της πόλης. Τον Νοέμβριο, το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή. Ωστόσο, στις 19 Νοεμβρίου, οι Σοβιετικοί αντεπιτέθηκαν (Επιχείρηση «Ουρανός») και περικύκλωσαν 250.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Ο Κόκκινος Στρατός πρότεινε στον Πάουλους να παραδοθεί, αλλά, ο Χίτλερ απαγόρευσε στον αρχηγό της 6ης Στρατιάς να παραδοθεί. Στα μέσα Δεκεμβρίου 1942, οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να περικυκλώσουν την Ομάδα Στρατιών «Α» (Επιχείρηση «Κρόνος»), ωστόσο, η αντίσταση της 6ης Στρατιάς καθήλωσε τους Σοβιετικούς και έδωσε την ευκαιρία στον φον Κλάιστ να υποχωρήσει. Καθώς η μάχη του Στάλινγκραντ έβαινε στο τέλος της, ο Πάουλους έλαβε τον βαθμό του Στρατάρχη, πράγμα που ο ίδιος εξέλαβε ως προτροπή να αυτοκτονήσει, καθώς κανένας Γερμανός στρατάρχης δεν είχε ποτέ συλληφθεί αιχμάλωτος. Ωστόσο, στις 31 Ιανουαρίου, ο Πάουλους αναγκάστηκε να παραδοθεί στον Κόκκινο Στρατό, και οι τελευταίοι γερμανικοί θύλακες ακολούθησαν στις 2 Φεβρουαρίου. Μαζί του παραδόθηκαν 22 στρατηγοί και 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Η μάχη του Στάλινγκραντ έληξε στις 2 Φεβρουαρίου 1943 με νίκη των Σοβιετικών. Η μάχη έδωσε την υπεροχή στον Κόκκινο Στρατό, ο οποίος την κράτησε μέχρι το τέλος του πολέμου. Αποκατάσταση στον θρόνο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού Α'Παπανδρέου (2 Ιουλίου από την Κόρινθο),
1944 μ.Χ. Ο Αθηνών Δαμασκηνός κατά κόσμον Δημήτριος Παπανδρέου, (Δορβιτσιά Ναυπακτίας, 3 Μαρτίου 1891- Αθήνα 20 Μαΐου 1949) υπήρξε κορυφαία εκκλησιαστική και πολιτική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας. Διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος (1941 - Μάιος 1949) Αντιβασιλέας και Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ήταν ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών με το όνομα αυτό και ο 11ος από της ανακήρυξης της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος. Ανάμεσα στις πολλές διακρίσεις που έλαβε, ανακηρύχθηκε «Δίκαιος των Εθνών», τίτλος που αποδίδεται σε όσους έσωσαν τη ζωή σε Εβραίους στον πόλεμο.Αναλαμβάνει την Αντιβασιλεία ( Δεκέμβριος )
1945 μ.Χ.Άρση του Βουλγαρικού σχίσματος ( 22 Φεβρουαρίου ) ,ανακάλυψη της διασπάσεως του ατόμου.Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: κείμενο το οποίο υιοθετεί η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και το υπογράφουν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες.
1948 μ.Χ. Επίσημη ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα ( 7 Μαρτίου ) .Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους. Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι προσπάθησαν να τα εξιταλίσουν. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943), κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία.
Ήταν η χρυσή ευκαιρία για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, την οποία η ελληνική διπλωματία δεν έπρεπε να αφήσει να πάει χαμένη. Ήταν απαίτηση του ελληνικού λαού και είχε χυθεί άφθονο ελληνικό αίμα για την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που θα συνερχόταν στο Παρίσι.Στο Συμβούλιο των Υπουργών των Εξωτερικών των τεσσάρων Δυνάμεων, αποφασίζεται να περιέλθουν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Πρόκειται για απόφαση-σταθμό στην πορεία του δωδεκανησιακού λαού προς την ένωσή του με τη μητέρα Ελλάδα.
1949 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνος Α' Βλάχου( από τα Ιωάννινα 7 Μαρτίου )
1950 μ.Χ. Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη Διαφύλαξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, την οποία υπέγραψε η Ελλάδα το 1974.
1953 μ.Χ. Πανελλήνιος Έρανος Ανοικοδόμησης χιλίων Ιερών Ναών που καταστράφηκαν κατά τα πολεμικά γεγονότα της προγούμενης δεκαετίας ( 1 Ιουνίου )
1955 μ.Χ. Εκδιωγμός των Ομογενών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη ( 6 Σεπτεμβρίου )
1956 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δωροθέου Κοταρά ( από τη Λάρισα )
1957 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεοκλήτου Β' Παναγιωτοπούλου( από την Πάτρα )
1961 μ.Χ. Αναγνώρηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της <<Πατριαρχικής αξίας>>της Βουλγαρικής Εκκλησίας( 21 Ιουλίου ) ,Α'Πανορθόδοξος Διάσκεψη στη Ρόδο ( 24 Σεπτεμβρίου - 1 Οκτωβρίου )
1962 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιακώβου Β' Χατζησταύρου ( από Φιλίππων ),Α' Περίοδος της Β΄Συνόδου του Βατικανού
( Β'περ. 1963,Γ' 1964,Δ' 1965 )
1963 μ.Χ. Εορτασμός Χιλιετηρίδας του Αγίου Όρους. Β'Πανορθόδοξη Διάσκεψη στη Ρόδο (26 - 29 Σεπτεμβρίου ).Υπάρχουν 20 μονές στο Άγιο Όρος που απαγορεύεται να αυξομειωθούν.Είναι μεγάλα, πολύπλοκα κτίρια που περιβάλλονται από δυνατό τείχος με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τον Πύργο με τις επάλξεις και τις πολεμίστρες που βοηθούσαν στην απόκρουση των πειρατών και των κατακτητών στα παραθαλάσσια κυρίως μοναστήρια. Έχουμε δύο ειδών μονές:α) Τις Βασιλικές που λέγονται έτσι είτε γιατί η ίδρυση τους έγινε με εντολή και συνδρομή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ή γιατί επικυρώθηκε με αυτοκρατορικό χρυσόβουλο, β) Τις Πατριαρχικές και Σταυροπηγιακές γιατί συνδέθηκαν με το Πατριαρχείο Κων/πόλεως που ανέλαβε την πνευματική περισσότερο εποπτεία τους (Πατριαρχικές) και από το σταυρό που τοποθετούσε ο Πατριάρχης ή ένας επίσκοπος στα θεμέλια πριν από την Ίδρυση τους (Σταυροπηγιακές).
1. της Μεγίστης Λαύρας, που ιδρύθηκε το 963
2. του Βατοπαιδίου, που ιδρύθηκε το 972
3. των Ιβήρων, που ιδρύθηκε το 972
4. του Χιλανδαρίου, που ιδρύθηκε το 1197
5. του Διονυσίου, που ιδρύθηκε το 1375
6. του Κουτλουμουσίου, που ιδρύθηκε το 12° αιώνα
7. του Παντοκράτορος, που ιδρύθηκε το 1363
8. του Ξηροποτάμου, που ιδρύθηκε το 970
9. του Ζωγράφου, που ιδρύθηκε γύρω στο 973
10. του Δοχειαρίου, που ιδρύθηκε γύρω στο 970
11. του Καρακάλου, που ιδρύθηκε στις αρχές του 11ου αιώνα
12. του Φιλοθέου, που ιδρύθηκε γύρω στα τέλη του 10ου αιώνα
13. της Σίμωνος Πέτρας, που ιδρύθηκε το πρώτο μισό του 14ου αιώνα
14. του Αγίου Παύλου, που ιδρύθηκε το δεύτερο μισό του 10ου αιώνα
15. του Σταυρονικήτα, από το 1541
16. του Ξενοφώντος, που ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα
17. του Γρηγορίου, που ιδρύθηκε πριν από τα μέσα του 14ου αιώνα
18. του Εσφιγμένου, που ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα
19. του Ρωσικού (Παντελεήμονος), που ιδρύθηκε το 10ο αιώνα και
20. του Κωνσταμονίτου, που ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα
1964 μ.Χ. Συνάντηση του Πάπα Παύλου Ζ' και του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρου στα Ιεροσολυμα (5 Ιανουαρίου ). Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται στο μαύρο Αμερικανό πάστορα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
1965 μ.Χ. Άρση αναθεμάτων του 1054 στη Ρώμη και στην Κωνσταντινούπολη
1966 μ.Χ. Εορτές στην Ιερά Μονή Σινά και στη Μοραβία για την 1600η επέτειο από την ιδρυσή της και στη Θεσσαλονίκη για την 1100ή επέτειο αποστολής των Αγίων Κυρίλου και Μεθοδίου.
1967 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερονύμου Κοτσιώνη Αρχιμανδρήτου (14 Μαίου)
1968 μ.Χ. Δ'Πανορθόδοξη Διάσκεψη στη Βιέννη
1969 μ.Χ. Πρώτη προσεδάφιση του ανθρώπου στη σελήνη (20 Ιουλίου )
1974 μ.Χ. Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ Τίκα (από τα Ιωάννινα 12 Ιανουαρίου ).Εισβολή τουρκικών στρατευμάτων και βίαια κατάληψη του βορείου τμήματος της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας (20 Ιουλίου ).Το 1974, η Τουρκία εισέβαλε στο βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας ως απάντηση για το στρατιωτικό πραξικόπημα που έλαβε χώρα στο νησί. Η Τουρκία ισχυρίστηκε πως η επέμβαση της δεν παραβίαζε τους όρους της Συνθήκης Εγγυήσεων που υπέγραψε το 1960 μαζί με την Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία. Η εισβολή αποτελείτο από δύο μεγάλες τουρκικές επιθέσεις στη ξηρά, στον αέρα και στη θάλασσα.
Οι ελληνοκυπριακές ένοπλες δυνάμεις προσπάθησαν να προβάλουν αντίσταση, αλλά ήταν δύσκολο να το πετύχουν εξαιτίας της μεγάλης αριθμητικής υπεροχής των τουρκικών στρατευμάτων. Τελικά, οι εχθροπραξίες έπαψαν με συμφωνία για κατάπαυση του πυρός που ισχύει μέχρι σήμερα.Τις πρώτες ώρες της 20ης Ιουλίου 1974, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις προχώρησαν σε αμφίβια εισβολή στο Πεντέμιλι, περίπου 8 χιλιόμετρα δυτικά από την πόλη της Κερύνειας. Η τουρκική ναυτική δύναμη μετέφερε την αμφίβια δύναμη από το λιμάνι της Μερσίν και προέβη σε απόπειρα απόβασης στην ακτή της Γλυκιώτισσας, αλλά η περιοχή αναδείχθηκε ακατάλληλη για απόβαση. Οι Τούρκοι βατραχάνθρωποι μεταφέρθηκαν με κανονιοφόρο για να ψάξουν για νάρκες στο Πεντέμιλι πριν προβούν σε απόβαση.
Οι τουρκικές δυνάμεις ξηράς, υπό τη διοίκηση του Ταξίαρχου Τούνκερ, συμπεριλάμβαναν την Ειδική Δύναμη «Κακμάκ», ένα τάγμα του 6ου Αμφίβιου Συντάγματος Πεζικού υπό τις διαταγές του Υπολοχαγού Ικίζ, το 50ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τις διαταγές του Συνταγματάρχη Καραογλάνογλου (39η Μεραρχία Πεζικού) και μια μονάδα του 39ου Μεραρχιακού Τάγματος Αρμάτων Μάχων (39η Μεραρχία Πεζικού). Συνολικά, οι Τούρκοι είχαν 3.000 στρατιώτες, 12 άρματα μάχης M47 και 20 ΤΟΜΠ M113, καθώς και 12 οβιδοβόλα διαμετρήματος 105 χιλιοστών. Το πρώτο κύμα των Τούρκων στρατιωτών αποβιβάστηκε ανενόχλητα στο νησί.
Ένα δεύτερο κύμα από τουρκικές αμφίβιες δυνάμεις έφθασε στο προγεφύρωμα του Πεντεμιλίου. Η δύναμη έφερε τον κωδικό όνομα «Μπόρα» και συμπεριλάμβανε μια ίλη τεθωρακισμένων και μια μονάδα μηχανοκίνητου πεζικού, υπό τις διαταγές του Ταξίαρχου Χακκί Μποράτας. Οι τουρκικές δυνάμεις υπό τις διαταγές του Υποστράτηγου Μπεντρεττίν Ντεμιρέλ, συμπεριλαμβανομένου της Ειδικής Δύναμης «Μπόρα» και του 50ου Συντάγματος, προχώρησαν σε επίθεση κατά της πόλης της Κερύνειας, του κύριου λιμένα της βορειοδυτικής ακτής της Κύπρου.
Η διοίκηση της ελληνοκυπριακής αντεπίθεσης ανατέθηκε στον Συνταγματάρχη Κομπόκη, Διοικητή των ΛΟΚ, τα οποία βρίσκονταν στην οροσειρά του Πενταδάκτυλου (Κερύνεια). Το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ) έστειλε ενισχύσεις στη μορφή μηχανοκίνητης μοίρας από το 346ο Τάγμα Πεζικού, καθώς και αντιαρματικό ουλαμό της 120ης Μοίρας Πυροβολικού. Εν τω μεταξύ, στο ανατολικό άκρο, το 306ο Τάγμα Πεζικού υποχώρησε προς την Κερύνεια, αφήνοντας πίσω το 251ο Τάγμα Πεζικού, καθώς και το μισή δύναμη της 33 Μοίρας Καταδρομών που βρίσκονταν στο χωριό του Αγίου Γεωργίου.
Το απόγευμα, η Χούντα των Αθηνών αποφάσισε να στείλει μυστικά ενισχύσεις στους Ελληνοκύπριους με τη μορφή μιας μεραρχίας πεζικού, ενός τάγματος καταδρομών και ενός τάγματος μέσων αρμάτων μάχης. Μια αρχική προσπάθεια μεταφοράς των ενισχύσεων έγινε με τη χρήση του πορθμείου «Ρέθυμνον», το οποίο μετέφερε το 537ο Τάγμα Πεζικού, ένα τάγμα από άρματα μάχης και 500 Κύπριους εθελοντές (υποστηρικτές της ΕΟΚΑ Β'). Το πορθμείο απόπλευσε από τον Πειραιά το ίδιο απόγευμα.
Το ίδιο απόγευμα, η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία προέβη σε απόπειρα μυστικής μεταφοράς ενισχύσεων (με τη μορφή τάγματος καταδρομών), γνωστή ως Επιχείρηση «Νίκη», με τη χρήση 15 αεροσκαφών τύπου Nord Noratlas (354 Μοίρα «Πήγασος») από τη Σούδα της Κρήτης στην Κύπρο. Ωστόσο, η αποστολή δέχθηκε πυρά από τα αντιαεροπορικά πολυβόλα της 195 ΜΕΑ/ΑΠ (παρατάχθηκε στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Λευκωσίας), με αποτέλεσμα το 3ο Noratlas (ΝΙΚΗ-4) να καταστραφεί (4 αεροπόροι και 29 καταδρομείς σκοτώθηκαν). Ακόμα δύο αεροσκάφη Noratlas υπέστησαν σοβαρές ζημιές και προέβησαν σε ανώμαλες προσγειώσεις, με αποτέλεσμα οι Ελληνοκύπριοι να καταλάβουν το λάθος τους. Μερικά από τα υπόλοιπα αεροσκάφη κατάφεραν να προσγειωθούν ομαλά και να αποβιβάσουν άνδρες και εξοπλισμό, ώστε οι Έλληνες να είναι σε θέση να προστατεύσουν το αεροδρόμιο. Η ελληνική ομάδα καταδρομών έφερε την ονομασία «Α Μοίρα Καταδρομών», αν και οι Ελληνοκύπριοι την μετανόμασαν σε 35 ΜΚ.
1975 μ.Χ. Το νέο Σύνταγμα της Ελλάδος όπου κατεχωρήθη συνταγματικά 1) ο Πατριαρχικός Τόμος του 1850 και 2)η Πατριαρχική Πράξη του 1928 .Το Σύνταγμα της Ελλάδας του 1975 ψηφίστηκε στις 7 Ιουνίου 1975 (άρχισε να ισχύει από τις 11 Ιουνίου 1975) από την Ε΄ Αναθεωρητική βουλή και με αυτό καθιερώθηκε ως πολίτευμα η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αντικατέστησε στην ουσία το Σύνταγμα του 1973 που είχε παρουσιαστεί από τη Χούντα των Συνταγματαρχών και το Σύνταγμα του 1952 που επανέφερε προσωρινά το 1974 η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Για την εποχή του αποτελούσε ένα από τα αρτιότερα Συντάγματα,[εκκρεμεί παραπομπή] ενώ ισχύει μέχρι και σήμερα με μικρές αλλαγές ύστερα από τις αναθεωρήσεις του 1986, 2001 και 2008. Ψηφίστηκε μόνο από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας η οποία αποτελούσε και την πλειοψηφία στη Βουλής, ενώ και τα τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης (Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού / ΕΔΑ) απείχαν από την διαδικασία της ψηφοφορίας, χαρακτηρίζοντας το νέο Σύνταγμα αντιδημοκρατικό και αυταρχικό. Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής συντάξεως του Συντάγματος ήταν ο νομικός, καθηγητής πανεπιστημίου, λογοτέχνης, φιλόσοφος και πολιτικός, πολλές φορές υπουργός και βασικός συνεργάτης του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος 10 ημέρες μετά την ψήφιση του Συντάγματος εκλέχθηκε από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
1977 μ.Χ. Νέος Καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος,Νόμος 59077 ( Φ.Ε.Κ. ),(146 ΤΕΎΧΟΣ ΠΡΏΤΟ 31.5.77),
(31 ΜΑΊΟΥ),Εκλογή Μακ.Πατριάρχου Γεωργίας κ. Ηλιού
1985 μ.Χ. Σύσκεψη των Χριστιανικών Εκκλησιών στην Αθήνα για την αντιμετώπιση της πείνας στη Αφρική (9 - 13 Οκτωβρίου )
1988 μ.Χ. Εορτασμός στην Κωνσταντινούπολη και στη Ρωσία για τη χιλιετηρίδα του εκχριστιανισμού των Ρώσων.Εορτασμός της Ιεράς Μονής Πάτμου για τα εννιακόσια χρόνια
1989 μ.Χ. 'Ιδρυση του Ραδιοφωνικού Σταθμού Εκκλησίας της Ελλάδος (10 Φεβρουαρίου )
1990 μ.Χ. 'Ιδρυση Πατριαρχείου Γεωργίας δια εκδόσεως Πατριαρχικού τόμου (3 Μαρτίου )
1991 μ.Χ. 'Εκλογή της Α.Π.Θ. του Οικομενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίου (22 Οκτωβρίου )
1992 μ.Χ. 'Ά Συνάντηση των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Κωνσταντινούπολη (10 Φεβρουαρίου ),Εκλογή Μακ.Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ.Αναστασίου
1995 μ.Χ. 'Β Συνάντηση των Προκαθημένων των Ορθόδοξων Εκκλησιών στην ιερά νήσο Πάτμου,επί τη 1900η επετείου από της συγγραφής του ιερού βιβλίου της Αποκαλύψεως
1996 μ.Χ. Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη που ενεργοποιεί τον Πατρ. και Συνοδικό Τόμο του 1923 περί της Εκκλησίας της Εσθονίας(20 Φεβρουαρίου )
1998 μ.Χ. 'Εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου Παρασκευίδη (από Δημητριάδος και Αλμυρού) (28 Απριλίου ),Πατριαρχικός και Συνοδικό Τόμος για το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας των χωρών Τσεχίας και Σλοβακίας (27 Αυγούστου )
1989 μ.Χ. 'Επίσκεψη της Α.Θ.Π.του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.Βαρθολομαίου στην Εκκλησία της Ελλάδος (20 Μαίου - 5 Ιουνίου )
1991 μ.Χ. Κατάργηση του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
1999 μ.Χ. 'Ιδρυση του Ραδιοφωνικού Σταθμού Εκκλησίας της Ελλάδος (10 Φεβρουαρίου )
2000 μ.Χ. 'Καθιέρωση της μνήμης του Αποστόλου Παύλου,Συνοδική Διαγνώμη,ως Θρονικής εορτής της Εκκλησίας της Ελλάδος.Θεσμοθέτηση της πράσινης κάρτας για τους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα»
(12 Μαίου )
2001 μ.Χ. Επίσκεψη του Πάπα Ρώμης Ιωάννου -Παύλου Β' στην Αθήνα, (4 - 5 Μαίου ),Εκλογή Αρχιεπισκόπου Φιλλανδίας κ. Λέοντος
(27 Οκτωβρίου ),Επίσκεψη του Μακ. Αρχιέπ. Αλβανίας κ. Αναστασίου στην Εκκλησία της Ελλάδος ( Μαίου)
2002 μ.Χ. 'Επίσκεψη του Μακ. Πατριάρχου Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ. Σάββα στην στην Εκκλησία της Ελλάδος ( Μαίου)
2004 μ.Χ. 'Επίσκεψη του Μακ. Πατριάρχου Γεωργίας κ. Ηλιού Β΄στην στην Εκκλησία της Ελλάδος ( Μαίου),Εκλογή Μακαριοτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β΄ (9 Οκτωβρίου)
2005 μ.Χ. 'Εκλογή του Μακ. Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου του Γ (22 Αυγούστου )
2007 μ.Χ. 'Εκλογή του Μακ. Πατριάρχου Ρουμανίας κ.Δανιήλ (12 Σεπτεμβρίου )
2008 μ.Χ. ''Εκλογή του Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερονύμου Β΄Λιάπη (από Θηβών και Λειβαδείας)
( 7 Φεβρουαρίου ),Επίσκεψη του Μακ.Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερονύμου Β΄Λιάπη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
( 9 -12 Μαίου),Σύνοδος Προκαθημένων τωβ Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Κωνσταντινούπολη ( 10 -16 Οκτωβρίου)
2009 μ.Χ. 'Εκλογή του Μακ. Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου (27 Ιανουαρίου ),Επίσκεψη του Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.Ιερονύμου Β΄Λιάπη στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας (19 -23 Ιουνίου ),Επίσκεψη του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Φιλλανδίας κ. Λέοντος στην Εκκλησία της Ελλάδος ( 2 - 9 Νοεμβρίου),Επίσκεψη του Μακαριοτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου του Β΄στην Εκκλησία της Ελλάδος ( 7 - 14 Δεκεμβρίου)
2010 μ.Χ. 'Εκλογή του Μακ. Πατριάρχου Σερβίας κ. Ειρηναίου (22 Ιανουαρίου )
2011 μ.Χ. 'Επίσκεψη του Μακ.Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.Ιερονύμου Β΄Λιάπη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Πατριαρχείο Αντιοχείας (24 - 31 Ιανουαρίου ),Επίσκεψη του Μακ.Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερονύμου Β΄Λιάπη στην Εκκλησία της Κύπρου (14 - 18 Δεκεμβρίου )
2012 μ.Χ. 'Επίσκεψη του Μακ.Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.Ιερονύμου Β΄Λιάπη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Μόσχας (23 - 30 Μαίου ),Εκλογή του Μακ. Πατριάρχου Αντιοχείας κ. Ιωάννου ( 17 Δεκεμβρίου )
2013 μ.Χ. 'Εκλογή του Μακ. Πατριάρχου Βουλγαρίας κ. Νεοφύτου (24 Φεβρουαρίου ),Επίσκεψη του Μακ.Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου στην Εκκλησία της Ελλάδος (01 - 03 Ιουνίου )
2014 μ.Χ. Τα εγκαίνια του Ι.Ναού Αναστάσεως στα Τίρανα ( Εκκλησία Αλβανίας ) με τη συμμετοχή Προκαθημένων και Αντιπροσώπων πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών (1 Ιουνίου ),Επίσκεψη του Mακ. Πατριάρχου Αντιοχείας κ.Ιωάννου στην Εκκλησία της Ελλάδος